In Memoriam Willem Jan Graves

Op 16 januari 1992 is op 90-jarige leeftijd overleden broeder W.J. Graves. Aan zijn vrouw en kinderen is een lieve man, vader en grootvader ontvallen; aan onze kerken een broeder die aan Christus' gemeente, in kleiner en breder verband, op allerlei wijze dienstbaar is geweest. Het zullen de ouderen onder de lezers zijn die zich broeder Graves nog goed weten te herinneren en dan wel heel in het bijzonder de oudere Amsterdammers. Dáár heeft broeder Graves gewerkt en een groot deel van zijn leven gewoond. In de hoofdstad heeft hij zich lange jaren, tot op hoge leeftijd, met grote liefde en toewijding ingezet voor de kerk van Christus. Amsterdam-West en de kerk aan de Lauriergracht waren hem lief. De ontvolking van dit stadsdeel en het als gevolg daarvan genomen besluit West op te heffen en de Lauriergrachtkerk te sluiten, moeten bij alle werkelijkheidszin die hem eigen was, moeilijk te verwerken dingen zijn geweest. Tot het laatst toe is hij op zijn ambtelijke post gebleven, zelfs toen hij zich voor een rustige levensavond in Badhoevedorp had gevestigd.

Zelf heb ik broeder Graves in mijn Amsterdamse tijd meegemaakt als ouderling en vicevoorzitter van de kerkeraad van Amsterdam-West.
Wie aan een eerste ontmoeting misschien een indruk van strengheid en ontoegankelijkheid had overgehouden, ontdekte later van doen te hebben met iemand bij wie een consciëntieuze instelling samenging met een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel; bij wie uit een dikwijls strak rationele benadering van kerkelijke en godsdienstige zaken, toch altijd ook duidelijk emotionele verbondenheid met de dienst van de Here God sprak. Broeder Graves was in alle verbanden waarin hij werkte, wel prominent aanwezig maar tegelijk bescheiden in zijn opstelling. Maar weinigen weten precies wat hij in de oorlogsjaren vanuit zijn functie bij de Telefoondienst in het verzet heeft gedaan. Hij heeft daarover in later jaren heel weinig gesproken, maar dicht om hem heen heeft men geweten en weet men hoezeer hij zich voor hen die slachtoffer van de bezetter dreigden te worden, heeft ingezet.
Op moeilijke momenten in kerkeraadsvergaderingen bleef hij als tweede praeses altijd volkomen zichzelf. Als twee Amsterdamse ambtsdragers over elkaars handelingen of standpunten oordeelden, gebeurde dat niet altijd in al te zorgvuldig gekozen woorden. Met een kort maar overduidelijk commentaar van zijn kant, wist broeder Graves zulke situaties op meesterlijke wijze te corrigeren en de twistenden weer in het gelid te zetten.
In zijn actieve kerkelijke periode werd broeder Graves meerdere malen afgevaardigd naar de generale synode van onze kerken. Van verscheidene deputaatschappen is hij lid geweest, onder andere van dat voor het werk onder de schippers. De havens van Amsterdam zullen daaraan niet vreemd zijn geweest. De ouderen uit onze kerken zullen terugdenken aan de tijd waarin de overledene als secretaris aan de jongelingsbond verbonden was, terwijl hij vele jaren de administratie van het landelijke jeugdblad heeft waargenomen.

We mogen de gedachtenis van broeder Graves eren als van iemand die in zijn persoon en werk duidelijk liet blijken de gemeente van Christus en de Here Jezus zelf van harte lief te hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen