De kerk in een dorp van verstandelijk gehandicapten (III)

Na in een vorig artikel te hebben geschreven over ontmoetingen met onze verstandelijk gehandicapte bewoners, wil ik nu in dit voorlaatste artikel iets vertellen over ontmoetingen met personeelsleden en ouders.
De begeleidende taak van de pastorale dienst van de dr. mr. Willem van den Bergh-Stichting ten aanzien van personeelsleden betreft in de eerste plaats de werksituatie.
Veel spontane ontmoetingen vinden plaats bij de paviljoensbezoeken.
Af en toe wordt deelgenomen aan besprekingen van het paviljoensteam met begeleiders, als psycholoog of pedagoog en arts. Geregeld wordt dan de geloofsopvoeding en -begeleiding van onze bewoners in de paviljoenen aan de orde gesteld.
Vaste onderwerpen in zulke besprekingen zijn: De kerkgang, het bijbelgroepje, functioneren van de bijbel, het gebed.
Soms stuit je op moeilijke problemen.
Toen je jaren geleden solliciteerde naar de functie van verpleegkundige in een Inrichting voor verstandelijk gehandicapten, heb je stellig beloofd mee te werken aan het functioneren van het christelijke karakter van de Inrichting.
Maar er zijn jaren verstreken.
En je bent zelf veranderd.
Het komt voor dat verpleegkundigen voor zichzelf niet meer bidden, door hen de kerk niet meer wordt bezocht en de bijbel dicht blijft.
Maar kun je dan nog wel eerlijk bidden en bijbellezen met bewoners, omdat het bij je werk hoort?
Goed te begrijpen dat mensen het moeilijk kunnen krijgen met de christelijke identiteit van de Inrichting en de eigen veranderde levensinstelling.
Wijsheid en geduld, vertrouwen en respect zijn dan nodig om naar elkaar te blijven luisteren en toch verder te gaan . . . als christelijke inrichting waar geloofsbelijdenis hoort bij het werk van groepsleiding en verpleegkundigen. Aan dat uitgangspunt valt uiteindelijk toch niet te tornen.
Soms ontdek je dan dat je dacht dat de geloofsinhoud drastisch veranderd was, maar het bleek voornamelijk de vorm van beleven te zijn.
Soms ontdek je ook dat iemand het moeilijk had met bijbel en kerk in een periode waarin hij of zij zelf stuk liep op grote problemen. Soms ontdek je ook dat de kerk zelf oorzaak kan zijn van zulke problemen.
Eén van de taken van de pastorale dienst is de verpleegkundigen toe te rusten voor hun taak om samen met de bewoners een christelijke leefgemeenschap te vormen.
Een belangrijke functie hierin heeft de docent algemene en persoonlijkheidsvorming die werkzaam is in de interne opleiding voor Z-verpleegkundige.
Personeelsleden die als vrijwilligers meewerken aan activiteiten van de pastorale dienst ontvangen informatie en begeleiding.
Zo zijn er veel ontmoetingen met personeelsleden.
Soms in groepsbesprekingen.
Maar ook apart.
'k Wil even met u praten . . .
over mijn werk,
over mijn kerk,
over thuis,
over mijzelf.
Een andere taak is het contact met ouders van onze bewoners. Ouders vinden het vaak fijn als je eens op bezoek komt.
Ze wonen her en der verspreid, door heel Zuid-Holland heen en soms nog veel verder. Thuis is vaak de beste plaats voor een ontmoeting.
Daar praat je het gemakkelijkst.
Daar zijn andere huisgenoten er ook vaak bij. Waar je zorgen koestert, gewend bent erover te praten en ervoor te bidden, daar mag dan de ontmoeting met de predikant van de Inrichting plaatsvinden.
Dat is vaak bevrijdend.
Als je als vader en moeder iemand kunt ontmoeten uit de leefwereld van het kind.
Je begrijpt elkaar beter, want je weet over wie het gaat, en hoe de omstandigheden zijn.
Dat weten anderen uit de directe omgeving van de ouders soms niet zo goed.
Zij hebben het kind dat woont op de Inrichting misschien veel jaren al niet meer gezien.
Pas vroeg iemand me: Leeft dat kind van die zuster van onze gemeente eigenlijk nog? Ja, dat kind leeft nog. Woont alleen ongeveer 25 jaar op de Stichting. Is het daardoor zo uit de peiling geraakt?
Vaders, moeders van een verstandelijk gehandicapt kind worden soms moeilijk begrepen.
Zoals door de ouderling, die wel op huisbezoek kwam en van alles besprak, maar niet vroeg naar je kind in Noordwijk. Dat deed zeer, dominee, vertelde me een moeder.
Of toen het fruitmandje (waarom altijd zo'n onpersoonlijk fruitmandje, hij is toch niet ziek) door de diakonie bij de ouders thuis werd afgeleverd. Alstublieft, dit is voor Dikkie. En er werd bij gezegd: Ja, een bezoekje aan Noordwijk, daar heb je toch niet zo veel aan, dat viel vorige keer zo tegen, wilt u dit fruitmandje voor hem meenemen?
En dan moet je zelf al 30 jaar die reis maken, met de bus, iedere week, en weten hoe blij je kind kan zijn met bezoek.
Hoop je nu echt nog, dat Hennie nog weer beter wordt?, vroeg die vrouw aan je, van wie je had begrepen dat zij jouw vriendin was. Ja . . . ik hoop dat zij weer beter wordt, ik kan mijn kind niet missen. Begrijp je dat niet. . . echt niet?
Aangrijpende ontmoetingen met ouders.
Heel belangrijk dat een hand naar hen wordt uitgestoken, ook vanuit de kerk van de Inrichting, in de naam van de Here Jezus.
Ook rond de opname van een kind in dat dorp voor verstandelijk gehandicapten, bij belangrijke vragen, bij ziekte en sterven vinden veel ontmoetingen met ouders plaats.
In een volgend artikel hoop ik nog iets te schrijven over het beleid van de Inrichting en het contact met de plaatselijke kerken.

Ds. E.E. Slofstra
als predikant verbonden aan de
dr. mr. Willem van den Bergh-Stichting

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen