Bond tegen het vloeken protesteert tegen rechtsgang rond „wijnlied"

Inzet van de zaak die het beklag van de Bond tegen het vloeken betreft het Gerechtshof In Amsterdam, is het zingen van het lied „Het wijnjaar nul" en het uitzenden ervan door m.n. de VPRO en de VARA. Omdat de inhoud godslasterlijk en discriminerend was, achtte de Bond dit in strijd met zowel art. 147 als met art. 137-e van het Wetboek van Strafrecht.
Volgens de Officier van Justitie was dit niet het geval; omdat achter de godslastering de bedoeling moet zitten anderen in hun godsdienstige gevoelens te krenken. Volgens haar was dat niet gebleken, omdat Van Kooten en De Bie hebben verklaard, dat zij zelf gekwetst waren door de voortwoekerende exploitatie van Jezus. Ook was het niet de bedoeling van beide heren om het Opperwezen neer te halen. Daarmee was de overtreding niet bewezen en de aanklacht werd terzijde gelegd.
Een ieder die kennis heeft genomen van het betreffende lied, zal zich verwonderd afvragen, wat dan nog wel „smalende godslastering" is. Er wordt nl. op uiterst krenkende wijze over Jezus gesproken. Zo wordt van Hem o.m. op zeer banale wijze gezegd of gesuggereerd, dat Hij drankzuchtig was, terwijl de zangers en omroepmedewerkers zeer wel wisten en konden weten, dat Jezus door de Christenheid wordt aanbeden en gedankt als Heiland van de wereld. Het is dus duidelijk dat het onderhavige lied qua vorm voldoet aan het in art. 147 W.v.S. vereiste.
Als tweede eis voor een veroordeling geldt de bedoeling van de smaders om God te krenken. Bedoeld is aan te geven, dat het geloof van de smaler in God er niet aan toe of afdoet. De door ons aangeklaagde personen hebben voorzover wij weten geen beroep gedaan op een godsbeeld. Hebben zij de bedoeling gehad Jezus te smaden? In dit geval betekent het, dat de heren Van Koten en De Bie niet vrijuit kunnen gaan enkel en alleen vanwege hun beroep op eigen gekwetst zijn door een bepaald soort religieus zakendoen. Evenmin doet het er toe af, of zij zelf niet in God geloven en vanuit hun ongeloof ontkennen ook maar de bedoeling te hebben gehad om God te smaden. Criterium is, òf zij zich er subjectief van bewust waren en moesten zijn, dat zij door hun uitlatingen de door Christenen vereerde God nodeloos krenkten, ook al hadden zij daarnaast een voor hen belangrijk motief. Op deze gronden wijzen de bestuursleden van de Bond de interpratie van art. 147 van de officier van Justitie af.
Welbewust hebben de bestuursleden ook nog een beroep gedaan op art. 137-e van het Wetb. van Strafr. Blijkens haar onjuist citeren heeft zij kennelijk niet onderkend, dat het in dit artikel niet gaat om „een beledigende uitlating over een groep mensen o.a. wegens hun godsdienst" maar over een uitlating, die voor een groep mensen wegens hun godsdienst beledigend is. Dat is heel iets anders.
Gelet ook op het streven van de onderscheiden minister van Justitie om alert te zijn op alle vormen van discriminatie en deze met de hoogst mogelijke prioriteit tegen te gaan, stelt het ernstig teleur dat, als het om discriminatie van Christenen gaat, kennelijk alles geoorloofd,is, althans in de lezing van de officier.
Hier dringt zich de gedachte op dat als het lied de Islam of de Joodse religie had betroffen wél degelijk met de grootste spoed tot vervolging zou zijn overgegaan.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen