Doornen

Waar kan het toch aan liggen, als het Woord zo weinig kracht doet in ons leven? In elk geval niet aan dat Woord zélf! Want het Woord is levend en krachtig (Hebr. 4: 12). En ook in deze gelijkenis wordt het Woord vergeleken met zaad, góéd zaad! En toch ...: Er zijn nogal wat plaatsen waar dat goede zaad niet opwast en geen vrucht draagt. Waar dat aan ligt?
Eén van de redenen kan zijn dat het zaad terecht komt tussen de doornen.
Nu zijn distels en doornen door de zonde inheems gewas geworden op deze aarde (Gen. 3: 18). Hun wortels liggen vaak diep in de bodem verankerd, onuitroeibaar diep! En ze zijn dodelijk voor ieder ander gewas; Ze groeien zo snel dat de ontkiemende graankorrels geen ruimte meer overhouden. Ze verstikken tussen de doornen.
|Wat wordt nu in deze gelijkenis met die doornen bedoeld? Zijn het onze zware en ernstige zonden? Is het de ongevoeligheid van ons harde hart? Dat zijn inderdaad wel kwade en hardnekkige distels, die onnoemelijk veel kwaad aanrichten. Het zijn zeker ook distels die het Woord uit ons leven weg willen dringen. Toch zegt de Heere Jezus niet dat dit de doornen zijn die het zaad verstikken. Het gaat om andere dingen, om de zorgvuldigheden van dit leven, om rijkdom, om allerlei begeerten. Zo op het eerste gezicht zijn dat maar heel gewone dingen. De zorgvuldigheden zijn de zorgen van het leven.
Het zijn de gewone dagelijkse vragen: Wat zullen we eten en waarmee zullen we ons kleden (Matth. 6: 25). Het is het opgaan in ons werk en in de drukte van iedere dag. Maar, mag dat dan niet, vraagt u? We mogen, we moeten zelfs ons dagelijkse werk met al onze inzet doen. We mogen ook vragen om Gods zegen over het werk van onze handen. Maar is het niet zo dat onze dagelijkse dingen zo vaak heel ons leven gaan opeisen? Dan zijn die schijnbaar zo gewone dingen doornen geworden! Dan wordt ons leven beheerst door ons werk, door ons gezin, door onze vrije tijd, door ons geld . . . maar niet door het Woord! Juist in onze tijd ligt hier een geweldige verzoeking.
We kunnen zo opgaan in dit aardse leven. Zoeken we wel éérst het Koninkrijk Gods en de dingen die boven zijn?
Laten we toch letten op de doornen die ons daarvan afhouden! De doornen groeien zo onmerkbaar en lijken zo onschuldig. Het jachtige leven heeft ons leven ongemerkt in zijn greep. De rijkdom lokt. We willen steeds meer, steeds meer.. . Dit zijn de doornen! Zij verstikken het Woord in ons leven. Als we nog eens een ogenblik door het Woord geraakt worden, dan schieten de doornen snel genoeg op om iedere ontroering te verstikken. En hoe hoger de doornen groeien, hoe verder wijkt het Woord van ons leven. Straks blijven er slechts doornen over. Doornen die wachten op de vernietiging.
Weet u wat daarom zo nodig is? Dat de Heere - de grote Landman - ons hart reinigt van alle onkruid, dat daar zo welig kan woekeren. Er is alle reden om te bidden: Heere, open mijn hart voor Uw Woord; Laten de doornen van mijn beslommeringen, van mijn aardsgezindheid het zaad van Uw Woord niet verstikken! Want alleen de Heere kan die taaie doornen uitroeien. Wij kunnen ze zelf niet weg krijgen. En de Heere wil die doornen ook uitroeien. Ook dáárvoor heeft Hij moeten lijden. Op zijn lijdensweg draagt Hij een kroon van doornen. De doornen hebben Hem verwond. Zo draagt Hij voor Zijn Kerk bloedend de doornen en de distelen weg . . . Ziet u hoe machtig Hij is om de harten van zondaars van al dat onkruid te reinigen? Ziet u hoe bereidwillig Hij is?
Hij reinigt het hart van zondaren. Dat doet Hij door Zijn Geest en Woord. Dan valt het Woord in goede, zuivere aarde. Dan wordt het niet alleen maar gehoord, maar ook verstaan. Dan draagt het Woord vrucht. Daar ziet u de vrucht van de verootmoediging. Daar ziet u de vrucht van de droefheid over de zonde en schuld. Daar ziet u de vrucht van bekering en van geloof. Kortom een rijkdom aan vrucht! Dat is een wonder. Want het is slechts te danken aan de voortdurende, trouwe zorg van de Landman. Telkens weer moet Hij het onkruid wegsnijden uit het leven van Zijn kinderen; telkens weer moet Hij genade licht en kracht schenken. En Hij blijft de Getrouwe, steeds weer. Daarom ruist door de volle halmen een lied tot Zijn eer. Daarom buigen de zware halmen in diepe verwondering: Mijn God, U zal ik eeuwig loven, omdat Gij 't hebt gedaan!

Urk, A. Baars

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen