Zoals de ouden zongen

Achter ons huis hebben wij maar een kleine tuin. Net als veel Nederlanders die in een gewone buitenwijk van een stad of in een niet al te klein dorp wonen is er net genoeg plaats om in de zomer tussen wat bloemen en groen buiten te kunnen zitten. En toch zijn op die kleine plek dit jaar drie maal jonge merels uit het ei gekomen en na een paar weken uitgevlogen. Tegen de muur staan aan beide zijden van de tuin struiken die blijkbaar hoog genoeg en dicht genoeg waren om de oude merels een gevoel van veiligheid te geven. Van het eerste nest hebben we niet zoveel gemerkt. Het was voor ons een drukke tijd. We wisten dat het nest er was, hebben wel eens een enkele keer de oude vogels er naar toe zien vliegen, maar daar bleef het bij. Op een dag merkte je dat het nest leeg was. Van het tweede nest konden we wat meer zien. Het was zo pal naast het keukenraam gebouwd, dat je eerst de broedende vogel duidelijk kon zien zitten en later zag je de opengesperde snavels van de jonge vogels boven de rand van het nest uitkomen. En toen gingen wij met vakantie en toen we terugkwamen kon je alleen aan een verwarde hoop takjes en strootjes nog zien dat er een nest geweest was.

Maar de eerste de beste dag thuis merkten we al dat er weer een nest moest zijn. Als je je wat rustig hield in de tuin dan kwam er een merel steeds naar dezelfde plek en geritsel verried dat er daar nog meer te vinden was. Als je goed keek kon je het nest ook wel zien. Er moesten wel jongen zitten want heel zacht hoorde je af en toe wat piepen. Met de dag werd het piepen luider. Je zag de oude vogels steeds drukker aanvliegen met voedsel voor hun jongen.

Op een zondagmiddag kwam het eerste jong uit het nest. Voorzichtig van tak naar tak ging het naar beneden. Luid liet het zodra het een van de ouders in de nabijheid was horen waar het zat, want het wilde nog wel gevoerd worden. De volgende morgen was het ene jong uit de struik verdwenen. Op het pad achter de schuur volgde het een van de oude merels naar een andere tuin waar nogal veel onkruid stond: een goede plek voor een jonge vogel om zich te verbergen en ook nog genoeg slakjes en ander voedsel te vinden. Ondertussen was de volgende jonge vogel aan het uitvliegen. Ook weer hetzelfde gekrijs op verschillende plaatsen in de struik tegen de muur. Later zag je het dier op de grond in de tuin en het werd door de oude vogel weggeloodst. Voor de maandag om was, was het nest leeg. Enkele dagen nog zag je een merel met een of twee jongen een poosje in de tuin. Je zou haast zeggen dat ze les kregen in het vinden van de beste plekjes om voer te vinden. De oude vogel scheen er alles voor over te hebben en het jong volgde overal.

In de honderd jaar, waarin De Wekker verscheen, zijn er duizenden Christelijke Gereformeerde gezinnen geweest, waar de ouders alles voor hun kinderen over hadden. Zij droegen eten aan en de kinderen aten. Zij waren dag in dag uit in de weer voor hun „nest". En daarbij hoorde ook de verwijzing naar de Here, naar de kerk, naar de catechisatie, naar de jeugdvereniging of vroeger wellicht naar de meisjes- of jongelingsvereniging.

In sommige gezinnen is het daarbij gebleven. Als je zelf niet of zelden christelijke lectuur leest, dan zul je ook niet anderen daarvoor stimuleren. Het hoeft je niet te verwonderen dat er heel wat Christelijk Gereformeerde jongeren zijn die nooit in De Wekker lezen. Thuis is die immers niet te vinden, jammer genoeg. En wie praat er nu met zijn vrienden over een artikel uit De Wekker? Jammer want er zijn er die me desgevraagd zeiden: „Hadden mijn ouders het mij maar geleerd". Anderen moeten toegeven dat thuis wel degelijk De Wekker wekelijks in huis kwam. Maar zij hadden er als jongere niet zo'n behoefte aan om er ook eens in te kijken. Al die theologische artikelen interesseerden hen eigenlijk nooit. En nu zij ouder geworden zijn is het vaak niet anders. Weer anderen lazen als jongere wel eens wat in De Wekker, als er tenminste thuis op gewezen was. Vooral de kerkberichten werden goed bijgehouden. „Sommige artikelen waren wel eens de moeite waard". Veel van deze mensen lezen bij het ouder worden nog steeds in De Wekker. Ik begreep uit uitlatingen dat ook nu door hen vaak een keuze gemaakt wordt uit wat er gelezen wordt. Uitspraken over hoe meer dan vijftig jaar geleden door de jeugd tegen De Wekker aangekeken werd of hoeveel er in gekeken werd, heb ik niet gekregen. Maar zou het zoveel anders zijn dan de uitspraken hierboven van recentere tijd?

De merels hebben met hun zorg alles voor hun jongen over gehad. Ze vlogen af en aan met insekten, slakjes en zo. Het is mij opgevallen dat op het laatst ook ander voedsel werd meegenomen, zoals lijsterbessen. In het begin konden de jongen daar nog niet tegen, maar op het laatst wel en het leek wel of hen op die manier geleerd werd wat goed voor ze is.
Ik weet niet zeker, wie allemaal dit stukje leest. Misschien behoort u allang niet meer tot de jeugd. Mag ik u dan vragen het voorbeeld van de vogels te volgen en ook de jeugd kennis te laten maken met De Wekker. Ik heb gemerkt dat het voorbeeld van de ouders ook in de leesgewoontes van de kinderen van heel groot belang is. Zoals een jonge merel nadat hij uitgevlogen is in alles een van de ouders volgt, zo vraagt nu de jeugd om het voorbeeld. Misschien ben je een van die jongeren. Dan gaat het voorbeeld van de merels niet zo meer op. Of is het dan misschien een voorbeeld voor de toekomst? De jonge merel van deze zomer zal volgend jaar zelf af en aan vliegen naar een nest met jongen!

Een opmerking die ik ook een paar maal hoorde over het waarom van het niet lezen van De Wekker moei ik nog noemen. „Veel artikelen zijn zo moeilijk". Deze opmerking werkt twee kanten uit. De schrijvers van artikelen mogen het zich aantrekken. Het is toch hun bedoeling zoveel mogelijk mensen te betrekken bij wat ze willen doorgeven. Dat heeft dan gevolgen voor hun manier van schrijven. De oude merel komt niet met teveel voedsel tegelijk aangevlogen. Anderzijds, als je nu maar steeds blijft zeggen dat de artikelen te moeilijk zijn en niet probeert dat moeilijke ooit te beheersen, dan lijk je op een jonge vogel die het nest nooit zal verlaten. Er komt een keer dat de oude merel niet meer aan komt vliegen met nog meer voer voor zijn jong.
Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen. Ook over het lezen van De Wekker blijkt dit weer. Hoe zing je het voor?
In de Bijbel krijgt het volk Israël de opdracht de oude verhalen en de oude wetten door te geven aan de kinderen. Op allerlei manieren moei de dienst van God geleerd worden. Zou dat tegenwoordig minder waar zijn?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen