De preek in het restaurant

Wie op weg tussen Utrecht en 's-Hertogenbosch ten tijde van het avondeten de brug bij Zaltbommel passeert en de inwendige mens tegoed wil doen, lette even vóór en bij het afrijden van de brug goed op het bord met het gekruiste bestek. Na circa 300 meter volgt een afslag, die aan het eind, links onder de weg door, de hongerige automobilist naar een alleraardigst gastronomisch etablissement voert. Niet al te groot, gezellig ingericht en wat misschien nog belangrijker is, met een voortreffelijke keuken.
Om bij de lezers de gedachte te voorkomen dat de Wekker nu ook al een culinaire rubriek heeft geopend: ik wil de lezers slechts deelgenoot maken van een toch wel opmerkelijke ervaring die ik, samen met een collega, enkele weken geleden in dit restaurant heb gehad. Onderweg naar Den Bosch legden we er aan om snel iets tot ons te nemen. Na afloop van de maaltijd deponeerde de ober met het bekende subtiele gebaar de nota op de hoek van ons tafeltje, zich daarna bescheiden verwijderend. De rekening bevond zich in een omslag met een opmerkelijk vignet, waaromheen de woorden stonden Eet, drinkt en denkt dat God het schenkt. Hé, denk je dan als gast, waarop zou dat nu toch wel teruggaan. Een restaurant met een christelijk management? Een historisch gegroeid bedrijfsdevies dat uit respect voor de oorspronkelijke bedenker door de jaren gehandhaafd bleef? De gedachte aan een gratis maaltijd voerde te ver, want binnenin bevond zich de eigenlijke nota...
Gevraagd naar oorsprong en bedoeling van deze woorden op de omslag van de rekening, vertelde de ober dat de oorspronkelijke eigenaresse van het restaurant een vrouw was met een zeer serieuze geloofsopvatting. Bij de oprichting, 50 jaar geleden, meende zij het aan God, in Wie zij geloofde en van Wie zij zich afhankelijk wist, verplicht te zijn haar gasten in hun waardering voor het genotene, iets verder te voeren dan de kok in de keuken. Toen enkele jaren geleden het bedrijf in andere handen overging, besloot de nieuwe eigenaar de omslag met de tekst onveranderd te blijven voeren. Afgezien van wel of niet aanwezige religieuze overwegingen bij de laatste, had de ervaring geleerd dat niet weinig gasten, dikwijls achteraf, tekst en uitleg vragen en er verwondering over uitspreken, dat aan de gasten deze boodschap wordt meegegeven. De tekst bleef gehandhaafd en nog altijd gebeurt het dat gasten òf bij betaling òf later op de korte preek op de nota aanslaan en er meer over willen horen.

Zeldzaamheid
In het openbare leven herinnert vandaag ons niet zoveel (meer) aan God. Natuurlijk, er is de lichtreclame op de gebouwen van het leger des heils „En toch hebt u God nodig" en af en toe laten automobilisten via de sticker op hun achterruit weten dat er nog hoop is en dat Jezus Christus de enige weg naar het ware leven is. Hier en daar komt men nog wel een anti-vloekposter tegen, maar dat een toch commercieel gericht bedrijf als dit eethuis, zijn cliëntele met zoveel woorden op God wijst, zal in onze samenleving een zeldzaamheid zijn.
Weer tussen de wielen met deze ervaring, komen de gedachten op de betekenis van het gebed vóór en na het eten door christenen in publieke-gelegenheden; op het werk, in lunchbijeenkomsten, aan diners of onderweg in restaurants.
Veel christenen hebben dit gebruik in het museum van oude christelijke gewoonten bijgezet. In openbare gelegenheden ziet men nog maar zelden handen vouwen of kruisen slaan. Als hun maatschappelijke positie boven de middelmaat is gestegen, ziet men christenen bij officiële gelegenheden, bijvoorbeeld zakelijke diners, lepel en vork naar de geopende mond brengen zonder eerst de ogen te hebben gesloten. Men vindt het wat gênant om met een persoonlijk gebed, zelfs als daartoe officieel nog gelegenheid wordt gegeven, het eetgenot van anderen op te houden...
Is er sociale controle van medechristenen in het gezelschap dan dwingt dat nog wel eens tot een enigszins gebogen hoofd en een vluchtige prevel, maar velen doen er niet meer aan, althans buiten eigen deur niet.
Eten in Zaltbommel zal iemand, die zonder bidden aan het voorgerecht begon, door de korte preek op de rekening er wellicht toe brengen nà de mokka God voor Zijn goede gaven te danken en voortaan van die dankbaarheid ook bij andere gelegenheden in het openbaar door het stille gebaar van gesloten ogen en gevouwen handen getuigenis te geven. Dat dit steeds minder gebeurt moet misschien ook als een klein symptoom van geestelijk verval worden aangemerkt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen