Bij het afscheid van prof. dr. J. de Vuyst

Emeritaat prof. de Vuyst
In een academische bijeenkomst op vrijdag 10 januari j.l. heeft prof. dr. J. de Vuyst met het uitspreken van een afscheidscollege zijn werk aan onze Theologische Universiteit beëindigd. Het is voor ieder die er geweest is een onvergetelijke middag geworden: warmte, verbondenheid, waardering en vooral dankbaarheid maakten het samenzijn tot iets bijzonders. Er is geen twijfel aan, of ook de aftredende hoogleraar en zijn vrouw hebben genoten van de oprecht gemeende toewijding, waarmee zij ontvangen werden en toegesproken.
Prof. De Vuyst heeft, zo zegt men, niet lang aan de School gewerkt. De vraag is, of de lengte bepalend is voor de indruk die men achterlaat. In ieder geval werd duidelijk, dat de tegenwoordigheid van de hoogleraar op zijn studenten, maar vooral ook op zijn collega's en de curatoren een indruk heeft gemaakt, die men niet licht zal vergeten. De president-curator gaf daaraan uitdrukking toen hij aan het einde het werk van prof. De Vuyst typeerde: hij ging door! Zoals Samuel na de openbaring die hem werd gegeven, en waarop hij trots had kunnen worden of waardoor hij voor hetzelfde geld gefrustreerd had kunnen worden, gewoon doorging, door van zijn bed op te staan en eenvoudig de deur van het heiligdom weer open te doen (n.a.v. 1 Sam. 3:15).
Zo was het ook. Prof. De Vuyst trad aan op een leeftijd waarop niet weinig mensen over een definitief einde van hun werkzaamheden beginnen te denken. Hij trad aan, na het plotselinge overlijden van de zo hoog gewaardeerde prof. J.P. Versteeg, toen de kerken in verlegenheid waren. Hij trad aan, hoewel hij veel eerder beschikbaar zou zijn geweest. Hij trad aan, wetend en overtuigd (overreed door God zelf, mag ik wel zeggen), dat hij nú geroepen werd. En hij heeft zijn werk gedaan, niet gefrustreerd, zonder trots of eigendunk, maar eenvoudig opstaande, om de deur te openen van een heiligdom, dat wij de Schriften noemen van het Nieuwe Testament.

Oud en nieuw, Openbaring, Hebreeën, Johannes

Zijn toerusting was degelijk: een proefschrift over een centraal thema van de bijbel: oud en nieuw verbond in de brief aan de Hebreeën. Geen wonder dat die brief hem bleef boeien. Hij verdiepte zich verder in de betekenis van het laatste bijbelboek, en kon in zijn colleges kwijt wat hij in het oude testament aan apocalyptische literatuur had gevonden en in het nieuwe testament weer als zodanig herkende. Een vrucht van dit onderzoek kwam, zoals dat over de brief aan de Hebreeën, ter beschikking van de gemeente, in een duidelijke, op-de-man-af-publicatie.
De studenten hoorden in zijn colleges iets speciaals. De praetor wist dat op een uitnemende manier te vertolken. Student J.L. de Jong karakteriseerde de colleges van prof. De Vuyst op een manier, die voor wie ze bijwoonde, onmiddellijk herkenbaar was. En voor wie ze niet bijwoonde waren het onthullende woorden: zo was De Vuyst dus ook!
Ja maar, zo was hij altijd al, getuige het woord van een oud-leerling, ds. H.K. Sok, die hem karakteriseerde als de man van de eschatologie. En dan niet als een theoloog die verhandelingen geeft over de betekenis van de toekomstverwachting in verband met andere „plaatsen" uit het dogmatische denken, maar als de mens, die zich het bombardement van Rotterdam herinnerde. De mensen stonden inkopen te doen, en daar kwamen de bommen. Een paar keer examineerde prof. De Vuyst over de twee vrouwen op de akker, over de dagen van Noach, over vuur en zwavel. Dat was de Rotterdamse theoloog begreep ik nu eindelijk, die iets had meegemaakt van wat de „laatste dagen" kunnen zijn. Ik heb het niet meegemaakt. Wat weet ik dus van eschatologie?
Professor De Vuyst, herkenbaar getekend door de rector, die hem op een prachtige manier wist te karakteriseren. Ik dacht: zouden de kinderen hun vader zo kennen? Een studeerkamer, dat is wat de kinderen soms zien, boeken, keurig geordend, gerangschikt, en een man die als een kluizenaar tussen zijn commentaren schuil gaat. Maar dat was hij niet. De Vuyst, zoals wij hem kennen en zoals de rector, prof. Peels hem op zijn eigen boeiende manier tekende: een dominee, een waarnemer, een pastor, een bewogen mens, maar die dat alles nooit kon zijn, dan alleen, werkelijk alleen, omdat hij met deze vrouw getrouwd was. Zo gaat dat nu eenmaal. En daarom werd zeer terecht mevrouw De Vuyst erbij betrokken. Zo zeg ik 't goed en zo is het. Zij presenteerde zichzelf niet en nimmer. Maar zij was er. Helemaal. En nooit vooraan, maar helemaal, voor haar man en voor de kerken en voor de School en voor de studenten. De bloemen waren terecht voor haar. De traditionele envelop met inhoud (er zijn goede tradities) voor hen samen. Met heel veel goede wensen. Van ons allen, laat ik maar zeggen dat de Wekker-lezers er zich graag bij aansluiten.

Een mooi cadeau

Wie het afscheidscollege wil meemaken, nadat hij of zij deze Apeldoornse indrukken heeft opgenomen, zij verwezen naar de prachtige bundel Opstellen die aan de hoogleraar werd aangeboden. De titel van het boek is „Onthullende woorden". Het bestaat uit Theologische opstellen, aangeboden aan prof. dr. J. de Vuyst bij zijn afscheid als hoogleraar aan de Theologische Universiteit te Apeldoorn. De redactie van deze bundel werd gevormd door dr. J.W. Maris en dr. H.G.L. Peels. De uitgever is: J.J. Groen en Zoon, Leiden 1997.
Het is een boek geworden, dat men met plezier in de hand neemt vanwege de fraaie vormgeving. Ik zou het bij de kerken van harte willen aanbevelen, omdat alle mensen die, op wat voor manier ook, bij het onderwijs aan de School betrokken waren in de periode waarin door prof. De Vuyst college werd gegeven in deze bundel een bijdrage hebben geleverd.
Het afscheidscollege vindt men in deze bundel op blz. 189vv. Het biedt enkele inleidende opmerkingen over het evangelie naar Johannes. Kort en bondig. Dat is goed Calvijns zoals het eerste opstel in deze bundel ook laat zien. Dit is van de hand van drs. A. Baars, over de klare bondigheid van Calvijn. Tussen dit eerste en laatste opstel vinden we bijdragen van allen, die met prof. De Vuyst hun tengere of brede schouders gezet hebben onder het werk van de opleiding in Apeldoorn. De namen zijn evenzovele kwalitatieve garanties voor bijdragen waarover de lezers als het breedste curatorium van de School zich nu een oordeel kunnen vormen inzake „Apeldoorn". Die namen zijn T. Brienen, B.J. Dikken. A. Drint, J. van Genderen, J.W. Maris, W. Meijer, M.C. Mulder, H.G.L. Peels, G.J. van 't Spijker, W. van 't Spijker, J.C.L. Starreveld, D.J. Steensma, W.H. Velema. Ieder van hen levert vanuit eigen vakgebied een bijdrage. Het is een boeiend geheel, zoals wie zich het boek aanschaft, spoedig zal ontdekken (prijs ƒ 29,50).
Op de inhoud van het boek hoop ik binnenkort terug te komen. Wat mij echter vooral opviel is dat veel kerkeraden intekenden op het boek. Laten zij het eens doornemen en laten de overige kerkeraden het boek aanschaffen en met hun predikant bestuderen.
Het is een zeer aanbevelenswaardige uitgave, waarmee de afgetreden hoogleraar nog eens extra geluk te wensen valt. Hierbij! En van harte voor nog vele jaren onder de zegen van de Here, die riep, die roept, getrouw maakte, getrouw blijft, die het deed en doen zal.

W. van 't S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen