Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Wel bezorgdheid maar geen pessimisme

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Wel bezorgdheid maar geen pessimisme

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

Ook in 1995 is met regelmaat - in veel plaatselijke gemeenten vrijwel elke zondag - voorbede gedaan voor de noden van de wereld. En dat waren er heel wat. Er was en er blijft erg veel om voor te bidden. Gevraagd is en wordt steeds om vrijheid voor hen die in politieke gebondenheid leven, om beteugeling van het geweld dat vanuit allerlei motieven en in steeds grimmiger vormen om zich heen grijpt, om recht voor ontrechten, om doorbraken in vastzittende situaties, waarbij ook in het bijna voorbije jaar de ontwikkelingen in Klein-Joegoslavië het sterkst in het oog liepen.

In wat voor wereld leven we toch, een wereld waarin dagelijks duizenden mensen door medemensen over de kling worden gejaagd?
Die vraag is natuurlijk de vraag van elke generatie in de wereldgeschiedenis geweest, maar op de onze drukt het allemaal misschien zwaarder omdat zij alles binnen directe waarneming heeft. De eeltlaag van de gewenning biedt misschien wel een zekere bescherming maar wie er in bijbels licht en vanuit de eigen instelling aan lijdt, kan het er maar erg moeilijk mee hebben.

Geen invloed?
In de voorbede bidt de gemeente mee, maar doet zij dat niet dikwijls met het akelige gevoel dat haar gebed op de gang der dingen nauwelijks invloed heeft? Gevraagd wordt om de wijsheid van Gods Woord voor allen die politieke verantwoordelijkheid dragen, om inkeer en bezinning voor degenen die zich aan machtsmisbruik te buiten gaan, om hemelse bijsturing in situaties die uit de hand dreigen te lopen, maar kiezen de dingen veelal niet de loop die in de politieke, economische en militaire omstandigheden en machtsverhoudingen besloten ligt? Is Gods ingrijpen als verhoring van het gebed van de gemeente van Christus (de kurk waarop de wereld drijft zei men vroeger) wel eens aanwijsbaar?
De gemeente kan er wel eens moedeloos en misschien wat apatisch onder worden. Leeft er ook onder christenen niet veel twijfel over God en Zijn betrokkenheid bij al het aardse gebeuren en over de hoop van mensen op het andere, nieuwe en betere, zoals de bijbel het ons in uitzicht stelt, maar waarvan nog nauwelijks iets zichtbaar is? Om niet te zeggen dat alles die verwachting weerspreekt, want het wordt er in onze wereld allemaal niet leuker en beter op vinden velen.
Méér onrecht, minder vrede, méér bewapening, minder mogelijkheden en bereidheid om de honger de wereld uit te helpen, voortgaande vervuiling van het milieu, blijvende zorg rond het wereldwijde terrorisme, een nog steeds afnemend besef van het onderscheid tussen „mijn en dijn", dreiging van nieuwe onbeheersbare (?) ziekten, groeiende zorg over de aantasting van de ozonlaag met alle gevolgen die de stijging van de temperatuur op aarde zal hebben, geen aanwijzingen dat de levensinstelling van de mens in de westerse welvaartswereld minder materialistisch wordt, een groeiend bejaardenprobleem nu het de westerse mens gegeven is ouder te worden, plus een groeiend aantal jongeren dat niet eens oud wil worden...
Waar is God, wat doet God eraan, wanneer grijpt Hij in, wanneer komt wat Hij beloofd heeft? Heeft God het allemaal wel in de hand? Houdt God er zich misschien ver van verwijderd of hebben we van Zijn almacht in onze opvattingen altijd een verkeerd beeld gehad?

Wel bezorgdheid maar geen pessimisme
Het bijna voorbije jaar 1995 heeft bij alles dat zorg geeft toch ook ontwikkelingen te zien gegeven waarachter men de sturende hand van God mag zien en waaruit Christus' gemeente in deze wereld mag afleiden dat haar gebed voor de noden van de wereld niet nutteloos of vergeefs is. Het vredesproces in het midden-oosten vond en vindt ook nà de moordaanslag op Rabin voortgang. In de al zo lang slepende Noord-Ierse kwestie lijkt opening te komen voor méér overleg dan geweld. Voor Bosnië kwam een weliswaar uiterst kwetsbaar vredesakkoord tot stand. En voor wie de internationale politieke ontwikkelingen opmerkzaam volgt, is het in elk geval bemoedigend dat door toonaangevende politici in heikele kwesties voorzichtig en met groot en goed gevoel voor verhoudingen wordt onderhandeld en gehandeld. Het sterkst valt dit op in de wijze waarop de regering van de Verenigde Staten bij het kiezen van posities in de internationale verhoudingen, met grote behoedzaamheid de instabiele, politieke, economische en militaire positie van Rusland en de vroegere Sowjet-staten in het oog houdt. Hierin schuilt altijd nog een groot gevaar, groter dan wij misschien beseffen, maar met dat gevaar wordt internationaal opmerkelijk voorzichtig omgegaan.
Zij die niet geloven in de waarde van het gebed voor overheden zoals de bijbel aangeeft, zullen alles verklaren uit dwang, belang en uit drang om te overleven, zonder meer. En uit onvoorspelbaar gedrag en niet te voorziene coïncidenties in de politiek. Christenen - dus ook wij - willen blijvend geloven dat achter en in alle gebeurtenissen op aarde Gods hand de geschiedenis schrijft.

We kunnen eigenlijk niet meer vooruit en we willen niet achteruit
Maar er is ook veel dat zorg geeft. Het Centraal Planbureau heeft al vastgesteld dat 1995 voor ons land economisch een jaar van vooruitgang is geweest, maar die vooruitgang heeft niet alleen vrolijke kanten.
Van een bijna apocalyptisch gebeuren valt te spreken als we denken aan de destructie van de schepping door de industriële vervuiling. De vergiftiging van het rivierwater in vele delen van de wereld en de bodemverontreiniging door overbemesting en andere afvalprodukten doen, zonder daarmee misschien een relatie te mogen leggen, denken aan de plagen waarvan in Openbaring 16 sprake is, plagen waarin we dan als mensen zelf aandeel hebben. Als mensheid staan we hier voor een ontzaglijk probleem. We mogen en kunnen met onze industriële ontwikkeling eigenlijk niet meer vooruit en we willen niet achteruit. We zitten in de auto en we voelen ons, als de natuur ons werkelijk ter harte gaat, bij elke start bezwaard vanwege de vervuiling die we veroorzaken, maar we weten dat overstappen op of in primitievere voortbewegingsmiddelen in deze haastige tijd niet meer mogelijk is.
De congestie op de wegen neemt angstwekkend toe. Wie in dit jaargetijde rond half zes in de middag op het hoogste punt van het Prins Clausplein in Den Haag gedwongen stilstaat en alle toegangswegen overziet, kijkt in één grote zee van rode achterlichten en in het felle schijnsel van duizenden tegenliggers. Dag in-dag uit...
Duidelijk is merkbaar dat de toenemende congestie bij veel weggebruikers steeds meer irritatie, agressie en riskant gedrag oproept.
We mogen overheden en allen die in deze sfeer verantwoordelijkheden dragen, wel veel wijsheid toebidden om het milieu voor ons en onze kinderen op langere termijn gezien leefbaar te houden. En zelf zullen we waarschijnlijk een bijdrage moeten leveren door onszelf beperkingen op te leggen. We willen dat niet en sommigen kunnen dat (bijna) niet. Een overheid die er toe dwingt heeft of krijgt het moeilijk.
De boeren langs de wegen en het eierstruif in het haar van minister Aartsen getuigen ervan. De malcontente politie hebben we dan nog niet genoemd. Die protesteert weer vanuit andere belangen.
Terwijl de paarse coalitie uit alle macht probeert tegengestelde visies en belangen naar elkaar toe te buigen, waarbij men soms de indruk krijgt dat „Herodus en Pilatus vrienden werden" om „Heermanus" maar op afstand te houden.
Intussen loopt buiten de massa te mopperen. Hoe lang houdt deze coalitie het nog?
Zorgen uit 1995 gaan mee 1996 in. Enige tijd na de jaarwisseling zullen de conclusies van het onderzoek van de parlementaire enquête-commissie naar het functioneren van de politie in de georganiseerde misdaad bekend worden. Met deze enquête en de uitslag ervan is sterk het ontzag van de burger voor de overheid gemoeid.
Dat de intolerantie tegenover hier wonende en werkende en niet te vergeten werkloze buitenlanders, intussen bij 45% van de Nederlandse bevolking (vooral jongeren) groeiende is, moet als zeer verontrustend worden gezien. Enkele jaren geleden stond in deze rubriek te lezen dat integratie zonder acceptatie, dit vraagstuk tot het grootste maatschappelijke probleem van de toekomst zal maken.

Kerk van Christus, Christelijke Gereformeerde Kerken, verwaarloost u de interne vragen en problemen niet, maar verliest u de wereld waarin u als lichtend licht, zoutend zout en als een stad op een berg bent geplaatst, niet uit het oog. Bidt voor haar en poogt tegenover haar het beeld te vertonen dat Christus van Zijn gemeente in deze wereld verlangt.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 22 december 1995

De Wekker | 24 Pagina's

Wel bezorgdheid maar geen pessimisme

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 22 december 1995

De Wekker | 24 Pagina's