Pinochet en de ICCC

De resolutie, die de ICCC op haar laatste congres in Cape May heeft aangenomen en waarin zij zich openlijk uitspreekt vóór de regering van de dictator Pinochet in Chili, heeft bij velen verbazing gewekt. De ICCC heeft zich bij haar besluit blijkbaar laten leiden door positieve geluiden van afgevaardigden uit Chili op haar congres. Zij noemde de staatsgreep van Pinochet in Chili in 1973, waardoor de regering van Allende ten val kwam en deze zelf de dood vond, zelfs een gebedsverhoring.
In „Kerknieuws" staat een gedeelte te lezen van een gesprek dat een journalist van het Nederlands Dagblad had met prof. Nadir Carreno en zijn vrouw, die als afgevaardigden uit Chili op het congres van de ICCC aanwezig waren. In dat gesprek wordt o.a. door hen gezegd:
„Wij hébben op dit moment géén politieke gevangenen. De mensen die bij de laatste 1 mei-demonstratie gevangen werden genomen, zijn na onderzocht te zijn weer vrijgelaten. Wat betreft de mensen die verdwenen zijn: in de eerste plaats zijn er bij de coup mensen gedood, die later niet konden worden geïdentificeerd. De meerderheid van het aantal zogenaamde verdwijningen berust echter op valse informatie. Mensen die als „vermist" werden opgegeven, bleken later in andere landen te zijn opgedoken. Er waren mensen met een dubbele identiteit, er zijn valse persoonsbewijzen uitgegeven, velen zijn ook vrijwillig verdwenen. Ik ken persoonlijk geen gevallen. Twee van mijn collega's van de universiteit, die als „verdwenen" werden opgegeven, bleken later in Canada te zijn neergestreken.
Martelingen hebben tijdens de strijd in september 1973 tussen de militairen en de communistische brigades aan beide zijden plaatsgevonden en wij keuren die niet goed. Wij hebben daar pas later van gehoord.
Als Chilenen hebben wij op dit ogenblik volledige vrijheid. En dat is een totale verandering ten opzichte van de periode-Allende. Denkt u alleen maar aan het onderwijs: ook dat is weer vrij en is niet meer politiek geïndoctrineerd. Het is natuurlijk duidelijk dat er op dit moment geen traditionele democratie is in Chili. Maar we zijn op weg naar het herstel daarvan".
„We proberen te komen tot een democratisch systeem dat bestand is tegen de gevaren van het marxisme. U moet in rekening brengen dat er nog steeds marxistische terroristen in ons land zijn. Maar we gaan langzaam maar zeker terug naar de democratie. Een commissie werkt momenteel hard aan de totstandkoming van een nieuwe grondwet en Pinochet maant deze commissie steeds tot spoed".
„Het is natuurlijk niet allemaal goed in ons land. Er is nog veel werkeloosheid en dus ook armoede. Maar er is verbetering. Wij kunnen dat binnen onze kerken ook zien. Velen die vroeger werkeloos waren, hebben nu weer werk. Ik kan u zeggen dat van de zeventig Chilenen die dit congres bezoeken, minstens veertig daartoe drie jaar geleden niet in staat zouden zijn geweest. En tijdens het bewind van Allende was het niet beter, zoals zo vaak wordt verteld. Allende zou voor de armen opgekomen zijn, maar in werkelijkheid had het gewone volk het slechter dan ooit en leefden alleen de mensen uit de hoogste marxistische klasse in grote, en in veel gevallen overdadige welstand. Maar het volk was en bleef arm".
Dat er ook andere geluiden uit Chili worden vernomen kan men lezen in een artikel van ds. Hegger in zijn maandblad „In de Rechte Straat". Hij schrijft daar o.a.:
„In Argentinië ontmoette ik een Chileen. Hij is een gelovig iemand en doet prachtig werk onder de aan drugs verslaafden. Hij maakte een heel rustige indruk. Maar ineens kwam het er bij hem uit: „Via een vriend ben ik in de gelegenheid gesteld een concentratiekamp te bezoeken. Het was vreselijk wat ik er zag en hoorde. Het is beslist waar dat meisjes en vrouwen werden verkracht voor de ogen van hun verloofden en mannen".

Ook in Australië sprak ik met Chileense vluchtelingen van de gemeente van ds. Parraga en kreeg dergelijke vreselijke verhalen te horen.
In Chili zelf vertelden christenen, die overigens achter deze regering staan, dat de revolutie tegen Allende een stroom van bloed en haat en leed heeft veroorzaakt. Volgens de cijfers, gegeven door de regering Pinochet, zouden er slechts 15.000 doden destijds gevallen zijn aan beide zijden. Maar iedereen die ik hierover vroeg, zei: Nee, dat moeten er minstens 50.000 zijn geweest.
Die revolutie heeft diepe wonden geslagen en nog altijd wroet er ondergronds de haat. Die haat wordt in de gezinnen levend gehouden door de plaatsen, die leeg zijn gevallen: de man of een zoon, die omgekomen is bij de revolutie en soms op wrede wijze vermoord werd.
Ds. Hegger vindt het dan ook onbegrijpelijk en totaal onaanvaardbaar dat de ICCC in een resolutie zich openlijk gesteld heeft achter de regering Pinochet in Chili.
„Hoe kan een Internationale Raad van Christelijke Kerken openlijk haar steun geven aan de regeerders van Chili aan wier handen zoveel bloed kleeft van onschuldigen, die het wettige gezag van destijds met geweld hebben verdreven, waardoor minstens 50.000 doden vielen, met al de misdadigheid die zulk een revolutie vergezelt zoals verkrachting van vrouwen en meisjes?
De bijbelse christenen van Latijns Amerika hebben de strijd te voeren tegen de „theologie van de revolutie", die door veel priesters openlijk wordt aangehangen. Zij stellen Christus voor als een verzetsstrijder. Een priester had een Christusfiguur getekend met een geweer in de hand en op de achtergrond het kruis. Hij plakte dat aan in het portaal van zijn kerk en dook daarna onder om zich te voegen bij de guerrillatroepen in de bergen.
Maar als dan een ICCC de rechtse revolutie in Chili verheerlijkt, waarom, zo zullen dergelijke priesters vragen, mogen wij dan niet de linkse revolutie prediken? In onze Spaanse editie proberen wij juist, samen met vooraanstaande theologen van Latijns Amerika, zoals dr. Rene Padilla, dr. Samuel Escobar, ir. Pedro Arana en anderen, een bijbels antwoord te geven op de theologie van de revolutie. Daarbij wijzen wij elke gewelddadige revolutie af, maar prediken, als men dat zo noemen wil, een revolutie door het Woord Gods, de revolutie van de alles overwinnende liefde, waarbij men er niet voor terugschrikt om, wanneer dat zin heeft, een regering ook vanuit het Woord openlijk aan te klagen vanwege eventuele wandaden. Wij verkondigen de God die het opneemt voor de verdrukten, de weduwen en wezen, de armen.

(Het viel mij deze dagen op dat midden in de zo prachtige en uitermate „bevindelijke" ps. 103 ineens staat te lezen: „De Heere doet gerechtigheid en gerichten al degenen, die onderdrukt worden"). Deze resolutie van de ICCC, die, naar ik vermoed, in de wereldpers terecht is gekomen, berokkent veel schade aan dit streven van de bijbelse christenen in Latijns Amerika.

Tegen politieke uitspraken van de ICCC als deze hebben onze christelijke gereformeerde kerken in het verleden steeds protest aangetekend. Herhaaldelijk is er bij de ICCC op aangedrongen niet op deze weg voort te gaan, maar men meende zich van politieke uitspraken niet te mogen onthouden. En het kan nodig zijn dat kerken in politieke zaken het Woord van God laten horen. Maar dan moet dat duidelijk het Woord van God zijn, dat nooit kiest voor enige politieke partij of politiek bestel. Het Woord Gods is een tweesnijdend scherp zwaard. Het snijdt naar twee kanten. Profeten hebben temidden van het politieke gebeuren van hun dagen ook terdege Gods Woord laten horen, maar zij deden nooit een keuze óf voor dit óf voor dat. Het Woord Gods ging over heel het leven en liet steeds over heel het leven zijn kritische boodschap horen. En dat werd juist steeds in de politieke uitspraken van de ICCC gemist. Wèl uitspraken tegen het communisme, tegen zijn atheïstische grondslag en anti-christelijke praktijken. Maar staat het westers kapitalisme met zijn uitgangspunten en praktijken niet evenzeer onder de kritiek van het Woord van God? En wat te denken van allerlei discriminatie en onderdrukking in zich christelijk noemende naties? Die het Woord van God wil laten horen moet dit doen naar alle zijden. Maar de ICCC was in haar uitspraken steeds eenzijdig en dikwijls bevooroordeeld. Dat is de reden dat op de laatste synode van Hoogeveen onze kerken besloten het lidmaatschap van de ICCC op te zeggen. Onze kerken konden de verantwoordelijkheid, die men toch als lidmaatkerk van een organisatie als de ICCC voor haar uitspraken heeft, niet langer dragen.
Dat heeft velen wel gespeten. De ICCC heeft ook veel goeds en het is verheffend en verblijdend zich één te mogen weten met vele christenen uit de hele wereld, samen gedragen door éénzelfde geloof in éénzelfde Heiland. Maar met haar politieke uitspraken is de ICCC op de verkeerde weg. Dat blijkt ook nu weer. Ongetwijfeld zal de regering van Allende niet smetteloos zijn geweest. Er zullen ook wel veel misstanden aan gekleefd hebben. En dat de ICCC daar een communistisch streven achter gezien heeft kan best juist zijn. Ook zullen toen wel vele christenen gebeden hebben om verandering. Maar of nu de regering Pinochet een verhoring van het gebed mag genoemd worden? Dat hebben indertijd christenen in Duitsland ook van Hitler gezegd. En is de regering Pinochet iets anders dan een rechtse dictatuur? Het zal voor buitenstaanders wel erg moeilijk zijn om de preciese situatie in een land als Chili te beoordelen. Maar dat kan een congres als de ICCC ook niet. En dan praat men elkaar na. Dan gaat men af op wat een groep Chilenen, die het congres van de ICCC bezoeken en voorstanders zijn van de regering Pinochet zeggen en het meest kwalijke is het dat dit dan met Gods Woord gedekt wordt. Dat kan niet en dat mag niet. Wanneer de ICCC meent in politieke zaken het Woord Gods te moeten laten horen dan moet het mes van het Woord Gods snijden naar twee zijden.
Tijdens de duitse bezetting werden wij voor de keuze gesteld Mussert of Moskou. Maar dat is geen keuze. Het Woord van God wees ons naar geen van beide kanten. Christenen hebben een eigen lijn te volgen naar het Woord van God en dan kies je voor geen Mussert en voor geen Moskou, voor geen Allende en geen Pinochet. Een Christen vraagt wat Christus van hem vraagt en dan kun je wel eens kritisch móeten zijn naar beide kanten. De ICCC moet bedenken - en dat is haar al zo dikwijls voorgehouden - dat het „alzo spreekt de Here" een tere zaak is en dat we wel moeten weten wat we zeggen. Want dan moet wat we zeggen ook geheel zijn naar het Woord van God. En dan moet dat ook voor ieder duidelijk zijn, of met er aan wil of niet. Bij de profeten was daar geen twijfel over.

Oosterhoff

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen