Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Wanneer is het compromis onvermijdelijk? (II)

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Wanneer is het compromis onvermijdelijk? (II)

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Als het compromis niet mag, wat dan?
Wij leven in een zondige wereld. Wij leven in een wereld waarin de secularisatie ontzettend hard toeslaat. Het is een wereld die aan de ene kant van het christendom geleerd heeft, maar aan de andere kant het christendom heeft afgewezen.
In deze wereld hebben wij te leven onder de heerschappij van Christus. In deze wereld hebben wij Gods Woord te gehoorzamen.
Wij hebben ons te houden aan Zijn geboden. Wij mogen geen compromis sluiten met de zonde, want de Heere vraagt heel ons hart, heel ons verstand en al onze krachten voor Zijn dienst in deze wereld.
Is dat wel mogelijk?
Het is toch zo, dat de zondige situatie waarin wij verkeren soms zo hard en weerbarstig is dat we niet altijd zo kunnen handelen als de Heere van ons vraagt in Zijn geboden. Soms stuiten we op zulke ideologieën en weerstanden dat we eigenlijk niet om het compromis heen kunnen. Wat dan?
Als we dan weigeren een compromis te sluiten, onttrekken we ons dan niet aan onze verantwoordelijkheid? Laten we op die manier niet de zorg voor de samenleving over aan anderen, terwijl we kritisch aan de kant staan?

Niet aan verantwoordelijkheid onttrekken
In deze geseculariseerde wereld hebben we onze plaats in te nemen. We moeten gaan staan in de verbanden waar God ons geplaatst heeft. We mogen daaruit niet wegvluchten. We mogen ons niet onttrekken aan de opdracht die de Heere ook ons geeft met betrekking tot de samenleving.
Alleen, wij hebben die opdracht uit te voeren naar het Woord van God, naar een andere norm dan die van de wereld.

Waar mogelijk samenwerken
Het is uitermate belangrijk dat we de dingen in het licht van de Bijbel in hun ware gedaante zien, en in hun eigen achtergrond.
Toch moeten we, waar mogelijk, samenwerken met niet-christenen. Alle dingen die in niet(meer)-christelijke kringen worden nagestreefd, maar die legitieme vruchten van het christelijk geloof blijken te zijn, moeten we accepteren. Daarbij blijft kritische waakzaamheid zeker geboden. Dat accepteren wil niet zeggen dat we altijd kunnen accepteren de wijze waarop die bepaalde dingen worden nagestreefd. Waar nodig, zullen we protesteren. Dat mogen we niet aan anderen overlaten. Waar nodig, zullen we tegen de stroom oproeien. Steeds weer zullen we moeten proberen het geweten van de mensen wakker te schudden.

Soms apart optrekken
Als echter in niet(meer)-christelijke kringen dingen worden nagestreefd die niet een legitieme vrucht van het christelijk geloof blijken - te zijn, dan is het noodzakelijk als christenen apart op te trekken. Als het gaat om de geestelijke beginselen, als het gaat om een levensbeschouwelijke visie op de samenleving en de normen voor de samenleving, dan moeten we beseffen dat de wegen van christenen en niet-christenen uiteengaan.

Verantwoordelijkheid betrachten
We accepteren dus dat we samenleven met mensen die over veel zaken heel anders denken en beslissen. We moeten regelingen treffen die het leven mogelijk maken en het samenleven dienen. Daarbij vragen we vrijheid voor het spreken en leven naar Gods Woord. Maar niet alleen dat. Wij pleiten er ook voor bepaalde waarden normatief te stellen en in wetten vast te leggen, in het besef dat de politiek en het staatsbestel niet zonder zedelijkheid kan. We doen een appèl om beproefde en heilzaam gebleken waarden in de relatie politiek-ethiek bijv. tot gelding te brengen.

Toch knelpunten
We moeten dus bereid zijn samen op te trekken.
Toch zijn er knelpunten.
De vraag waar velen in de praktijk mee worstelen, is: hoever kan ik meegaan? Waar moet ik neen zeggen?
Ik herinner aan de positie van bijv. Nederlandse politie-agenten in bezettingstijd. Wilden zij politie-agent blijven, dan moesten ze met de vijand samenwerken. Hoever konden zij gaan zonder zich schuldig te maken aan heulen met de vijand en het plegen van landverraad?
Ik denk aan de praktische politiek van een christelijke partij, waar je mogelijk lid van bent, misschien wel helemaal in meedraait, maar waar zo geredeneerd en gewerkt wordt: „Het is beter dat er bij wijze van spreken vier doodgemaakt worden dan tien". Dan zit je toch wel bij een ontzettend knelpunt. Wat dan?
Is nu het compromis onvermijdelijk? Of zijn we hier de grens over? Dat willen we een volgende keer bezien.

L.W. Bilkes

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 19 september 1986

De Wekker | 8 Pagina's

Wanneer is het compromis onvermijdelijk? (II)

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 19 september 1986

De Wekker | 8 Pagina's