De voorbede

In een kerkdienst voorgaan heeft twee aspecten: enerzijds spreekt God in de preek via de predikant tot de gemeente, anderzijds spreekt de gemeente via de predikant tot God.
Dat laatste aspect verdient toch enige nadere aandacht. In het gebed legt de predikant de noden der mensheid en der gemeente aan God voor, met name de noden van ernstig zieke gemeenteleden en van de nabestaanden van pas overledenen. Hij doet voor hen voorbede.
De vraag is echter, of de voorbede niet te beperkt is. Zeker, er wordt gebeden voor de slachtoffers b.v. in Bosnië of in Ruanda. Maar wordt er voldoende gebeden b.v. voor de overheid, zoals in 1 Tim. 2:2 dringend aan de gemeente wordt gevraagd? Een enkel keer gebeurt dat inderdaad, maar ik heb in onze Kerken ook vele diensten meegemaakt waar het gebed voor de overheid niet aan de orde kwam.
Een minstens even belangrijk onderdeel van het gebed behoort te zijn de voorbede voor onze gevangenis- en legerpredikanten. Zeker, als één onzer legerpredikanten in Bosnië is, is hij regelmatig onderwerp van gebed. Maar waarom wordt nooit aandacht besteed aan onze andere legerpredikanten, die een uiterst zware functie hebben te vervullen, altijd beschikbaar moeten zijn, het groeps- en vormingswerk moeten beheersen en geestelijke hulpverlening moeten verschaffen aan allerlei jongeren, die niet bij hun ouders of hun eigen predikant terecht kunnen?
Wij zijn immers de zendende instantie en dienen blijvend, ook in onze gebeden, blijk te geven van onze betrokkenheid bij de geestelijke verzorging van de krijgsmacht. Het is mij uit informatie van de Dienst Protestantse geestelijke verzorging bij de krijgsmacht bekend, dat vele legerpredikanten klagen over het gebrek aan geestelijke steun vanuit hun kerken. En daarom is een regelmatige voorbede voor hen dringend gewenst.
Hetzelfde geldt voor onze gevangenispredikanten. Sinds ds. Klein Onstenk zijn werk heeft beëindigd en nu sinds 1 januari justitiepredikant in buitengewone dienst is, is er helaas nog geen nieuwe Chr. Geref. gevangenispredikant, al lijkt een benoeming toch wel aanstaande. Maar het werk vereist een speciale instelling waarover een man als ds. Klein Onstenk inderdaad beschikte. Niet alleen het werk van onze legerpredikanten, maar ook dat van onze gevangenispredikant verdient regelmatige voorbede en dan niet alleen van de gemeente waaraan een leger- of gevangenispredikant formeel verbonden is, maar van de Kerken in haar totaliteit. Waarom wordt wel regelmatig voor de zendingspredikanten - met ook een bijzondere taak - gebeden? Komt dat misschien door het feit, dat wij het zendingswerk zelf betalen en wij financieel niets hoeven bij te dragen aan de leger- en gevangenispredikanten? Maar moet de voorbede dan beperkt blijven tot activiteiten die wij uit eigen zak betalen?
Wij zijn zendende Kerken, niet alleen van zendelingen, maar ook van leger- en gevangenispredikanten. Wij dragen dus voor hun zware arbeid medeverantwoordelijkheid. En zulks behoort mee te brengen, dat wij God om hulp bij en zegen op hun arbeid vragen.

Verplanke

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen