Een bijzondere ambtsdragersconferentie (II)

Middagbijeenkomst
In een vorig artikel vertelde ik u over de ambtsdragersconferentie, die op 6 oktober j.l. in Amersfoort is gehouden. In dit tweede artikel wil ik iets weergeven van de discussie. Die wordt ook, evenals de inleiding van prof. dr. W. van 't Spijker, in „Ambtelijk Contact" opgenomen als samenvatting en wel door ds. M. Drayer.
Maar een kleine impressie wil ik u ervan geven.
Na de lunchpauze zongen we psalm 84:1,3 en 5. Ik verkeer veel liever nederig aan uw drempel, dan dat ik aanzit, hooggeacht, waar men de Here God veracht.

Discussie
Natuurlijk had de inleider het recht van antwoord op de vragen, maar de forumleden lieten zich lang niet onbetuigd. Ik stelde ze u in het vorige artikel al voor. Wie het nog een keer lezen wil: professor Trimp, de predikanten G. van den Brink (Ned. Geref.), J. Westerink en dr. E. Masselink (geref. synodaal), ir. J. van der Graaf en de heer I.A. Kole.
De eerste vraag die besproken werd ging over het noodzakelijke réveil. De inleider maakte een vergelijking met Ez. 37. De profeet moet spreken, de Here doet zijn levenmakend werk. Wat vraagt Hij van ons? Ontwaakt! Een réveil moet uitmonden in kerkelijke reformatie. Begint dit door te komen in de prediking? Prof. Trimp zei: in toenemende mate; we groeien erin, hebben leiding nodig. Gemeenschappelijke bidstonden zijn nodig, of op één (zon)dag. Bij het „Ontwaakt" uit Ef. 5 staat ook: Wordt vervuld met de Geest.
Ds. Westerink wees op de grote opkomst van de dag. Maar er is ook de ervaring hoe moeilijk toenadering is. Reformatie is nodig, ook bij ons, in de prediking van het Woord. Ir. v.d. Graaf wees op het „Samen op weg"-proces waarmee de Geref. Bond geconfronteerd wordt. Dat is hún verdriet, het blokkeert een wezenlijke verbintenis en een verlangen naar meer Gereformeerde Gezindte in „Groeniaanse" zin. We vinden het pijnlijk dat een plaatselijk gevoelde overeenstemming in geestelijke zin niet kan uitmonden in een plaatselijke kanselruil. De heer Kole wees ook op de prediking. Er is verwondering nodig èn over onze geestelijke doodsstaat èn over Christus' liefde. Het is nodig, structuren aan te passen, als we geestelijk elkaar zó mogen vinden.
Ds. Van den Brink verwoordde iets van de pijn, die in de Ned. Geref. kerken nog leeft over de scheuringen van 1967/68. Er is een gevoel van frustratie. De Ned. Geref. kerken hebben in Breukelen reeds een vorm van federatie aan de Chr. Geref. Kerken voorgesteld.
Dr. Masselink wees nog op een andere zaak; de Geref. kerken staan erg open voor de wereld; dat is nodig en goed maar ook heel gevaarlijk.
Een volgend onderwerp was de schuldvraag. Moet de breuk niet beleefd worden, zal ze worden geheeld? Het gesprek ging er toen over, wie waarover schuld moet belijden. Het zal schuld wezen als je wegen en mogelijkheden ongebruikt laat. Ook over dit onderwerp kwamen vele tongen los en harten open. Er staat in I Petr. 2: Hebt dan elkander van harte en bestendig lief. Anders hebben we, zónder wedergeboorte, onszelf lief of onze favoriet.
En aan onze kinderen kunnen we nog zo weinig duidelijk maken. En let erop: volgens statistieken gaan nog maar 2 van de 10 kinderen naar de kerk! Er wordt op personen gemikt, paradepaardjes uitgespeeld. Reeds onder jongeren van 17, 18 jaar aan de Driestar is de polarisatie groot. Laten we elkaar op herkenbare zaken aanspreken, zonder direct stellingen in te nemen en op elkaar te schieten.
Dan was er een vraag over mogelijke nieuwe structuren, mogelijk een heel nieuwe Nederlandse hervormde kerk-nieuwe stijl. Het maakte weer vele tongen los enzovoorts. De inleider kende geen kerken die méér oecumenisch zijn dan de Christelijke Gereformeerde kerken. We hebben toch een vorm gevonden om elkaar vast te houden. Dat werd door anderen ter discussie gesteld.
En met de Gereformeerde Bond hebben we binnen 5 minuten geestelijke overeenstemming die we met anderen niet hebben; met anderen hebben we binnen 5 minuten overeenstemming over de eis tot kerkelijke eenheid, die we binnen diezelfde tijd met de Bond heel ver weg zien. Wat moeilijk!
Onvermijdelijk was het ook, te spreken over de „toeëigening des heils". De Geest eigent ons toe wat we in Christus hebben; door het geloof eigenen we ons de weldaden van Christus toe. Wat is het? Ds. Westerink: kort gezegd: hoe de Heilige Geest in de bondeling het werk van Christus toepast. Dat is voor mij, aldus ds. Westerink, onopgeefbaar. De synode heeft uitgesproken, dat hier wezenlijke dingen uit de belijdenis op het spel staan. Ook in eigen kring worstelen we ermee. Toch ben ik ervan overtuigd, dat de Heilige Geest deze dingen op de agenda van de kerk zet.
Andere sprekers weerden zich, in overeenstemming hiermee of ertegen in. Laten we de confessie allen aanvaarden. Waagt het met deze norm, trekt de consequenties, opent eens de kansels en luistert! Als het fout blijkt te zijn, zegt het dan! Maar dan komen we verder! En de ene gemeente is de andere niet. Zeker is grote voorzichtigheid nodig. Maar met elkaar kunnen we groeien en verder komen.
Toont de viering van het Avondmaal in diverse kerken niet het verschil aan?
Indertijd vroeg iemand prof. Severijn, wat toch „religie van de belijdenis" was. Severijn sloeg met de vuist op zijn borstkas en zei: Dat zit hier!
Maar, aldus de inleider, daar kun je geen kerk mee bouwen. De kerk oordeelt niet over het innerlijk, maar moet afgaan op wat de mond spreekt.
En laten we van elkaar geen karikaturen maken of geven, zo werd betoogd. Het gaat om wet en evangelie, rechtvaardiging en heiliging, zonde en genade.
Een volgende vraag ging over de grenzen van de kerk. Eindigt dat bij „gereformeerd"? Maar ook dat woord legt een rookgordijn. De één, aldus inleider, krijgt een gevoel van gearriveerdheid, de ander van een harnas. Hij houdt vol: gereformeerd is het meest oecumenische; alles wat evangelicalen aan positiefs hebben zit binnen ons belijden. Schilder zei: Wat een weelde om gereformeerd te zijn! Prof. Van 't Spijker zegt ervan: om mens te zijn moet je christen zijn, om christen te zijn moet je gereformeerd zijn (en dan heel zachtjes!): om gereformeerd te zijn moet je christelijk gereformeerd zijn.
Er was nog een vraag over kerk en onderwijs. Dat gaf br. Kole gelegenheid om te wijzen op de gevaren in de leiding van het onderwijs. Kies toch voor een positief christelijke school! Er is zoveel verwarring en polarisatie en er zijn zoveel slachtoffers!
Wat is er nodig? Elk panellid gaf nog een afsluiting; schriftuurlijke prediking, volhardend gebed. Sommigen gaven Schriftwoorden mee: Jes. 62:6 en 7; Ex. 3 en 1 Joh. 1:5; Ef. 3:14-19.
De bijeenkomst kwam tot een einde. De gehouden collecte was voor Deputaten Hulpverlening ter leniging van de nood in Sudan. En het slotwoord was aan ds. J.H. Velema.
De conferentie is met spanning tegemoet gezien. Een show van eenheid of juist van verdeeldheid? Neen. Eerlijk heeft ieder kunnen spreken.
We zijn midden in de werkelijkheid geplaatst en hebben huiswerk meegekregen.
Er is over schuld gesproken. De grootste schuld is, de nood te weinig te voelen.
Ik schaam mij niet, christelijk gereformeerd geboren te zijn; wèl, er zo weinig van terechtgebracht te hebben. We snakken naar een katholieke gereformeerde kerk, dat is datgene wat naar Schrift en belijdenis beleden en beleefd wordt.
Laten we op plaatselijk vlak elkaar meer zoeken. En tenslotte de vier „g's" niet vergeten: geloof, gebod, gebed en gehoorzaamheid.
Er moge van die dag iets uitgaan. Ja, Ef. 3; de kerk is een wonder in haar ontstaan en in haar bestaan. Mensenzoon tussen de kandelaren. Wortel Davids, Morgenster, blijf uw kerk vergaderen, bewaren, roep haar van nabij en ver.
Laat de luchters branden van uw klaarheid, maak uw kerk tot pijler van uw waarheid, schuilplaats in de wildernis, huis waarin uw vrede is, Gez. 476:4.
Ds. Velema ging voor in dank- en smeekgebed. De collecte werd gehouden. We zongen nog Gez. 397: O God, die droeg ons voorgeslacht; Wees eeuwig ons tehuis!
Ik heb in het bovenstaande niet allerlei interrupties en effecten opgenomen, die er tijdens de bespreking waren. Soms werd het heel stil; soms klaterde de lach. Het was een levendig geheel.
Maar meer nog wilde ik zeggen, dat het een stimulerende en ondanks de moeilijkheden bemoedigende dag was. We hebben elkaar toch een beetje beter leren kennen. Het comité ter voorbereiding van ambtsdragersconferenties heeft er de kerken mee gediend. Hopelijk is ook de toenadering tussen allen die de Here Jezus Christus in waarheid liefhebben ermee gediend.
En moge Gods Heilige Geest, God de Heilige Geest, ons leiden, opwekken, Christus over ons doen lichten. Moge Hij ons réveil en reformatie geven.

K. Boersma

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen