Angstige handen sluiten de deur

Daar zitten ze dan. Zij zitten te zitten: de kerk van Christus. De eerste paasdag is voor de kerk van Jeruzalem geen vreugdevolle, geen feestelijke dag geweest. Er heerst paniek en angst.
Op de opstandingsmorgen zijn vriend en vijand van Jezus echt bang. Ook de discipelen. Als schuwe en bange vogeltjes zijn ze dicht bij elkaar gekropen achter stevig gegrendelde deuren.
Niet, dat zij bang zijn voor Jezus. Er heeft immers die boodschap geklonken: Hij is opgestaan uit de doden! Hij leeft.
Iets van de blijdschap van Pasen is in hun hart doorgedrongen. Hun Here willen zij graag zien. Maar, wat zullen de Joden doen, de buitenwacht. Men is bang. De deur valt in het slot.

Dat stevige nachtslot kan echter de angst niet wegnemen. Veiligheid d.m.v. gegrendelde deuren is een schijnbare beveiliging, altijd een tijdelijke zekerheid. Wij kunnen geen onneembare vesting bouwen, waar twijfel en leed, zorg, ziekte en dood niet kunnen binnendringen.
Hoe onbarmhartig het ook klinkt voor een bange kerk: de deur moet open!
De deur gaat open en Jezus komt binnen.

Een doorboorde Hand opent de deur

Paasfeest achter gesloten deuren is geen echt Paasfeest. Dat wordt het pas, als Jezus binnenkomt en zegt: Vrede zij u.
De handen die zekerheid zochten en bewerkten door die laatste druk tegen de deur, zakken omlaag - doorboorde handen gaan omhoog en een stem spreekt: vrede.
De Here Jezus staat in hun midden. Dat is de verrassing van Pasen. Temidden van hun vrees spreekt Hij van Zijn vrede.
Gesloten deuren uit vrees voor de Joden, een geopende deur door de vrede van Jezus.

„Vrede zij u"
In het gewone dagelijkse spraakgebruik zal de groet doorgaans niet veel meer betekend hebben dan ons „goede dag". Men wenste iemand gezondheid toe of welzijn of men informeert ernaar. Vrede met u! Is het vrede? Gaat het goed?
Wanneer de Here Jezus dit woord gebruikt verdiept de inhoud; het woord krijgt zijn eigenlijke inhoud ten volle terug. Als Hij dit zegt, is het de volheid van alle heil.
Jezus spreekt van vrede, dat is: Hij geeft vrede. Van zo'n groet kun je leven.
Voor het lijden heeft de Here Jezus het Zijn discipelen al gezegd: vrede laat Ik u. Mijn vrede geef Ik u.
Als Jezus groet met vrede, gèèft Hij die vrede. Die vrede is na de Opstanding volle realiteit geworden. Na Pasen wil de Opgestane Here Zijn kerk zeggen, wat de uiteindelijke betekenis van Zijn werk is en blijft: vrede.
Vrede zij u. Dat is niet: weest maar niet bang, het valt wel mee met die dreigende arrestaties door de Joden. De Here wil Zijn kerk niet zomaar wat berusting bijbrengen.
Vrede is: de dingen zijn weer op hun plaats gezet. De breuk is geheeld. Harmonie en gaafheid, dat is de vrede. God krijgt zijn mens terug en die mens zijn God.
Als de Here Jezus zijn bange discipelen met dit woord groet, betaalt Hij Zijn „Het is volbracht" aan hen uit. Hij alleen kan die groet geven, omdat Hij die vrede bevochten heeft door Zijn Kruis. „Na dit gezegd te hebben toonde Hij hun Zijn handen en Zijn zijde".
Deuren gaan open
Pasen zegt ons, dat er voor de Here Jezus geen gesloten deuren bestaan. De grafdeur heeft het niet kunnen houden. Hoe zouden dan de deuren gesloten kunnen blijven, waarachter Jezus' bange discipelen zich hadden verscholen? Zij worden weggeroepen uit hun dodelijk isolement: vrede met u. Dat is de manier waarop de Here Jezus van nu af zich bekend maakt: als de Uitdeler van de vrede die Hij beloofde en verwierf.
Het is het woord dat Thomas straks hoort. Het is voor Paulus steeds de inzet van zijn schrijven aan gemeenten waarin hij van alles heeft recht te zetten, waar zoveel onheiligs aan de kant moet

Ook de deur naar ons mensenhart in zijn onverschilligheid en afkerigheid blijft niet dicht. „Mijn vrede geef Ik u".
Dat de vredegroet van de Here Jezus meer is dan een wens, betekent dat Zijn woord als Gave ook verworpen kan worden. In dat geval keert de vrede terug, de onvrede blijft. Hoe kan het anders als de Vorst van Pasen Zijn werk niet mag doen?
Vrede zij u. Wat is die vrede voor u en jou? Hunkert ons hart ernaar, omdat wij het niet meer harden kunnen vanwege alle gebroken- , held vanwege onze eigen schuld? Midden in die nood en dood, die angst en dat gemis, klinkt het: laat u toch groeten door deze Levende en Gevende Here.
Vrede zij u! Die vrede is Hijzelf. Zo geeft Hij Zich aan u weg.
Onder die zegengroet gaan deuren en harten open.

Dan is het ook met „zitten te zitten" gedaan.
Kerkdeuren mogen nooit op slot. Achter gesloten deuren gaat kerkleven dood. Daarom breekt Christus als Paaskoning in. Hij staat op en wil bij Zijn kerk zijn. Hij wil hen verlossen uit hun isolement, uit hun vrijwillige, zelfgekozen en zondige afzondering.
Jezus' paasgroet is medicijn voor onze „mensenvrees".
Zien wij op die onoverwinnelijke Koning?
Als discipel kun je dan je woordje kwijt. Of beter, niet „je woordje", maar Zijn machtige woord uit onze mond: Vrede zij u.

Haamstede, B. Oosterbroek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen