„Wij spraken met . . ."

'k Ben mij bewust van deze rubriek een enigszins oneigenlijk gebruik te maken als ik er een andere rubriek uit ons blad in ter sprake breng. Normaal is dat er feiten en ontwikkelingen in kerk en wereld in aan de orde komen. Met uw welnemen wordt daarop voor ditmaal een uitzondering gemaakt.
De aanleiding is gelegen in het grote aantal reacties uit de lezerskring, dat de rubriek „Wij spraken met . . . " oplevert. Uit vrijwel alle brieven, telefoontjes en uit in ontmoetingen terloops gemaakte opmerkingen, valt af te leiden dat men deze kennismaking met mensen uit allerlei sectoren van ons kerkelijk leven, uit verschillende maatschappelijke lagen en uit verschillende leef- en denkwerelden, bijzonder op prijs stelt. Voor de redactie is. dat bemoedigend. Maar er zijn ook reacties die het nodig maken nog eens duidelijk aan te geven wat nu eigenlijk de bedoeling van deze rubriek is. In een enkel geval klonk namelijk de kritische opmerking door dat in deze rubriek geen mensen aan het woord mogen komen die in wat zij te zeggen hebben, afwijken van de onder ons gangbare meningen en gevoelens of die visies of standpunten propageren waarmee onder ons geijkte denkbeelden onderuit worden gehaald. Iemand maakte tegenover mij de opmerking: ik wens in deze rubriek alleen te lezen wat mij bevestigt in de juistheid van mijn eigen overtuiging.
Wat hiervan te zeggen.
De bedoeling van deze rubriek „Wij spraken met . . . " is binnen onze kerken mensen dichterbij te brengen, als mens, als broeder en zuster in hetzelfde geloof, als medewerker of medewerkster binnen kerkelijke en/of maatschappelijke verbanden, als produkt van de leef- en geestelijke denkwereld waarmee zij door opvoeding, studie en maatschappelijke ontwikkeling vergroeid raakten.
Dat dichterbij brengen moet die mens, op het heel persoonlijke na misschien, voluit laten zien, in zijn levenservaring, verworven wijsheden, in zijn gevoelens en in zijn verkregen inzichten. Dat betekent dat men over bepaalde zaken, waarop de vraagstelling zich richt, eerlijk moet kunnen en mogen zeggen wat men ervan vindt. Als dat niet gebeurt op de manier van „ik geef u het laatste antwoord op de laatste vraag", als ideeën en gedachten die men uit, niet zó absoluut worden gepresenteerd, dat alle ruimte voor een tegengestelde opvatting ontbreekt, dan moet dat onder ons toch voluit kunnen? Daarbij gelden wel twee voorwaarden: a. dat deze rubriek in deze zin breed van opzet zal zijn, dat onze kerken in haar brede verscheidenheid van kerkelijke opvattingen en uitingen van geloofsleven aan het woord kunnen komen en dat datgene wat apert in tegenspraak met Schrift en belijdenis is, direct zal worden weersproken. Maar het is niet gebruikelijk - en ook niet gepast - elke uitspraak waarvan men weet dat anderen er een tegengestelde opvatting over hebben en waarover misschien ook de ondervrager anders denkt, stante pede van redactioneel commentaar te voorzien. Beter is in dezelfde rubriek, hetzij direct, hetzij iets later, mensen van een tegengestelde opvatting aan het woord te laten komen.
Zo wil het in deze rubriek toegaan. Stelt iemand dat hij zich, als het op de ontstaansgeschiedenis van het universum aankomt, het beste thuisvoelt bij een synthese van de scheppings- en evolutiegedachte dan zal ook een wetenschapper die de traditioneel bijbelse scheppingsgedachte voorstaat aan het woord komen. Tegenover hem of haar die voorstander van allerlei liturgische vernieuwingen is, zal ook iemand aan het woord moeten komen die voor het behoud van oude vormen pleit. In de aflevering die in ditzelfde of één van de volgende Wekker-nummers staat, is van dit laatste bijvoorbeeld sprake.
Wie pleit voor méér aandacht voor de positie van de vrouw in de kerk, met name voor de openstelling van het ambt voor de vrouw, zal weersproken mogen worden door degene die meent dat de Schrift voor de vrouw in het ambt geen indicaties bevat. Zo zouden er meer voorbeelden te geven zijn.
Onze kerken bergen een grote verscheidenheid aan meningen, gevoelens en ideeën in zich rond de vraag op welke wijze wij vandaag Kerk van Christus in de wereld mogen en moeten zijn. Het is goed daarvan kennis te nemen. En goed is ook ons eigen denken te scherpen aan dat van anderen, om te leren van hun ervaringen, om ons zelf in ons denken bij te stellen op de wijsheid van anderen. En als het inzicht van die ander niet spoort met het mijne laat het dan niet zó zijn dat daarmee onmiddellijk de geestelijke integriteit van die ander ter discussie staat. Want dat is een groot kwaad onder de zon.
Als alles mag gaan zoals we het ons voorstellen staat u, geachte lezers, in grote verscheidenheid nog een vrij lange rij van „geïnterviewden" te wachten. Dank aan velen die suggesties doen om deze rij steeds weer aan te vullen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen