Pasen - het levensfeest

Naar drie kanten
Pasen is het levensfeest naar drie kanten of liever: het feest van het leven komt op drie manieren duidelijk uit.
Allereerst - bijna: vanzelfsprekend - is Pasen het levensfeest voor de Here Jezus Christus Zelf. Hij Die dood is geweest, is weder levend geworden. Dat is gebeurd nadat Hij wettig en waarachtig gestorven was en door een goddelijke vonnis achter de grafsteen werd neergelegd. Maar Hij is teruggekeerd tot het leven, moest terugkeren tot het leven. De dood had geen macht, geen recht, geen bevoegdheid meer over Hem omdat Hij de dood had gedood door Zijn leven. Daarom is Hij de levende Christus. Hij leeft anders dan de jongeling van Naïn en Lazarus leven na hun opwekking. Die hebben de dood toch nog voor zich. Christus heeft de dood achter Zich - definitief, volledig. De dood heeft eenvoudig geen vat meer op Hem. De dood heeft in Hem de Meerdere gevonden. Het leven overwint. We hebben een levende Heiland. Alleen om die reden al is Pasen het levensfeest.
Maar er is meer: het betekent ook dat dood en graf tijdelijke zaken zijn, bestemd om te verdwijnen. Dat roept tegenspraak op en dat lijkt lachwekkend, ja ergernis wekkend. Hoe sterk toch is de dood. Hoe vaak moeten we niet naar het kerkhof. Wat sterven er een mensen in dé kracht van het leven, plotseling, onverwacht. Gisteren nog kerngezond, vandaag een lijk, binnen een week begraven. En de graven worden gegraven al wil de moderne mens vandaag liever niet meer zien dat de kist in het graf daalt en al neemt de crematie hand over hand toe uit hygiënische en piëteitsmotieven alsof verbranding van een lijk niet verschrikkelijk zou zijn en ons niet minder met afschuw kan vervullen dan wanneer we denken aan het snelle ontbindingsproces dat in het graf plaats vindt.
Het levensfeest van Pasen houdt ook in dat de dood het principieel heeft verloren en zijn kracht is gebroken. Het graf is op de Paasmorgen geopend en dat is de profetische garantie dat alle graven zullen worden geopend. Het leven geeft uiteindelijk toch de toon aan.
Pasen is ook het levensfeest als we denken aan het feit dat in Christus' opstanding de kracht ligt tot een nieuw leven. En dan denken we aan de dood als geestelijke macht zoals die sinds de zondeval overal werkt. Het dreigen ouderwetse woorden en versleten begrippen te worden tot in kerken van gereformeerde belijdenis toe: dood in zonden en misdaden. En de zaak die er mee aangeduid wordt lijkt abacadabra te worden of, zoals laatst iemand me schreef: dat stadium zijn we toch voorbij en zo kan het toch niet meer worden gezegd. Maar Pasen zegt ons dat we door Christus' kracht opgewekt worden tot een nieuw leven. Ook de geestelijke dood is niet het laatste. Gode zij dank niet. Pasen is het levensfeest ook voor een dode zondaar.

Haaks
Het zal duidelijk zijn dat het Paasfeest, gezien als levensfeest, haaks staat op deze tijd en de trend van deze tijd. En dat ook weer naar drie zijden.
Deze wereld toont in geen enkel opzicht het leven voor zich te hebben. Integendeel - deze wereld lijkt naar de ondergang te gaan. Dat is de mening van velen, die zich niet laten leiden door Gods Woord. Het doemdenken heeft velen te pakken. En dat betekent: er is uiteindelijk geen hoop meer; we gaan met z'n allen naar het einde van de wereld en we hebben met z'n allen het leven op deze aarde zo geleefd dat het nu onleefbaar en onmogelijk wordt. Dat is een andere boodschap dan de boodschap van het levensfeest: wedergeboren tot een levende hoop; er is wat te hopen dwars door alles heen omdat de Here Jezus Christus is opgestaan.
Als we denken aan het feit dat langzamerhand het taboe van de dood gebroken is en dat men in wereldse kringen de dood niet wegduwt maar openlijk spreekt over de dood ja de dood zelfs naar zich toe haalt dan lijkt het er niet op dat de dood een tijdelijke zaak is. Euthanasie wordt openlijk gepropageerd en misschien straks wettelijk geregeld. Zelfmoord is zelfdoding geworden en wordt geprezen als een moedige daad, die ieder mens als mogelijkheid in z'n levenspakket dient op te nemen. Dat is totaal iets anders dan het levensfeest ons laat weten: de dood is gedood en wat we nog sterven moeten is een doorgang naar het eeuwige leven.
En nog één keer: dit levensfeest staat haaks op de generale instelling van de mens van deze tijd. Het is vooral de geestelijke dood, die in deze tijd de toon aangeeft. We vieren Paasfeest in een wereld waarin de mens meer dan ooit in het middelpunt staat. De mens wil zichzelf ten wet zijn en hij weigert te luisteren naar wat God wil. Bewijs van zijn geestelijke dood. Het hart van de mensheid geeft uit wat er in zit. Helaas moeten we constateren dat zich ook een godsdienstigheid ontplooit die staat in het teken van „ik zie het zo" en „ik wil dat het zo toegaat". Ook dat is een teken van een instelling die niet beheerst wordt door het leven Gods. Het wringt en schuurt op allerlei manieren in vele kerken; men verstaat elkaar niet meer, leeft langs elkaar heen, vervreemdt van elkaar, herkent elkaar niet meer, de standpunten verharden zich - dat is de doodssituatie, die zich helaas aftekent.

Het geheim
We zullen terug moeten naar het geheim van het levensfeest.
Dat levensfeest laat ons voor eens en altijd weten dat de bron van alle leven alleen in de levende Christus ligt. „Ik leef en gij zult leven" - dat woord sprak Hij reeds voor Zijn dood en dat maakt Hij waar na Zijn opstanding. Maar dan zullen we ook alleen door Hem kunnen leven. Wie andere levensbronnen aanboort vergist zich en meent dat de dood het leven is, maar de uitkomst zal het leren. En de kracht om te leven in deze tijd ligt eveneens alleen in de gemeenschap met deze levende Christus. Het lijkt er op dat men zijn kracht zoekt in andere mogelijkheden. Er zijn mensen die zich sterk maken met najagen van allerlei idealen op het horizontale vlak. Zij menen hun kracht te moeten zoeken in uiterlijke zaken. Als die maar gerealiseerd worden, dan is de zaak gewonnen. Maar het leven uit de levende Christus komt niet aan de orde. Of men geeft eigen activiteit uit voor Paasleven zonder te beseffen dat deze vergissing levensgevaarlijk is voor zichzelf en voor anderen.
Het geheim van het Paasleven ligt niet minder hierin dat we ons laten leiden door de norm van deze Christus. Zijn Paasleven is het normatieve leven. Daaraan moet alles worden gemeten en daarnaar moet alles worden beoordeeld. Als dat niet het geval is houden we er een eigenwillige godsdienst op na, die misschien wel indruk maakt maar die geen stand houdt bij beproeving en in het vuur van Gods gericht.
Daartegenover laat dit levensfeest ons weten: het leven uit deze Christus, het leven dat Hij verwierf en dat Hij uitdeelt in de poort van de opstanding heeft eeuwige toekomst. Ook dat leven kan niet sterven. Zolang we in deze wereld zijn kan het wel onder de as liggen, maar het herneemt altijd weer zijn rechten. Het laat zich niet onderdrukken en het laat zich niet in een bepaald systeem dringen. Het leeft en blijft leven dwars door de dood heen. Zo diep is de betekenis van het Paasfeest als levensfeest.

Leefwijze
Dit levensfeest brengt een eigen leefwijze mee. Het is niet de leefwijze van de dood en de doodslijn en de doodsmacht; maar het is de leefwijze van het leven dat uit Christus is. Pasen is geen feit uit het verleden alleen, maar niet minder een kracht in het heden, gericht op de toekomst.
Dat betekent dat Paaschristenen mensen zijn die geen leven in zichzelf hebben en ook niet doen alsof ze dat hebben. Daarom verstaan ze de dood en de dodigheid van het leven zo goed omdat ze dat bij zichzelf ook ontdekken. Maar ze zijn leeg geworden en begeren Christus' leven. „Uw kracht moet in mij overvloeien of ik ben een wis verderf bereid".
De leefwijze die dit levensfeest meebrengt is de leefwijze van gebogen knieën, biddende harten, smekende handen, verwachtende ogen. Waar dit niet meer wordt gevonden is het Paasleven meer een naam dan een werkelijkheid.
Daartoe behoort niet minder dat we dit levensfeest belijden, voluit belijden. Niet alleen maar noemen, niet alleen maar toestemmen „natuurlijk", maar belijden uit de grond van ons hart want zo alleen blijkt dat we dit leven nodig hebben.
Tegelijk vloeit daaruit voort dat we het zo dienen te beleven. Deze elementen zijn van elkaar niet los te maken. Ze behoren bij elkaar. Waar het ene gemist wordt daar kan het andere ook niet zijn. Dit leven vraagt om beleving. Dit leven roept er om dat het ons leven doortrekt - ons hart, ons gezin, onze gemeente, onze kerken, de christenheid, ja heel de wereld.
Want alleen dan zal het levensfeest niet alleen een naam maar ook een werkelijkheid zijn.
We kunnen van allerlei kanten over het Paasfeest spreken maar als het niet uitloopt op het Paasleven in ons en door ons dan heeft het geen zin en geen waarde.
Het ergste zou zijn wanneer we dit toestemden maar er niet naar handelden; dat we onze dood en dodigheid, onze wensen en idealen taxeerden als het leven om onszelf en anderen op een dwaalspoor te brengen.
Daarom laat Paasfeest levensfeest zijn over heel de linie, te beginnen met ons hart.

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen