Schooldag (Schooldag 1993 I)

In dit nummer van ons weekblad besteden we ruimschoots aandacht aan de Schooldag, die jaarlijkse gebeurtenis waarbij velen de reis naar Apeldoorn ondernemen. Dit jaar waren het er minder dan het vorige jaar. Dat lag waarschijnlijk aan het feit dat we een drukke Apeldoorn-week achter de rug hadden. Het afscheidscollege van prof. J. van Genderen trok honderden broeders en zusters naar de Universiteit. Het was de moeite waard. Diezelfde avond was er de bevestiging van dr. J.W. Maris tot hoogleraar, als opvolger van prof. Van Genderen. Die bijeenkomst werd eveneens druk bezocht. De inauguratie op de volgende dag trok al weer de belangstelling van een grote schare. We waren er blij mee, maar we dachten wel dat de opkomst op de schooldag er onder zou hebben te lijden. De afstand naar Apeldoorn is voor sommigen ver. Om dan toch twee maal de reis te maken, dat vergt nog al wat.
Maar dit neemt niet weg dat ook nu weer de schooldag een gebeuren was, dat velen verwarmd heeft. Er mag geen afstand zijn tussen de school en de kerken, evenmin tussen de universiteit en de kerken. Voor beide zou dit een groot gevaar inhouden. Wat is de school anders dan de school van en voor de kerk. En wat kan er een rijke zegen uitgaan wanneer de kerken profijt trekken van het onderwijs in Apeldoorn gegeven. Daarom trachten we in deze Wekker een indruk te geven van wat er op de schooldag werd geboden.

De opening is een zaak van de rector. Zijn toespraak is hier in haar geheel opgenomen. De spreker in de morgen vergadering was ds. J. Germs uit Zwolle. Hij bood van zijn toespraak een samenvatting die we ook graag een plaats geven. Ook de toespraak van prof. Peels geven we graag weer in dit nummer. Hij hield zijn maiden-speech. De gewoonte wil dat een hoogleraar over een van zijn vakken iets vertelt. Hij sprak over een thema uit de geschiedenis van de Godsopenbaring: God is de levende God. Wat zegt die uitdrukking?
Dan was er het openingswoord, 's middags, van ds. A. van Heteren uit Werkendam. Zijn gedachten bepaalden ons bij een woord uit Ps. 72, waar sprake is van de belofte, die hoop geeft in moeilijke tijden: Zij zullen U vrezen, zo lang de zon en maan zullen zijn, van geslacht tot geslacht. Er klonk diepe ernst door in zijn woorden, maar ook de vaste zekerheid omtrent de voortgang van Gods werk.
En tenslotte kreeg de president-curator gelegenheid om zijn slotwoord te spreken. U kunt het op een van de volgende bladzijden nalezen. Daarmee hebt u dus de toespraken voor u, ter overweging en ter heroverweging voor wie ze heeft gehoord.

Maar de schooldag is veel meer dan een serie toespraken. De Apeldoornse Grote Kerk dateert van 1892. Of het er daarom zo goed zingt moeten we in het midden laten. Maar onze kerken die ook van 1892 zijn, maken reeds jaar en dag gebruik van deze kerk, met het fraaie orgel. Men moet het meemaken, die stem van een grote menigte. Als br. Schuurhuis, die de financiën van de school beheert de samenzang begeleidt, dan zingt het goed.
Ik vergis me waarschijnlijk, als ik meen op te merken dat hij 's middags nog enthousiaster speelt dan 's morgens. Maar het hoeft geen verbeelding te zijn: tegen het einde van de morgenbijeenkomst beklimt in de regel een van de dames van het vrouwencomité de kansel om de uitslag bekend te maken van de de busjes-actie voor de universiteit.
Wat dacht u van twee maal ƒ 75.000,-? Daar kun je wel een register voor bijtrekken. Het stemt tot grote dankbaarheid dat er altijd maar weer vrouwen zijn die er op uit gaan om in de kerken te werven voor de school. Een beetje jammer is het dat nog steeds niet werkelijk alle gemeenten meedoen. Men moet er eens bij zijn, wanneer de uitslag wordt bekend gemaakt. Ditmaal deed mevrouw Den Braber het. De rector mocht de enveloppen in ontvangst nemen en er een hartelijk dankwoord bij spreken. Men moet er bij zijn, zei ik, om dan de sfeer te proeven.
En dan was er dit jaar een koor uit Sliedrecht en een koor uit Aalten. 's Morgens zong het kinderkoor uit Sliedrecht. Zuiver en helder, 's Middags waren het de frisse stemmen van het jeugdkoor uit Aalten. Deze koren vulden niet slechts een moment een stukje van de tijd, zij droegen werkelijk bij aan het slagen van de schooldag.
Wat te zeggen van de collecte? Ze werd gehouden, twee maal. De opbrengst weet ik nu nog niet. Maar mocht er iemand zijn die meent dat hij alsnog het bedrag kan verhogen: hier is het nummer. Postbank 9000 t.n.v. Deputaten Financieel Beheer, Veenendaal.
De schooldag ligt weer achter ons. We hadden gisteren, d.w.z. maandag 6 september twee doctoraalexamens, waarover u reeds bent ingelicht als het goed is. We hadden vanmorgen, 7 september twee kandidaatsexamens, met goed gevolg. Morgen, 8 september nog een kandidaatsexamen, curatorenvergadering, officiële uitslag. Het waren, en het zijn drukke dagen. Alleen reeds daarom vragen we de voorbede van de vele gemeenten die ons kerkverband telt. We vragen de voorbede van de vele, vele broeders en zusters die onze school een warm hart toedragen. We vragen vooral de voorbede voor de voortgang, voor het gehalte en de geestelijke kracht van de opleiding tot vorming van dienst aan de kerken, hoe dan ook.
De band tussen kerk en school moet er één zijn van gebed, liefde, trouw. Inderdaad we hebben het nodig. Vergeet het niet, zo vragen we u allen. Want de gemeenschap die zeer intensief met de school bezig is, ik bedoel de studenten en de docenten, zij allen moeten mede drijven op de kracht die in de kerken leeft.
En die schoolgemeenschap is niet groot. Zij is ook kwetsbaar. Bij de vele activiteiten in en aan en rond de school was er ook deze zevende september. Mevrouw Oosterhoff is vanmiddag begraven op het oude kerkhof aan de Soerense Weg. Er was grote belangstelling. Ons leven is broos en zwak. Ik bedoel het leven van allen die zeer nauw bij de school betrokken zijn. Dat is niet een kwestie van leeftijd. Ziekte en rouw is immers niet een zaak van leeftijd. Ook al is deze die van de sterken, ook dan is er kracht nodig om te dragen en om te geloven, te hopen en zich gedragen te weten. Wij zijn mensen van een dag. De zaak waarvoor Apeldoorn begeert te staan, is een zaak van de eeuwigheid. Juist daarom hebben we de voorbede zo nodig. Wij bevelen ons aan en in het bijzonder hen, die onder ons in rouw zijn, nog maar pas, of al zo lang.
Bid voor ons, dat ons bij de opleiding gegeven wordt, om het Woord te spreken, dat troost, kracht en moed schenkt, ook daar waar vlees en hart bezwijken. God de rotssteen van ons hart. God, ons deel in eeuwigheid. Zie om die voorbede vragen wij de kerken. In dit besef laten we voor ditmaal de Wekker weergeven, hoe het was en wat er zo al op de schooldag werd gezegd en gedaan.

W. van 't S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen