Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Euthanasie en een verpleeghuis

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Euthanasie en een verpleeghuis

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Euthanasie, gedefinieerd als het toepassen van handelingen en/of achterwege laten daarvan met het doel te doden cq. de dood versneld te doen intreden is een zaak die m.i. in een verpleeghuis niet nodig zou moeten zijn en daar dan ook niet toegepast zou moeten worden.
Het achterwege laten van medisch zinloze handelingen moet zeer zeker niet als euthanasie betiteld worden.
Eén van de categorieën patiënten die in een verpleeghuis worden opgenomen, is die van de zogenaamde terminale patiënten.
Dit zijn mensen van wie de huisarts en/of specialist verwacht dat zij op korte termijn (variërend van enkele dagen tot 3 maanden) zullen overlijden. Opname in het verpleeghuis gebeurt op zeer uiteenlopende gronden.
Enkele daarvan zijn: intensieve verpleging en/of wondbehandeling noodzakelijk, gebrek aan familie/buren, relatiestoornissen tussen de gezinsleden, onvoldoende pijnbestrijding etc.
De patiënt, verkerend in een moeilijke (zo niet de moeilijkste) fase van zijn leven komt in een meestal wildvreemde situatie met weinig privacy en veel drukte.
Vanaf het begin van de opname moet dan ook getracht worden om voldoende tijd en aandacht te geven, zodat er een werkelijke vertrouwensrelatie opgebouwd kan worden, die essentieel is voor het verdere verloop van het verpleeghuisverblijf.
Hoe beter het contact met de patiënt is, hoe minder kans er is op problemen in de zin van angst, pijn, eenzaamheidsgevoelens en depressieve gevoelens. Binnen zo'n warme relatie van mens tot mens komt naar mijn ervaring de vraag om euthanasie niet voor. Wel vraagt men regelmatig de verzekering om geen pijn te hoeven lijden.
Daar dit in principe altijd te verwezenlijken is tegenwoordig, m.b.v. pijnstillende middelen en/of ingrepen, vaak gecombineerd met lage doseringen angstdempende en/of anti-depressieve medicijnen, kan men de patiënt dit beloven. Dit alles heeft met elkaar tot resultaat dat zelden naar middelen als Methadon of Morfine gegrepen moet worden, en dan nog meestal slechts voor de laatste paar dagen, soms weken. (Overigens hoogstens 45% van mensen die kanker hebben lijden pijn).
De keren dat wij wel met de vraag om euthanasie geconfronteerd werden betrof dit mensen, waarmee geen diepe relatie op te bouwen was.
Veelal mensen die in de loop van hun leven op een afschuwelijke manier keer op keer door anderen misbruikt waren en langzaam maar zeker verbitterd en/of vereenzaamd waren. Hoewel met enkele van deze mensen na vaak praten wel enige relatie op te bouwen was, verdween de vraag niet helemaal, hoewel de indruk blijft bestaan dat het ook hier een schreeuw om aandacht, hulp en liefde is. De m.i. satanische „oplossing" voor hun soms wurgende angst en eenzaamheid zou de dodende spuit dan moeten zijn?!
Ter illustratie wil ik u het volgende verhaal vertellen:
Een 72-jarige vrouw, gescheiden, wordt opgenomen in verband met een volledige uitgezaaide vorm van eierstokkanker, terwijl tevens sprake is van tumorgroei in de borsten. Patiënte was al een maand of 10 bezig geweest met anti-kanker kuren middels infusen. Patiënte klaagde veel over pijn bij de opname en wilde hoe dan ook een euthanasieverklaring invullen van de NVVE, die ze bij zich had. Haar huisarts vertelde dat patiënte had ingestemd met de kuur als zij de garantie kreeg dat als het niet hielp zij dan actieve euthanasie van de specialist of haar huisarts zou krijgen.
Na enig praten bleek patiënte haar hele leven gedomineerd te zijn door haar ouders, na een „gedwongen" en mislukt huwelijk van een maand of zes. Na de dood van haar ouders was zij voortdurend ondergeschikt geweest aan een oudere, ongehuwde zuster bij wie ze met haar enige zoon inwoonde.
Na vele jaren wist zij zich te onttrekken aan haar zus en haar ouderlijk huis, door zelfstandig te gaan wonen.
Deze vrouw is in haar leven, zoals u misschien kunt begrijpen, geobsedeerd geraakt van het idee eindelijk zelf te beslissen en toen werd ze ten dode toe ziek. Toen had ze het weer niet meer zelf voor het zeggen.
Gevolg was dat ze bij de specialist boos was omdat ze de behandeling die ze vroeg niet kreeg, omdat die voor haar niet meer mogelijk was. (En niet vroeg om de euthanasie die haar daar beloofd was). En aan mij boos vroeg wanneer ik haar zou doden, omdat ze zeker wist dat ik het niet zou doen. Inmiddels was de pijn goed te bestrijden met een combinatie van angstdempende en pijndempende medicijnen.
Patiënte is na 3,5 maand uiteindelijk vrij rustig overleden.
Ik hoop dat u ziet dat behalve angst, eenzaamheid, pijn, verdriet e.d. ook de hele levensgeschiedenis van mensen bepalend is (of kan zijn) voor de wijze waarop ze met de laatste „tegenslag" in het leven omgaan.
Om deze zaken te ontdekken heeft men veel tijd en geduld en psychologisch inzicht nodig.
Als ik dan zie dat men in de wetsvoorstellen de vraag om euthanasie door een arts wil laten beoordelen, dan slaat de schrik mij om het hart.
In een land als Nederland, waar per jaar meer doden en gewonden te betreuren zijn t.g.v. zelfmoord en pogingen daartoe, terwijl het merendeel in de weken daarvoor nog bij hun huisarts is geweest, lijkt beoordeling van een vraag om euthanasie door een arts een hachelijke onderneming.
In het verlengde van de euthanasie ligt overigens de hulp (door arts en/of pastor) bij zelfdoding.
Een psychiater die onlangs promoveerde op het onderwerp hulp bij zelfdoding schrijft o.a. dat de differentiatie of er levenshulp of stervenshulp gegeven moeten worden uiterst moeilijk is, dat dit alleen door een terzake kundige, gespecialiseerd psychiater kan gebeuren en dat er dan i.h.a. levenshulp en zelden stervenshulp geboden moet worden.
Goede persoonlijke begeleiding, zonodig gecombineerd met pijnstillende en/of angstdempende en/of anti-depressieve medicijnen heffen de oorzaak voor de vraag om euthanasie, zoals eenzaamheid, angst, verdriet, depressie, pijn etc. op. De enkele keer dat dit niet zo is zou men beter kunnen spreken van hulp bij zelfdoding (zgn. balanssuïcide).
Overigens zou het denken over en de vraag om euthanasie niet zo zijn toegenomen, als men als patiënt bij een voorstel tot behandeling zich zou realiseren dat een Christen niet alles moet doen, wat er volgens de medicus kan.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 januari 1987

De Wekker | 12 Pagina's

Euthanasie en een verpleeghuis

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 januari 1987

De Wekker | 12 Pagina's