Paulus' zegenbede met het oog op de eenheid van de gemeente (II) ¹)

2. De verhoring - de aard van de eenheid
Wat is nu de kern van deze zegenbede? Wanneer is deze zegenbede verhoord? „Eensgezind van hetzelfde gevoelen te zijn naar Christus Jezus."
In deze zin gaat het duidelijk om drie begrippen.
Allereerst „eensgezind", maar feitelijk staat er - zoals de SV ook heeft - met elkaar. Dat is het prachtige begrip, waarvan een Nieuw Testamenticus heeft gezegd: naarmate meer over het leven van de gemeente wordt gezegd wordt meer over het begrip elkaar gezegd. Met elkaar - als ge bij elkaar zijt, in uw onderling verkeer, in uw vergadering. Denk ook maar aan uw synode-vergaderingen.
De Heere heeft ons in de gemeenschap gesteld. We worden wel persoonlijk zalig, maar niet op ons eentje. We belijden elke zondag dat de kerk de gemeenschap der heiligen is. Omdat we allen bestaan van die Ene, hebben we elkaar te dienen. Ook het kerkverband is een rijke zegen. Ook daarvoor heeft Christus Zijn bloed gestort.
Maar hoe zijn we bij elkaar? Wat doen we met elkaar als we bij elkaar zijn? Elkaar vliegen afvangen? Elkaar trachten te overtroeven? Onze mening proberen de ander op te dringen? Proberen het nog beter te weten dan de ander en nog radicaler dan radicaal op te treden?
Paulus zegt: met elkaar van hetzelfde gevoelen te zijn; dezelfde gezindheid te hebben, op hetzelfde bedacht te zijn.
Neen, Paulus wil geen eenvormige gemeente. Het behoeft op een synode geen koekoek-eenzang te worden. Er mag best verschil van mening en benadering zijn. Maar het gaat er wel om op hetzelfde doel gericht te zijn. We kunnen niet kris kras door elkaar alle richtingen uit spreken, maar we dienen schouder aan schouder te staan.
Het gaat er om, als we bij elkaar zijn, bedacht te zijn op de opbouw van de gemeente, de bewaring van de kerk, de eer van onze God. Waar dat ontbreekt worden we heen en weer geslingerd en maken we een zielige indruk.
Maar op hetzelfde doel gericht zijn - dat is de gave, die de Heere schenken wil. Zo alleen wordt Paulus' zegenbede verhoord en weten we hoe hij de aard van die eenheid van de gemeente bedoelt. Het gaat om de echte geestelijke eenheid; de enigheid in het ware geloof. Dat vraagt altijd weer zelfverloochening van een ieder. We bedenken zo vaak onze eigen ideeën. We zijn zo vaak bedacht op eigen eer en glorie. We willen zo graag onze eigen visie doorzetten. Daarom wordt van ons zelfverloochening gevraagd en als die zelfverloochening wordt betracht is het Gods gave.
Het betekent ook dat er op deze wijze gemeenschap zal zijn, hoe verschillend we ook mogen wezen. Maar waar mensen op hetzelfde bedacht zijn, op Gods zaak en Gods eer, daar is gemeenschap, niet gegrond in onszelf, in gemeenschappelijke karaktereigenschappen, maar ten diepste in de Heere Zelf. Gemeenschap aan Christus' werk, gemeenschap in liefde tot Gods eer bindt aan elkaar en wordt als een gave Gods beleefd.
Dat is ook het geheim van de besluitvaardigheid van een kerkelijke vergadering. Als het om onze visie gaat wil de een dit en de ander dat. Maar als we met elkaar bedacht zijn op de eer van God en de opbouw van Christus' gemeente komen we tot goede besluiten, kunnen we alle beslissingen in Gods handen leggen.
En dat alles alleen naar het voorbeeld van Christus Jezus. Terecht staat „naar het voorbeeld van" in de NV tussen haakjes. Dat is immers maar één aspect. Maar er zijn meer aspecten aan die ene uitdrukking „naar Christus". Het zal betekenen naar het werk en de wil en het voorbeeld van Christus Jezus.
Hoe is het mogelijk dat je met elkaar hetzelfde doel voor ogen hebt en dat dat samenbindt en je daaruit elkaar tegemoet treedt?
Dat is het werk van de Heere Christus. Hij heeft Zijn bloed gestort voor eigenzinnige, eigenwillige zondaren. Hij alleen verzoent ons egoïsme, ons gelijk willen hebben. Hij verlost uit de heerschappij van deze machten, die leven en werken kunnen beheersen.
Het is ook Zijn wil dat we allen één zullen zijn, geestelijk een. Hij wil dat de eenheid tussen de Vader en de Zoon zich zal weerspiegelen in de eenheid van hen, die in Hem geloven. Dat is de waarachtige geestelijke eenheid. En Hij heeft Zelf het voorbeeld gegeven. Immers Hij was gericht op het éne doel: de eer van Zijn Vader, de vervulling van Gods heilsplan. Elke seconde van Zijn leven was op dit doel gericht.
Die eenheid is iets anders dan gelijkheid tussen mensen. Dit jaar is herdacht dat twee eeuwen geleden de Franse Revolutie uitbrak, die nu pas goed doorwerkt op velerlei terreinen van het leven. U kent de leus: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Dat werd geproclameerd. Maar het is een gelijkheid, die wortelt in een vals vrijheidsbegrip en die resulteert in een aardse, tijdelijke broederschap.
Als vandaag door de New Age Beweging de eenheid van godsdiensten wordt geproclameerd en aangestuurd wordt op één wereldreligie, dan moet duidelijk zijn dat dit haaks staat op de door Paulus hier bedoelde eenheid. De aard van die eenheid is geestelijk; de aard van de tegenwoordig gepropageerde eenheid is vleselijk. Het zal onze opdracht zijn het onderscheid goed te zien en de nieuwe eenheidsbeweging te bestrijden.
De waarachtige eenheid bloeit op uit de waarheid, de beleefde waarheid omtrent Christus Jezus. Die eenheid wortelt in Hem alleen. Daarom is grote verdeeldheid en toenemende toespitsing van tegenstellingen geen teken van een levende gemeenschap met Christus. Hoe dichter we bij Christus zijn hoe dichter we ook bij elkaar zullen zijn.
Paulus zet de ambtsnaam voorop: Christus Jezus. Ambtelijk heeft Hij Zijn werk verricht. Van Zijn ambtsbediening mogen en moeten alle ambtsdragers leven.
Daarom is Hij als de Christus de bron en de norm van deze eenheid.
De bron - want alle waarachtige eenheid is geen mensenwerk, maar Zijn werk. De zonde slaat uit elkaar; alleen genade verbindt. Zijn verlossingswerk was nodig om deze eenheid gestalte te geven.
En Hij is tegelijk de norm voor die eenheid. Die eenheid heeft alles met Hem te maken. Er is geen waarachtige eenheid buiten Hem om. Hij bepaalt die eenheid. Als de band met Christus niet herkend wordt, hangt de eenheid in de lucht.
Het gaat om deze Christus - geen theoretische Christus; geen dogmatische Christus; geen Christus Die past in een systeem; geen Christus Die fungeert als preekthema of gebruikt wordt als politieke slogan. Maar de levende Christus, de Christus der Schriften. Christus, zoals Hij voor de Zijnen leed, in de Zijnen leeft en door de Zijnen werkt. Dat is veel meer dan het verstandelijk weten dat Christus gestorven is. Het gaat om de persoonlijke kennis van Christus, ons van God geschonken tot wijsheid, rechtvaardigheid, heiligheid en volkomen verlossing. Wat is er in Hem veel te vinden! In het levende kennen van Hem zijn we nooit uitgeleerd.
Waar Hij zo gekend wordt gaan we verstaan wat Paulus bedoelt met „van hetzelfde gevoelen zijn naar Christus." Want dat geeft eenheid; dat doet de band der gemeenschap ontstaan en bewaren.
Zo heeft Paulus in de verhoring van deze zegenbede de aard van deze eenheid getypeerd zodat er geen misverstand over kan ontstaan. Het is geen formele, maar een wezenlijke eenheid - een eenheid in Zijn bloed gefundeerd en door Zijn Geest functionerend in harten en levens van zondaren, in kerkelijke vergaderingen, ja zelfs tussen kerken.

J.H.V.

¹) Tweede gedeelte van de preek, gehouden in de bidstond voor de Gen. Synode.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen