Tot een voorbeeld

Paulus noemt zich de voornaamste van de zondaren. Dat wist hij eerst niet, maar dat heeft hij door de genade van God geleerd. In dit zelfgetuigenis prijst hij die genade. Prijzen van de genade vinden we niet op de dorre grond van het onverbroken hart, niet op de onvruchtbare hoogten van zelfverheffing en eigengerechtigheid. Waar in verbrokenheid de schuld beseft wordt en de zonde erkend, daar wordt geleerd de genade te prijzen, wanneer het de Heere behaagt in Christus die mens te bezoeken met Zijn heil.

Vóór zijn bekering was Paulus een vrome broeder, een mens, die God diende maar Jezus vervolgde; een christenhater, de felste van de felsten. Was hij niet de schrik van Jezus' kudde? Hij zou de gemeente van Christus uitroeien met wortel en tak. Niet alleen te Jeruzalem maar ook elders.
Doch op die weg kwam de Heere hem tegen en wierp hem op de grond. Tot hiertoe en geen stap verder.
Toen kwam de machtige omkeer van zijn leven. Zijn farizese hoogheid en eigengerechtigheid kregen de doodsteek.
Dat was genade van God. Genade hield hem tegen. Genade opende zijn ogen voor zijn dwaasheid, zijn vijandschap. Genade bracht hem op de knieën. Paulus komt tot overgave: „Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?" Christus heeft met machtige hand dit leven naar Zich toegebogen en het in Zijn dienst gesteld.
Van vervolger der gemeente werd hij een dienstknecht van Jezus Christus. Eerst blazend dreiging en moord, nu blazend de bazuin van het Evangelie.
Waartoe is hem die barmhartigheid bewezen? Paulus zegt: „opdat Jezus Christus in mij al Zijn lankmoedigheid zou betonen tot een voorbeeld". Hij is bijzonder door de lankmoedigheid van Christus getroffen. Daar kon hij gewoon niet bij. Dat kon hij niet aan en niet op. Dat die Jezus zó lankmoedig voor hem geweest is.
Dat die Jezus hem niet vernield heeft. Dat die Jezus hem in het leven liet, ook toen hij de verzenen tegen de prikkels sloeg ...
Al maar lankmoedig verdragen ... om tot een voorbeeld te stellen.
Zeker, Paulus was verkoren om de Naam van Jezus in de wereld uit te dragen. Maar hij was ook verkoren om tot een voorbeeld gesteld te worden voor degenen, die in Christus zouden geloven ten eeuwigen leven. Paulus moet een voorbeeld zijn tot aan het eind van de eeuwen. De Heere wilde dat de grootheid van Zijn barmhartigheid zeer duidelijk zou schitteren. Een voorbeeld moet duidelijk zijn.
Dat wil niet zeggen dat alle bekering moet zijn naar het Damaskus-recept. De weg van de één is geen maatstaf voor de ander.
De Heere gaat onderscheiden wegen, maar de kern van de zaak is één. Er zijn geen twee bladeren gelijk aan een boom, maar ze dragen toch het wezen van dezelfde boom. Een eikeblad is geen blad van een populier.
Paulus is gesteld als voorbeeld tot bemoediging. Er is barmhartigheid, wondere barmhartigheid. Al hebben we nóg zo diep in het moeras gezeten ... de genade van God is toereikend voor de voornaamste van de zondaren. Geen mens is zó ver afgeweken, dat Christus hem niet kan terugbrengen.
Elke bekering is een wonder, een openbaring van Gods barmhartigheid.
Bij de Heere God zijn de innerlijke bewegingen van de barmhartigheid.
Bewegingen die niet opgewekt worden door onze ellende, maar die in de menselijke ellende wel een voorwerp vinden om zich te openbaren. Van die innerlijke bewegingen is Christus de vrucht.
Hij is het tastbaar bewijs van deze barmhartigheid.
Niemand heeft ooit God gezien, de eniggeboren Zoon die in de schoot van de Vader is, die heeft Hem ons verklaard, 't Is door Zijn kruis. De kern van Jezus' zending is Zijn kruis. Daarom wilde Paulus ook niet anders weten dan Jezus Christus en die gekruisigd.
Door Hem en in Hem weten we wie God is en wat we aan God hebben. Het kruis van Christus is het in eeuwige liefde zich openend hart van God. Stel u voor: God spreekt een zondaar vrij en veroordeelt Zijn eigen Zoon. Dat heet gadeloze ontferming, dat genade, rijk en vrij.

Paulus: duidelijk voorbeeld van wat genade vermag.
De Heere ziet om naar mensen, die geen enkele voorwaarde bezitten om door Hem bemind te worden. Petrus jubelt er van: „Geloofd zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, die naar Zijn grote barmhartigheid ..."
Dit is een getrouw woord en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is om zondaren zalig te maken „van welke ik de voornaamste ben" zegt Paulus.
Zou niet ieder van Gods kinderen zich leren kennen als de voornaamste van de zondaren? We derven allen de heerlijkheid Gods en worden als een goddeloze gerechtvaardigd om niet.
Welzalig de mens wien 't mag gebeuren.
En dan is er nog iets. De Heere wil de bekering van de ene hardnekkige zondaar gebruiken ten goede van wie nu nog de verzenen tegen de prikkels slaat. Paulus liet Christus aan zijn omgeving zien, hij sprak er ook van, van die grote lankmoedigheid van Jezus.
Wat doen wij? Leven we uit het geheim van Gods genade en laten we dat horen en zien in ons leven? Jezus heeft iets gezegd van een licht der wereld zijn. Onze omgeving kan soms zo hunkeren naar het licht, naar de verheugenis van hen, in wie het leven van Christus glanst en zingt... Misschien kunnen we het met laten zien of horen, omdat we - ondanks jarenlange kerkgang - nog vreemd zijn aan de genade.
Wat laat ons leven dan zien en horen?
Ziet u niet o christenmens, dat er hier veel valt na te denken? En lang? En te bidden? De boodschap mag weer doorgegeven:

Zo hoog en wijd als God de Heer doet rijzen
de bogen van Zijn hemelse paleizen
Zó hoog en wijd is Zijn barmhartigheid.

V'daal (Veenendaal), W. de Joode

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen