Gods weg is niet altijd de kortste . . . maar wel de beste!

Eindelijk is Israël dan vrij!
Het heeft lang geduurd voordat Farao het volk liet gaan. Maar de 10e plaag waarbij alle eerstgeborenen stierven, betekende voor hem en voor heel Egypte de genadeslag. Dat was te zwaar. Nu moest Israël zo gauw mogelijk verdwijnen.
Wat een vreugde moet dat geweest zijn voor dit volk. Op weg te kunnen naar Kanaän, het land der belofte.
Maar wat zien we nu gebeuren? „God leidde hen niet op de weg der Filistijnen, hoewel die nader was . . ."
Tussen Egypte en Kanaän lag een goede, drukbereisde karavaanweg, waardoor de afstand niet zo onoverkomelijk was. We lezen in Gen. 12 dat Abraham vanwege de hongersnood naar Egypte ging en later weer terug. Ook de zonen van Jacob gingen enkele keren heen en weer. Een goede weg dus. En al zou het voor Israël wel wat langzaam gaan, met alle vrouwen en kinderen, het was best te doen.
Maar God gaat een ándere weg. De wolkkolom buigt af van de grote karavaanweg en gaat de woestijn in, in de richting van de Schelfzee. God leidt Israël van de gebaande weg af op een weg waar op het wel zo'n twee jaar zou moeten reizen. Is dat niet tegenstrijdig? Vergist God Zich niet?
Langs de karavaanweg hadden ze eten kunnen kopen voor het goud en zilver dat ze in Egypte hadden ontvangen. Daar lagen op enige afstand van elkaar waterbronnen. Maar op deze weg is alles onzeker. Niets is er aanwezig, zelfs geen voedsel. Een omweg. . .

O ja, voor ons mensen lijkt het zo tegenstrijdig. Wij kijken vooral naar de kortste weg. Misschien dat we op een mooie zomerse dag daar een uitzondering op maken; dan rijden we wat om als we ergens naar toe moeten. Maar overigens is er voor ons maar één weg: de kortste. Als we jong zijn stippelen we die uit om ons ideaal te bereiken; om onze studie af te ronden, ons gezin te vormen.
En ook geestelijk stippelen we die uit. Als de Heere werkt in ons leven en ons lokt met Zijn liefde, dan moet het recht toe recht aan naar Kanaän. Een korte weg naar de zaligheid, waarop we van te voren weten dat alles ons op tijd ten deel valt. Een begaanbare weg. En net als Israël weten we, dat er in het verleden verschillenden langs die weg gegaan zijn. Misschien wel een van onze ouders. Dus dan ga ik toch zeker ook wel langs die weg! Maar meer dan eens gaat de Heere een omweg en verlaat die korte weg die wij verlangen.

Let daar maar eens op in de Bijbel.
We lezen van David dat hij op zekere dag gezalfd wordt tot koning over Israël. En via een korte weg lijkt hij de troon te bereiken. Hij wordt al de schoonzoon van Saul en zelfs Jonathan is bereid de troon aan hem af te staan. Nog een paar stappen en hij zal koning zijn. . . Maar dan buigt de weg af de woestijn in. Letterlijk. Zwerven, lijden, vluchten, strijden. En komt er eenmaal een ommekeer, dan moet hij eerst nog 7 jaar in Hebron koning zijn over Juda, voordat hij het tenvolle over Israël is.

God stuurt Paulus naar Rome. Maar dat gaat niet via de kortste weg. Eerst wordt hij in Jeruzalem gevangen genomen; vervolgens twee jaar lang in Cesarea in hechtenis. Daarna de schipbreuk op zee. Hoe tegenstrijdig.
En toch gaat het niet buiten de Heere om. Er staat in vs. 18 „maar God leidde het volk om door de weg van de woestijn". Heel duidelijk heeft Hij hier de Hand in!
Hoe vaak schrijven wij een omweg toe aan iets of iemand anders.

Als ik toen niet ziek was geworden, had ik nu een prachtige baan gehad. Als toen mijn verkering niet was uitgeraakt, was ik nu gelukkig getrouwd geweest. Als ik toen maar niet zo'n last van aanvechting had gehad was ik wel op de weg gebleven, maar helaas ben ik gaan dwalen en twijfelen. Een omweg wordt voor ons gevoel altijd veroorzaakt door andere mensen. Of door onze eigen zonden en gebreken. En natuurlijk zit daar een element van waarheid in. Maar uiteindelijk is het Zijn Hand die regeert. Diezelfde Hand die mij opzocht in mijn nood, die mij de slavernij van de zonde deed ontvluchten, diezelfde Hand leidt de woestijn in, waar geen pad is om te gaan. Een omweg. Dat kan gebeuren aan het begin van de weg naar Kanaän. Dat kan ook als een kind van God al heel ver is gevorderd op die weg.

Bent u kort geleden de woestijn in geleid? Moest u de duidelijke, korte weg verlaten? Hebt u het gevoel steeds verder van Kanaän af te komen? Hebt u zoveel zekerheden verloren, ook in het geestelijke leven?
Maar God weet wat Hij doet. De kortste weg werd wel „de weg der Filistijnen" genoemd, omdat die dwars door het gebied der Filistijnen heenliep. En dat was geen veilige weg voor Israël. De Filistijnen waren een machtig en roofzuchtig volk, van een ander ras en andere herkomst dan de overige volken in Kanaän. Ze waren nogal bevriend met Egypte en dat op zich zou al een reden kunnen zijn om Israël aan te vallen. Bovendien droeg Israël grote rijkdommen mee en dat lokte ook aan tot een aanval. De Heere weet wat van Zijn maaksel is te wachten. Het volk zou wel eens berouw kunnen krijgen als het vechten werd met de Filistijnen en het zou de dwaasheid kunnen begaan om terug te keren naar Egypte (vs. 17b). Het is nog niet tegen de strijd opgewassen. Vandaar die omweg. Goddelijke bescherming. Juist omdat God wil dat het in het beloofde land zal komen gaat Hij deze onbegrijpelijke weg.
Is het niet ontzettend moeilijk om te begrijpen wanneer je daar midden in zit? Dat God tóch liefde is. Dat het Zijn bescherming kan zijn dat Hij me enkele zekerheden ontneemt? Wat liggen hier in de praktijk toch een vragen, een gebeden, een tranen.
En toch is deze weg de beste. Weet u waarom? De Heere gaat mee op deze omweg door de woestijn heen. Iedere dag en iedere nacht zal het volk merken dat Hij erbij is door de wolkkolom en de vuurkolom, tekenen en zegelen van Zijn tegenwoordigheid. Zo eenzaam kan de woestijn niet zijn of Hij is er. Nieuwtestamentisch gezegd: de Heere Jezus is met ons alle dagen. Zijn Zoon ging echt de woestijn in. Maar dan zonder wolkkolom en zonder vuurkolom. Hij verzoende de schuld en riep het uit: Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? Door Hem en in Hem is er nu op de grootste kronkelweg in de woestijn altijd de wolkkolom en de vuurkolom.

Ziet u die? Overdag als er zoveel tegen u lijkt te zijn en 's nachts wanneer u niet slapen kunt. Misschien mat u zich af met erachter te komen waarom u deze weg gaat. En u krijgt maar geen antwoord. Is het niet beter te proberen om die wolkkolom en vuurkolom te ontdekken? Is het niet beter om door de Heilige Geest te gaan ontdekken dat ook in de woestijn, waar ik niets meer heb en niets meer weet en niets meer kan, de Heere is en Zich daar helemaal wil wegschenken aan mij?
De belangrijkste vraag is niet via welke weg ik naar Kanaän ga. Als het maar Gods weg is. Als het maar een weg is, waarop ik Hem ontmoet. Iedere weg waarop Hij niet aanwezig is, loopt dood. Laten we ons niet vergissen. Een gemakkelijke rechte weg naar Kanaän kan wel eens niet naar de zaligheid voeren.
Daarom: hebt u de wolkkolom en de vuurkolom in het oog gekregen? Dan is het niet meer het belangrijkste hoe de weg loopt. Als ik dan Hem maar kenne en Hem de Mijne weet.
En dan mag ik beleven:

„Al de weg leidt mij mijn Heiland,
Wat verlangt mijn ziel nog meer?
Zou ik immer aan Hem twijflen,
Die mij voort leidt, keer op keer?!"

Nunspeet, B. de Graaf

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen