Jezus' lijden verzwaard door Petrus' protest (I)

In het lijden van de Christus, zoals dat in deze weken via de prediking bijzonder aan de orde wordt gesteld, zijn vele facetten. Eén van die facetten bestaat hierin dat Hij vanwege de mensen lijdt. „De Zoon des mensen zal door hen moeten lijden" zo lezen we in Matth. 17:12. Ze zullen met Hem doen wat ze willen. Dat slaat hier speciaal op het doen van de vijanden. Maar niet alleen vanwege Zijn tegenstanders overkomt Hem dat. Ook - en dat is erger - van de kant van Zijn vrienden. Dat maakt Zijn lijden nog zwaarder. Hij gaat de totale confrontatie aan met onze gevallenheid, onze rebellie tegen de heilige God.
Petrus' protest onthult dit scherp. Het is een reactie op de eerste uitdrukkelijke lijdensaankondiging van de Meester. Als getrouw Profeet houdt Hij Zich in alles aan Zijn program. Met nadruk wijst Hij de zijnen op wat Hem te wachten staat. Let op de brede aanduiding: Jezus Christus begint dit zijn discipelen te tonen. Ambtelijk ontvouwt Hij zijn taak.
Hij moest gaan, staat er. De laatste beslissende dingen zijn ophanden. Gods raad moet worden uitgevoerd. Te Jeruzalem, de stad van het offer. Oudsten, overpriesters, schriftgeleerden zijn bij Zijn dood betrokken. Jezus, geplaatst voor de „drie ambten", zal worden veroordeeld in de godsdienstige sfeer. Ja, in de Naam van Israëls Gods ter dood verwezen. Maar het is een dood ten leven. Ten derden dage opgewekt. Zo moest het. Officieel, publiek.
„Van toen aan" begon Jezus dit uiteen te zetten. Hier treedt een nieuwe fase in. Dit volgt op het hoogtepunt van Petrus' belijdenis, mede namens de anderen, in Caesarea Filippi. Jezus heeft Zijn gemeente op het oog. Haar laatste grote les moet ze nog leren.
Daarom is het zo snijdend wat Petrus hier nu doet. Hij meent Jezus apart te moeten nemen om Hem over het zojuist gezegde te berispen. Daar zit niet alleen afkeer in van wat ondubbelzinnig werd verklaard, maar ook de gedachte van: U dwaalt, van die verkeerde ideeën moet ik U in de kortste keren afbrengen rabbi! Hij vaart uit: dat verhoede God! Dit mag niet gebeuren! Fel protest, best bedoeld misschien, maar erbarmelijk in z'n dwaasheid.
Kern daarbij is: het moeten wordt niet aanvaard. Dat verraadt gebrek aan Godskennis en zelfkennis. Daaraan gaat een mens ten onder, juist nu de dingen in hun beslissende fase komen.
Jezus' reactie lijkt hard, doch is bitter noodzakelijk. Petrus de rug toekerend zegt Hij: Ga weg, achter Mij, satan!
Hier spreekt de boze weliswaar niet rechtstreeks, zoals na dat eerste hoogtepunt van de Jordaandoop bij de verzoeking in de woestijn. Nee, nu bedient hij zich van de vriend na het pas voorbije belijdenishoogtepunt. Hier treedt Christus' bruid „satanisch" op. Dat is de ontzettende verzwaring van het lijden hier. We zien de duivel grijnzen: mooie ambtsdrager bent U! Uw koningschap miskend door eigen onderdaan. Bespottelijke profeet: Gij weet uw apostelen wel goed te kiezen! De „rots" (Petrus) blijkt een struikelblok. Het priesterhart wordt verwond: is dat de beantwoording van Uw liefde? U moet het zelf zeggen: gij zijt Mijn aanstoot. Als ge iets van Mij zijt, dan dàt . . .
Dit is voor Jezus confrontatie met onze onwil, vijandschap, het „bedenken des vleses". Niet wat God wil, openbaart, bedoelt, maar wat de mens wil en nastreeft, is hier aan het woord. Ontdekkend ook voor u en mij vandaag! Onze wereld is vol van protestacties, -meetings, -demonstraties, -liederen tegen alles, allen en nog wat. Ook in de kerk tekent zich dat af. Wat gaat het soms ongeestelijk, ondoordacht, oppervlakkig toe. Bedacht zijn op wat mensen willen, in plaats van op wat God in Zijn Woord heeft geopenbaard aan bevrijdend heil en bindend recht, is dat soms geen verzoeking voor u en mij?
Zie dat alles hier op Jezus geladen. Zo wordt zijn last verzwaard.
Zeker: nu is Hij verheerlijkt en het lijden te boven. In die zin kunnen wij Zijn lijden niet meer verzwaren. Maar een aanstoot voor Jezus zijn betekent nu de weg van zijn volk blokkeren. Erger: zijn Heilige Geest smarten aandoen. De Geest der genade smaden in hoogmoed en overijling. Ja, ook na ontvangen genade. Ligt hier niet de oorzaak van veel leegheid en dorheid? De kerk kent zonden die de wereld niet kent.
Zou het voor óns allen niet beter zijn, wat minder te twisten en te polemiseren in woord en geschrift en ons wat meer en inniger voor God te verootmoedigen, bedacht op de dingen Gods? Jezus liet zich in alles door het Woord leiden. Kunnen wij met minder toe? Steeds meer ontdekt en geoefend, het is een noodzakelijk leerplan in de lijdenstijd. Wie Hem needrig valt te voet zal van deze gezegende Heiland en Borg Zijn kruisweg leren . . .

Apeldoorn-C., Leendertse

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen