Uit de diepten . . .

Ieder mensenleven kent z'n dieptepunten. We weten er allemaal van, al is het leed in ieder leven weer anders. Misschien zit u er op dit moment wel midden in. Golven van ellende spoelen over u heen...
Mogelijk zit jij zó in de put, dat je geen lichtpuntje meer kunt ontdekken. Compleet vastgelopen. Afgeknapt op je eigen mogelijkheden, op die vriendschap, op de maatschappij of de kerk. Verdriet, pijn en ruzie maken het leven zo moeilijk.
Wat kunnen er diepe diepten zijn: van eenzaamheid en eindeloos verdriet, van vernederend onrecht en machteloze woede, van mateloze pijn en bijna niet te verdragen handicaps, van angsten en depressies, van leegte en zinloosheid. Vaak is de oorzaak van de moeite wel duidelijk: die ongeneeslijke ziekte of dat ongeluk, het overlijden van man of kind, dat onrecht, of die werkloosheid, de brokken die je zelf hebt gemaakt... Soms ook zijn de diepten van het leven een raadsel: je lijkt alles te hebben, je kent de Here, en tóch ben je diep ongelukkig.
Diepten, ze horen bij het soms zo moeitevolle bestaan op aarde. Dit woord uit Ps. 130 geeft eigenlijk onpeilbaar diepe wateren aan. Water, waarin je ondergaat, weggezogen wordt. Levensbedreigend en benauwend. Onberekenbaar diep. Je dreigt erin om te komen! Misschien kent u dat gevoel. Dan is het uit met loze praatjes en woorden die geen hout snijden. Dan gaat het om de kern van het bestaan, om de enige troost in leven en sterven.
Waar moeten we heen in de diepten van ons leven? Ja, waar kún je naartoe? God wijst ons in Ps. 130 de weg. Naar de HERE, de God van het verbond! „Israël hope op de HERE, want bij de HERE is goedertierenheid, bij Hem is veel verlossing". Hoe diep we ook in de put zitten, we mogen komen bij Hem, die alle macht heeft in hemel en op aarde. Hijzelf roept ons ertoe op om onze verwachting te richten op Hem. Hij heeft ons zijn beloftewoord gegeven! We mogen daar niet gering van denken. Als wij gedoopt zijn in de Naam van de Vader, heeft God de Vader ons betuigd en verzegeld, dat Hij met ons een eeuwig verbond der genade heeft opgericht, ons tot zijn kinderen en erfgenamen heeft aangenomen, en daarom met alle goed ons verzorgen en alle kwaad van ons weren of ons ten beste keren wil! Roepen tot de HERE, pleiten op zijn eens gegeven Woord, vluchten naar God en schuilen bij Hem, dat is de opdracht van de Here aan zijn volk.
Die opdracht geldt ook voor verloren zonen en dochters van het volk. Kom terug tot Hem, bekeer u tot de HERE. Ja, kom tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt! We mogen zeker zijn van Gods trouw, van zijn genadige liefde, van zijn ontferming. Hij heeft het Zélf gezegd en bewezen in de gave van zijn geliefde Zoon, Jezus Christus. Voor zondige mensen, die het oordeel verdienen, heeft Hij de verlossing verworven. Wat een wonder!
„Uit de diepten roep ik tot U, o HERE". Hier is een gelovige aan het woord. Iemand, die bidt in de nood van zijn leven. Dat is geen vanzelfsprekende zaak. Nood leert niet alleen bidden, maar ook vloeken en verwensen. Nood maakt hard, bitter en onverschillig. Als nood werkelijk leert bidden, dan is dat alleen omdat de Here aan het werk is. Uit zichzelf kent een mens God niet. Heeft hij Hem ook niet nodig. Als nood echt leert bidden, dan is dat bij hen die iets weten en verwachten van de HERE. Als de smeekbede „HERE, hoor naar mijn stem" oprecht gemeend is, dan is er de zekerheid van Gods bestaan en van zijn vermogen tot luisteren en ingrijpen, van de mogelijkheid om contact met Hem te hebben. We horen in Ps. 130 iemand, die zich afhankelijk weet van de HERE. Iemand, die door de HERE geholpen wil worden, en niet hoogmoedig z'n eigen wegen kiest in een poging zélf z'n problemen te boven te komen. Iemand, die weet van Gods macht, maar die zich niet in verbittering afzet tegen de Here: „als U dan liefde bent, waaróm dan die diepten in mijn leven?" Het is een wonder als een mens in de nood van zijn leven oprecht de HERE zoekt. Dat is het werk van Gods Geest, die ons doet verlangen naar Hem en zijn genadige bijstand.
Er is nog iets, dat allerminst vanzelfsprekend is. De bidder, die uit de diepten roept tot de HERE, verootmoedigt zich voor zijn God. „Als Gij, HERE, de ongerechtigheden in gedachtenis houdt, Here, wie zal bestaan?" Hij is zich bewust van die geweldige afstand tussen God en hem. Die afstand vanwege zijn zonde. Misschien is dat wel de grootste diepte, waarmee hij kampt. De voortdurende gebondenheid aan het kwaad is een kwelling. Hij maakt deel uit van de zondige mensheid, die niet kan bestaan, als God de ongerechtigheden ziet en toerekent. Niemand is er die aan het oordeel zou kunnen ontkomen als de HERE zijn ongerechtigheden in gedachtenis houdt. Ook hier zien we hoe de HERE aan het werk is in het leven van deze dichter. De Geest is het die de zonden leert kennen, erkennen en belijden voor Gods aangezicht. Uit zichzelf komt een mens daar niet toe. We geven God en de ander gemakkelijker de schuld dan onszelf. Van zonde wil een mens bij zichzelf niet zo weten. Over een oordeel wordt liever niet gedacht en gesproken. De Psalmdichter weet echter wél van zijn ongerechtigheden. Maar hij weet ook tot Wie hij roept. Als een mens goed naar zichzelf kijkt in het licht van Gods Woord, dan kan het gebeuren, dat je de moed in de schoenen zinkt. Wat heb ik, zondig mens, eigenlijk te zoeken bij deze Heilige Majesteit?
Dan ligt het gevaar op de loer, dat satan ons probeert te verdrinken in onze ellende. Dat je geen enkel lichtpuntje meer ziet en van de HERE niets meer durft te verwachten. Dat het gebed door wanhoop wordt gesmoord. De dichter van Ps. 130 wijst ons een andere weg. Hij weet van zijn zonde. Maar hij weet ook van Gods genadige goedheid: Bij U is vergeving! De ongerechtigheden zijn een reden te meer om het behoud te zoeken bij de HERE! HERE, hoor naar mijn stem, want ik heb U zo nodig! Hij weet van Gods trouw ondanks onze ontrouw! Nooit kan een verbondskind naderen voor God zonder schuldbelijdenis. Maar wee ons, als we met onze schuld niet komen bij de HERE. Als we weigeren zijn genadewoord tot ons te geloven. Here, wie zal bestaan... Bent u en ben jij met de schuld van uw leven al zo gevlucht naar deze genadige God van het verbond? Pleitend op zijn belofte in Woord en sacrament?
De dichter roept uit de diepten. Reken maar dat hij het moeilijk heeft! Maar in die moeite is hij de verwachting niet kwijtgeraakt. Hij blijft hopen op Gods verlossing. Hij weet het zeker dat de verlossing komt, want de HERE is betrouwbaar. Van zijn Woord kun je op aan.
Dat betekent niet, dat wij mensen zouden weten wanneer en op welke wijze de HERE zijn verlossing schenkt. God is vrij om te handelen zoals Hij wil. Hij hoeft aan ons geen verantwoording af te leggen. Maar de morgen van de verlossing komt, hoe dan ook. Naar die morgen ziet de dichter uit, ja, hij snakt ernaar, zoals wachters verlangen naar het aanbreken van de dag. Ja, méér dan wachters wachten op de morgen, wacht hij met verwachting. Als hij roept vanuit de diepten, dan klinkt daarin toch de zekerheid door, dat God verlossen zal. Daarom wacht hij met gespannen verwachting én met volharding op de redding. Volhardend bidden in je nood. Wat kan dat moeilijk zijn. Als het lijkt alsof de hemel gesloten is en het allemaal niets helpt, wat ben je dan geneigd om de moed te laten zakken. Ps. 130 roept ons op vanuit de diepten: hoop tóch op de HERE, blijf zijn hulp verwachten! Want de morgen van de verlossing komt! Ondanks onze zucht: de morgen, ach, wanneer?!

L.C. Buijs

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen