Gods merk

Het kan veel betekenen als een bekende persoonlijkheid die je ooit ontmoette je nog kent. Het betekent alles voor een mens als de Here een mens kent. Hij kent de zijnen. Daar is Paulus vast van overtuigd. Hij schrijft dat in een gedeelte dat gaat over dwaalleer, over mensen die het geloof van anderen afbreken. Dat doen zij door te verkondigen dat de opstanding al is geschied. In zekere zin hebben ze gelijk, want wie in Christus gelooft, is met Hem opgestaan tot een nieuw leven. Maar hiermee is lang niet alles gezegd. Deze waarheid geven zij uit voor de hele waarheid. Het gebeurt nog altijd dat een waarheid in de plaats van de waarheid komt. Dat geeft onzekerheid en verwarring. We leven in een tijd met veel dwaalleer en afval. Is er nog wel enig houvast? Dat is er. Er is een fundament van God. Dat is Christus. Maar het mag ook gezegd worden van zijn gemeente. Zij is het fundament der waarheid (1 Tim. 3:14). Zij draagt een merk om haar wezen te karakteriseren. De Here kent de zijnen.
Als Schepper kent de Here alle mensen. Maar Hij kent de zijnen heel anders dan de goddelozen. De weg der goddelozen vergaat, maar de Here kent de weg der rechtvaardigen (Ps. 1:6). De hovaardige kent Hij van verre (Ps. 138:6). Tegen de werkers der wetteloosheid zal de Here zeggen: Gaat weg van Mij, Ik heb u nooit gekend (Matth. 7:23). Maar de zijnen kent Hij wel. Tussen Hem en hen is er de band der liefde. De Goede Herder kent zijn schapen en zij kennen zijn stem. Dat is de vastheid van Gods verkiezende liefde, temidden van alles wat wankelt en aan het wankelen brengt. Het is een bemoediging voor Timotheüs en voor allen die als Timotheüs zijn; die wellicht een Timotheüsbekering hebben gehad. De Here kent mij. Hij groet mij niet alleen, maar geeft me alles wat ik nodig heb. Hij heeft Zichzelf gegeven. En dat blijft Hij doen. Dat wordt ons
verkondigd opdat wij tot Hem komen als dat nog niet is gebeurd. Om de zijne te worden, gered te worden. Een gekende des Heren te worden. Het wordt ook verkondigd opdat wij die vastheid zouden kennen.
Wanneer kun je dat nu zeggen? Het is fijn als mensen die vraag stellen. Als ze ernaar verlangen dat de Here hen kent. Het is goed om daarbij te zien hoe de Here ons reeds kent; hoe Hij bemoeienissen met je heeft vanaf het begin van je leven. Hij doet dat, opdat je Hem leert kennen zoals Hij werkelijk is. In elke kerkdienst groet Hij niet alleen anderen, maar ook u. Hij spreekt van genade en vrede. Opdat wij die nodig hebben. En ontvangen. Opdat wij daarop zo reageren dat het wonder van de liefde zich voltrekt. Tussen Hem en mij. De Here kent mij. Hij kent de zijnen. Dat woord staat onuitwisbaar in het fundament gegrift. Dat mag ook in het hart gegrift staan en voor altijd houvast geven. Vastheid ligt in zijn onvergankelijke, eeuwige liefde.
Het opschrift op Gods fundament heeft nog een tweede gedeelte. Een ieder die de naam des Heren noemt, breke met de ongerechtigheid. Dat laatste staat in het oorspronkelijk zelfs voorop. Breken met de ongerechtigheid moet ieder die de naam des Heren noemt. Die twee zijn een. Dat is het kenmerk van de zijnen. Daar moet hun leven door gestempeld zijn. Zij moeten de begeerten van de jeugd schuwen.
Die jeugd laat zich gemakkelijk meeslepen. Dikwijls overschreeuwt zij haar eigen onzekerheid en angst. Ze heeft de neiging het eigen ik sterk te laten gelden. Wat zit er wat dat betreft veel „jeugd" in de kerk. Maar wie een gekende des Heren is, moet daarvan afstand doen. Die moet jagen naar gerechtigheid. Niet naar de gerechtigheid uit de werken der wet. Het gaat om de gerechtigheid uit het geloof. Wie jaagt naar de laatste gerechtigheid, heeft geen tijd om zich met de ongerechtigheid bezig te houden. Daarvoor komt dan steeds minder ruimte in het hart. Dat geldt ook voor het jagen naar de liefde en de vrede. Span je tot het uiterste in om die in praktijk te brengen. Dan breek je met de ongerechtigheid. Dan breekt ook veel ongerechtigheid. Dat gebeurt als we de naam des Heren noemen. Als we Hem om een rein hart aanroepen. Als we schuilen bij Hem. Als u dat doet, bindt Hij u op het hart om te jagen naar de gerechtigheid en te breken met de ongerechtigheid. Dat is het kenmerk van de gemeente des Heren. Dat is het merk dat zij mag en moet dragen.
Waar dat ontbreekt, wordt de Here niet gekend. Al noemt u zijn naam, al lijkt u zo christelijk en gelovig als wat, de Here kent u niet. Hij noemt u werker van ongerechtigheid. Want zulke mensen zoeken zichzelf en volgen de begeerten van het eigen hart, in Gods naam.
Maar de gekenden des Heren kennen zijn stem, jagen naar de gerechtigheid. Zij zoeken de Here en zijn eer. Daarom noemen zij zijn naam. Geen Naam is zo dierbaar voor hun hart. Hij is hun leven. Dat is het leven van Christus' gemeente. Dat is het vaste fundament. Het goddelijk merk op dat fundament is dat de gelovigen breken met de ongerechtigheid omdat de Here de zijnen kent. Hij kent ook mij. Dat is een eeuwig wonder. Het maakt een mens vol verwondering en aanbidding. Het is alles Gods werk. Het is zijn merk dat Hij op ons zet.

D. Visser

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen