De voorbede (II)

Jezus Christus is onze hoogste Profeet en Leraar, onze enige Hogepriester en onze eeuwige Koning. Als Hogepriester heeft Hij ons met het enige offer van Zijn lichaam verlost en met Zijn voorbede pleit Hij steeds voor de Zijnen bij de Vader. Zo spreekt onze belijdenis in zondag 12 van de Heidelbergse Catechismus. Tot het hogepriesterlijke ambt van Christus behoort dus Zijn offer aan het kruis én Zijn voorbede bij de vader. Het zalig worden is niet alleen te danken aan het offer van Christus, maar ook aan Zijn voorbede bij de Vader. Tussen het offer en de voorbede van Christus bestaat wel het nauwste verband. Hij doet de voorbede bij de Vader op grond van het gebrachte offer aan het kruis. Het kruis toont zijn kracht tot behoud in de voorbede van Christus. Hij, die Zichzelf geofferd heeft, is ook de Voorbidder bij de Vader! Daarom verkrijgt Hij op Zijn voorbede ook altijd verhoring van de Vader. De voorbede van Christus is van geweldige betekenis voor de gelovigen en hun geloofsleven en ook voor hun gebedsleven. We moeten een helder zicht hebben op de voorbede van Christus en de rijke betekenis ervan.
In Johannes 17 treffen we de inhoud van Christus' voorbede aan. Hij bidt bij de Vader om bewaring van de Zijnen in de wereld doordat ze geheiligd mogen zijn in waarheid. Christus bidt om de eenheid van de Zijnen in de wereld en Hij bidt om hun toekomstige heerlijkheid. Hij wil dat al de Zijnen zullen delen in Zijn heerlijkheid. Andere teksten die spreken van de voorbede van Christus in de hemel, openbaren niet wezenlijk andere dingen al leggen ze elk eigen accenten.

Romeinen 8:34
Als eerste tekst is te noemen Romeinen 8:34. „Christus is het Die gestorven is; ja wat meer is, Die ook opgewekt is, Die ook ter rechterhand Gods is. Die ook voor ons bidt". Het bidden van Christus in de hemel voor de Zijnen is dus de climax in de redenering. Paulus laat het offer van Christus' leven en de opstanding daarna en het zitten aan de rechterhand van God uitlopen op de voorbede van Christus. Christus is de gestorvene: Zijn dood is offerdood en bewerkt verzoening van de zonden. Deze dood is onmisbaar voor de zaligheid van zondaren. Maar er is meer. Christus Jezus is de levende! Aan een dode Jezus heeft niemand iets. In de voortgang van het heil is het leven van Christus na Zijn dood meer dan Zijn dood. Als de levende heeft Hij de hoogst denkbare positie gekregen: heerlijkheid en majesteit aan de rechterhand van God. Hij heeft alle regeerbevoegdheid en alle regeermacht van de Vader gekregen. Het lijkt wel alsof Christus door Zijn hoge positie enorm ver van de Zijnen is verwijderd. De afstand lijkt wel onoverbrugbaar. Is Christus niet onbereikbaar? Heeft Hij ons niet vergeten? Men kan deze vragen stellen. Het geweldige is, dat Zijn heerlijkheid in de hemel gebaseerd is op Zijn dood aan het kruis en Zijn opstanding uit de doden op Pasen. In Zijn heerlijkheid is Christus Goede Vrijdag en Pasen niet vergeten! Zijn heerlijkheid is ondenkbaar zonder Goede Vrijdag en Pasen! Daarom is het aan de ene kant verrassend dat Paulus zegt dat Christus aan de rechterhand van de Vader voor ons bidt, tegelijk wordt de voorbede van Christus voor de Zijnen op aarde juist duidelijk vanuit de verbanden van de heilsverwerving, die Paulus onder woorden brengt. Met andere woorden: het moest wel uitlopen op deze voorbede! Tegelijk is deze voorbede van Christus de verrassing van de tekst.
De vraag is: Wie zal veroordelen? Uit de dood van Christus aan het kruis blijkt de gezindheid van God. Hij heeft Zich voor ons verklaard! Kan dan een zondaar, die zijn geloof vestigt op Christus Jezus, veroordeeld en beschuldigd worden? Dat heeft God Zelf onmogelijk gemaakt. De vastheid voor de gelovige ligt in vier werkelijkheden die alle op Christus betrekking hebben. De twee heilswerkelijkheden uit het verleden zijn kruis en opstanding en de twee heilswerkelijkheden in het heden zijn het zitten van Christus aan de rechterhand van God en Zijn pleitende voorbede.
Wat houdt dit bidden van Christus in? Het werkwoord, dat de Bijbel gebruikt voor het bidden van Christus in de hemel, heeft de betekenis van „pleiten". Dit werkwoord, dat Paulus gebruikt in Romeinen 8:34 en dat ook staat in het nog te behandelen Hebreeën 7:25, wordt niet gebruikt voor Jezus' bidden tijdens Zijn rondwandeling op aarde. Het werkwoord dat we het beste kunnen vertalen met „pleiten" heeft een ontwikkeling in betekenis doorgemaakt en het krijgt een juridische betekenis. Men verzoekt iets op grond van een recht dat men bezit of meent te bezitten. Jezus' voorbede in de hemel is dus te typeren als een beroep doen op het recht, dat Hij van de Vader heeft verkregen. Christus treedt voor al de Zijnen tussenbeide bij de Vader op een hechte rechtsgrond. Hij pleit op grond van het recht dat de Vader Hem heeft verleend. Gestorven, opgewekt, aan de rechterhand van God, pleitend bidden voor de Zijnen: deze vier heilswerkelijkheden hangen ten nauwste met elkaar samen en de voorbede van Christus zou niet mogelijk zijn geweest zonder de eerste drie werkelijkheden.

Hebreeën 7:25
Een tweede, bekende tekst die spreekt van de voorbede van Christus in de hemel is Hebreeën 7:25. „Waarom Hij ook volkomen kan zaligmaken degenen, die door Hem tot God gaan, alzo Hij altijd leeft om voor hen te bidden". Het gaat over het onvergankelijke priesterschap van Christus. Christus blijft in eeuwigheid, vers 24. Omdat Hij Priester tot in eeuwigheid is, kan Hij volkomen zaligmaken. Als Hogepriester is Hij tegelijk de weg tot God. Het komt er op aan om door Hem tot God te gaan. Een andere weg tot God dan deze Hogepriester is er niet. Maar wie nu door Hem tot God gaan, die kunnen door Christus volkomen behouden worden. Christus heeft het recht tot zaligmaken van zondaren! Daartoe heeft Hij het leven van de Vader gekregen op de Paasmorgen. De gedode Hogepriester is nu de eeuwig levende! Tegelijk is deze Hogepriester ook de eeuwige Koning! Het priesterlijke en het koninklijke gaan bij Hem samen, zie Hebreeën 8:1 en 2. Zijn leven staat in dienst van het zaligmaken van al de Zijnen. Hij leeft altijd om voor hen te pleiten. De levende Christus treedt onophoudelijk bij de Vader tussenbeide ten behoeve van de gelovigen op aarde. In Hebreeën 9:24 wordt dat gezegd. Christus is in de hemel zelf binnengegaan om nu, ons ten goede, voor het aangezicht van God te verschijnen. Christus kan dus daarom zaligmaken, omdat Hij altijd leeft om te pleiten. Opnieuw zien we van hoe geweldig groot belang de opstanding en de hemelvaart van Christus zijn! Zonder die heilsfeiten zou Hij niet onze Voorbidder bij de Vader kunnen zijn. Het altijd leven van Christus staat in dienst van het zaligmaken van de Zijnen. Hij bidt voor allen die door Hem tot God gaan! Bidden is ook hier weer: pleiten. Pleiten op verdiende en verkregen rechtsgrond. Achter de voorbede van Christus staat Zijn offer van Golgotha. Daarom is de verhoring van Zijn voorbede vast en zeker. Hij maakt volkomen zalig!
Een volgende keer verder.

Ter overweging
1. Hoe verklaart u het „wat meer is" in Romeinen 8:34? Ziet u de verbanden tussen de vier onderdelen?
2. Wat bedoelen we als we zeggen dat aan het bidden van Christus in de hemel een juridische kant is op te merken?
3. Waarom kan Christus alleen maar diegenen zalig maken, die door Hem tot God gaan?
4. Wat betekent het Hogepriester zijn van Christus voor u persoonlijk?
5. Zijn we wel eens met de voorbede van Christus met betrekking tot onszelf bezig?

J. Jonkman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen