De Kerk in Rusland

Onlangs heeft Natascha Vins, de 26-jarige dochter van de bekende thans in de USA wonende Russische Baptistenpredikant Georgi Vins, gesproken voor de scholieren van de Ref. Scholengemeenschap „Guido de Brés" te Rotterdam over de Kerk in Rusland. Gereformeerd weekblad geeft er een verslag van.
Natascha is geboren in Kiew in de Oekraïne, waar haar vader predikant was van de Baptistengemeente. Deze gemeente behoort tot de niet-geregistreerde Evangelische en Christen Baptistengemeenten in de Sovjetunie. Niet geregistreerd betekent door de overheid niet erkend en daarom van die zijde bloot staand aan felle vervolging.
In Kiew heeft Natascha gewoond tot haar vertrek naar de Verenigde Staten in juni van dit jaar. Op 10-jarige leeftijd bezocht zij de zondagsschool, waar zij erg graag naar toe ging. Op 17-jarige leeftijd werd zij Christin, d.w.z. dat zij toen door de doop lid van de gemeente werd.
Zij is actief werkzaam geweest in het jeugdwerk vooral op de zondagsschool. De jeugd van de gemeente verenigt zich in meetings en zangkoren, bestudeert gezamenlijk de bijbel en is vooral ook evangeliserend werkzaam. Deze laatste arbeid is beslist niet zonder gevaar. Het geven van christelijk onderwijs aan de jeugd wordt door de overheid dikwijls zeer zwaar gestraft.
Natascha zelf heeft nooit in de gevangenis gezeten, hoewel ze diverse malen door de autoriteiten is verhoord. Dit in tegenstelling tot haar vader, die in 1966 tot drie jaar gevangenisstraf werd veroordeeld om zijn prediking van het evangelie in diverse gemeenten. Na zijn vrijlating in 1969 werd hij in 1974 opnieuw gearresteerd en veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf en vijf jaar verbanning. De gevangenisstraffen worden vaak in verschillende gevangenissen uitgezeten, veelal zeer ver van de woonplaats van vrouw en kinderen. In het geval van Vins was dit zelfs 6000 km. Eén maal per jaar was bezoek van vrouw en kinderen toegestaan. Gezien de grote afstand wel een hele opgave. Twee dagen voor de uitwijzing uit de Sovjetunie ontving hij nog bezoek van zijn vrouw. Beiden waren toen van mening dat de tijd van de verbanning spoedig aangebroken zou zijn. Zij besloten daarom dat mevrouw Vins met haar kinderen zou verhuizen om zich bij haar man in het verbanningsoord te voegen. Via de radio vernam mevrouw Vins van het vertrek van Georgi naar Amerika.
Op de scholen is het leven voor de kinderen van christenouders bijzonder moeilijk. Natascha zat als enig zodanig kind in een klas van 35 atheïstische kinderen. Als je geen lid van de communistische jeugdorganisatie bent dan wordt het leven je op allerlei wijzen zuur gemaakt. Je wordt genegeerd, getreiterd en zelfs wel geslagen. De andere leerlingen worden soms door de onderwijzers tegen je opgehitst. Als christen is het ook niet mogelijk verder te studeren. Na de school ben je verplicht direct te gaan werken. In de praktijk blijkt dan dat je als christen moeilijk werk vinden kunt. Lang niet overal wordt je geaccepteerd.
Onder deze omstandigheden is het voor de ouders ook dikwijls erg moeilijk de kinderen een christelijke opvoeding te geven. Toch gaan ze hiermee door, biddend om Gods zegen. Dat zulk een opvoeding vruchten afwerpt blijkt wel daaruit dat jonge kinderen vaak weigeren om op de eisen van atheïstische onderwijzers in te gaan. Zowel het onderwijs van de ouders als hun vastberaden, in het christelijk geloof volhardende houding dwingt bij de kinderen respect af en doet ze besluiten in hetzelfde voetspoor te gaan.
Het werk in de gemeente wordt vaak bemoeilijkt door het gebrek aan bijbels. Wel is er verschil tussen de ene en de andere gemeente wat de hoeveelheid bijbels betreft, doch ook waar er voldoende zijn kan dit plotseling veranderen als door huiszoeking alle religieuze lectuur in beslag genomen wordt. Vaak worden bijbelgedeelten met de hand overschreven. Ook de geheime drukkerijen leveren hun bijbels.
Sprekend over haar toekomstplannen vertelde Natascha dat zij graag op een seminarie in Toronto (Canada) een bijbelstudie zou willen volgen. Haar zuster en een nicht doen dit reeds. Voor haar is dit vooralsnog niet mogelijk, zolang zij haar vader moet helpen bij zijn werkzaamheden t.b.v. de verdrukte kerk in zijn vaderland.
Op de vraag wat christenen in het westen kunnen doen t.b.v. hun geloofsgenoten in Rusland antwoordde zij: „Allereerst is het nodig dat de christenen hier voor hen bidden, opdat daar nog velen tot bekering komen en het Evangelie in vrijheid mag worden gepredikt. Voorts is het van belang dat de westerse christenen ook eens een teken van meeleven geven in de vorm van een brief of een kaart met een wens. Ook kan het indienen van protesten bij de Sovjetregering van betekenis zijn".
Laten we onze lijdende medechristenen niet vergeten en beschermen, bedenken welke voorrechten wij nog bezitten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen