De vraag van een twijfelaar

U moet hier toch eens op letten: Staat er niet in vers 6: „Abram geloofde God, en het werd hem tot gerechtigheid gerekend"? En nu hier vers 8: „Heere, Jehova, waarbij zal ik het dan weten, dat ik het land bezitten zal?" Hoe? In het éne moment geloven en in het andere moment weer twijfelen en maar iets tastbaars vragen, om daar vast mee te staan, naar de zekerheid te informeren van de dingen, die men zojuist heeft geloofd? Is dat nu dezelfde Abram? Was dit óók een kinderlijk geloof van Abram?

Wie zo iets niet uit eigen ervaring kent, die kan het niet begrijpen, hoe het ter wereld mogelijk is, dat een mensenkind God geloven en op hetzelfde ogenblik vol angst, zorg, nood en twijfel zitten kan en dat zo iets altijd maar doorgaat. Maar laat dan de aangevochten gelovige, die dit bij zichzelf ondervindt, moed grijpen, daar hij hier immers juist hetzelfde van Abram leest, en niet menen, dat hij daarom reeds verworpen zou zijn, omdat hij zo niet geloven kan, gelijk de duivel iemand het geloof voorschildert. Want het ware geloof gelooft en twijfelt volstrekt niet aan Gods macht en genade, en twijfelt tóch te eniger tijd; het is vol rust en toch soms ook weer vol angst en zorg, vreze en beving, en het vraagt wel duizendmaal: „Waarbij zal ik het weten"? En al roept het ook God daarbij zo aan: „Heere, Jehova!", zo is er toch een vreesachtigheid bij de gelovigen, als zou er van de belofte niets terecht komen. En daarom staat hier onze vader Abram tot bewijs, maar ook ter bemoediging voor Gods 144.000, die op de berg Sion wonen.

Is het niet tegenwoordig nog precies dezelfde weg? Gaat het niet nog altijd zo bij allen, die staat maken op Gods waarheid? Het was trouwens niet de eerste maal, dat God aan Abram gezegd had: Aan uw zaad zal Ik dit land geven". En hier verschijnt God nu ten vierden male, maar onder welke omstandigheden! Welk een harde strijd woedde in het hart van de aartsvader! Zo kan het u ook gaan, als gij er bevindelijk van weet, wat het betekent, dat Abram God geloofde en dit hem tot gerechtigheid gerekend werd en toch, de vraag: „Waarbij zal ik het weten?" duikt gedurig weer op. En daar is een tijd, waarin bij hen, die op Gods waarheid staat maken, alles uit het gezicht verdwijnt, wat zij zojuist nog geloofd hebben; zij geloven en geloven toch niet. De macht van het zichtbare, de ongerechtigheid, hun eigen zonden, alles, zowel van binnen als van buiten slaat hun alles uit de handen. Dan geloven zij nochtans, al zijn zij eveneens nochtans vol nood, vol siddering en angst; zij geloven en zeggen, aanbiddende in het geloof: „Heere, Jehova, aan U staat niets in de weg, voor U is niets onmogelijk", en toch komt dat nog het woord: „Waarbij zal ik het weten"? Wat is evenwel uw diepste en laatste grond dat gij er zeker van kunt zijn, dat God u een stad gebouwd heeft, en er zeker van kunt zijn, dat ge genade bij God gevonden hebt, dat Hij daarboven uw God en liefhebbende Vader is? De laatste en diepste grond is deze: Het bloed van Jezus Christus heeft ons gereinigd van alle zonden.

Vertrouwt op God, gij allen, die Hem vreest!
Hij is altoos hun schild, hun hulp geweest;
De Heer' was ons gedachtig.
Zijn zegen blijft op Israël verspreid;
Aarons huis is die ook toebereid.
God is getrouw en machtig!
(Ps. 115:6)

Kohlbrugge

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen