Meer dan overwinnaars

We hebben weer Pasen mogen vieren.
Stil mogen staan bij het heerlijke feit dat de overwinning op zonde, duivel en dood bevochten en behaald is.
Maar wat houdt dit nu voor ons in?
Heeft de overwinning van Jezus Christus ons ook wat te zeggen?
De Apostel Paulus in elk geval heft in dit gedeelte de overwinningsjubel aan: „Maar in dit alles zijn we meer dan overwinnaars door Hem, Die ons liefgehad heeft."
Deze jubel begint met een tegenstelling: maar . . .
Want in de voorafgaande verzen spreekt Paulus nu niet direct van overwinnen of heersen, doch van allerlei moeite en verdriet: verdrukking of benauwdheid of vervolging of honger of naaktheid of gevaar of zwaard . . . want om Uwentwil worden wij de ganse dag gedood; wij zijn geacht als schapen ter slachting . . .
Banger kan het niet en dan toch deze jubel?
Ja, want hoewel het geloof de realiteit van het leven niet verbloemt en ook Gods kinderen vaak met de raadselen van lijden en beproeving geen raad weten, kunnen de verdrukkingen toch geen schaduw leggen over de zekerheid van het geloof of het kindschap Gods ongedaan maken.
Zeker, als wij in de moeiten op de moeiten zien, dan zeggen we: in dit alles, o God, we houden het niet uit; in dit alles, gaan we ten onder. In dit alles zitten we met onze vragen, onze waaroms, die we meestal meteen bij de hand hebben als het leven wat anders verloopt, dan wij gedacht hadden. Als en zolang we naar beneden blijven kijken op de moeitevolle omstandigheden, komen we met de dingen niet klaar.
Doch als we achter de dingen, zelfs in de dingen, in de moeiten God mogen zien als Degene, Die om Christus' wil, mijn God en mijn Vader wil zijn; Die zelfs vóór ons is, dan kennen we het maar des geloofs, kan er zelfs sprake zijn van een roemen in de moeiten. Niet alleen na de moeite of ondanks de moeite, maar ook in de moeite.
Het is het maar van Ps. 103, waar David tegenover de vergankelijkheid van het leven jubelt: „maar de goedertierenheid des HEEREN is van eeuwigheid en tot eeuwigheid over degenen, die Hem vrezen"; het is het maar van Paulus, het nochtans des geloofs, dat hem in het aangezicht van allerlei moeiten toch uit doet roepen: „maar in dit alles zijn we meer dan overwinnaars".
Paulus bezigt hier een sterke uitdrukking. Hij spreekt niet alleen van overwinnen, maar van meer dan overwinnen, en hij gebruikt daarvoor een woord dat eigenlijk betekent super overwinnen. Het is maar niet een net-aan overwinnen, een op 't kantje af overwinnen, maar een overwinning, die alle maat te boven gaat. Zó sterk als het maar kan, volkomen, ruimschoots: meer dan We liggen niet onder, we heffen het hoofd omhoog, want in alle moeite en verdrukking zijn we super-overwinnaars.
En dan nog iets. Paulus zegt maar niet, dat hij en alle gelovigen met hem, uiteindelijk, straks de overwinning zullen behalen. Nee, hij spreekt in de tegenwoordige tijd: nu, zelfs in de benauwdheid zijn wij super-overwinnaars. De gelovigen zijn reeds nu overwinnaars.
Waarom durft Paulus zich zó sterk uit te drukken?
Is dat omdat de gelovigen in zichzelf zulke flinke mensen zijn, die letterlijk en figuurlijk van kracht tot kracht steeds voortgaan?
Is dat vanwege eigen standvastigheid en moed, eigen volharding?
Nee, want ook hij kende de tijden in zijn leven, dat hij het uitriep: „ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods".
De overwinning is er alleen, en ze is er dan ook, omdat het niet alleen Goede Vrijdag, maar ook Pasen is geworden. Omdat ze bevochten is door Jezus Christus en ze vastligt in Zijn doorboorde handen. En daarom mag ieder, die door het geloof op Jezus ziet, aan Christus verbonden is, van deze overwinning op zonde, duivel en dood, zeker zijn; deze overwinningsjubel aanheffen, in dit overwinningsgeheim delen.
Op die verbondenheid aan Christus legt Paulus hier de nadruk: „door Hem, Die ons liefgehad heeft".
Die verbondenheid is niet vanzelfsprekend gegeven met het feit dat we gedoopt zijn of belijdenis hebben afgelegd. Ze is echter wel noodzakelijk en onmisbaar.
Ze is niet vanzelfsprekend, omdat wij van nature liefhebbers zijn van onszelf en buiten het Offer van Christus om ons voor God trachten te rechtvaardigen, ons voor Hem aannemelijk proberen te maken.
Ze is noodzakelijk, omdat wij alleen tot God kunnen naderen door het bloed van Christus. Hij alleen is de Weg tot de troon van God.
Buiten Christus is er nooit sprake van overwinning, dan wacht de eeuwige nederlaag, een eeuwig zielsverderf.
De verbondenheid aan Christus is beslissend voor het feit om nu reeds in beginsel overwinnaar, zelfs meer dan overwinnaar te zijn èn om straks volkomen in Zijn overwinning te delen. Daarom is het van levensbelang te weten of de liefde van God, of de liefde van Christus al ons hart verbroken heeft. Zodat we onszelf hebben leren kennen als een zondaar voor God, strafwaardig en doemwaardig; als een mens die het lijden en sterven van Christus vanwege eigen zonden noodzakelijk heeft gemaakt. Kortom, of wij al bij de Borg, Jezus Christus, terecht zijn gekomen.
Hij heeft ons mensen zó lief, dat Hij in onze plaats de bange weg van het lijden is gegaan. Hij heeft Zich in de dood gegeven om Zich een volk. Hem ten eigendom, uit de macht en heerschappij van de duivel, te verlossen; om verzoening door voldoening aan te brengen tussen God en ons.
Op die borgtochtelijke liefde wijst Paulus in dit gedeelte.
Een volkomen liefde.
Een liefde tot het einde.
Een liefde sterker dan de dood.
Vele wateren kunnen deze liefde niet uitblussen.
Alleen door deze liefde is er sprake van overwinning.
Daarom kon ook Paulus zeggen: „ik vermag alle dingen door Christus, Die mij kracht geeft". Die liefde is de grond van de overwinning voor allen, die bij Hem schuilen.
Wie zijn leven verliest aan Hem, boekt uitsluitend winst.
Wie zijn verdiende nederlaag erkent, mag overwinnaar worden en zijn.
Wie met zijn zonden en zorgen de toevlucht neemt tot Christus; die mag door genade gaan geloven dat al zijn zonden alleen om het lijden en sterven van Christus zijn weggedaan, die deelt nu al in de door Christus bevochten en behaalde overwinning. Dan hoeven we voor dood en hel niet bevreesd te zijn. Zelfs kunnen dan de moeiten en de machten ons niet scheiden van de liefde van Christus noch van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Heere. Ja, dan drijven de moeiten van het leven ons juist naar Hem uit en wordt Zijn kracht in onze zwakheid volbracht. Hoe leger dan mijn handen zijn, hoe machtiger kan en mag ik dan zijn door Hem.
Het is een voorrecht, het is enkel genade als we dit voor onszelf mogen weten en geloven. Daarmee is de strijd niet voorbij, zijn de moeiten niet weg, doch leren we juist verstaan, dat voor degenen die God liefhebben alle dingen medewerken ten goede. Zelfs dat we in dit alles, meer dan overwinnaars zijn door Hem, Die ons liefgehad heeft.
En ga je de liefde van die Koning aanprijzen en bezingen:
„Beminlijk Vorst, uw schoonheid, hoog te loven,
gaat al het schoon der mensen ver te boven;
gena is op uw lippen uitgestort;
dies G'eeuwiglijk van God gezegend wordt."
Kunt u daar ook reeds mee instemmen?

Bunschoten, P.J. Kok

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen