Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

De kerkelijke weg

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

De kerkelijke weg

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

We menen dat een kort bericht in De Wekker op z'n plaats is, nu een viertal kerkenraden een actie heeft ondernomen rond een bezwaarschrift, dat aan alle kerkenraden is toegezonden. Een lijvig rapport van 50 bladzijden, draagt de naam Bezwaarschrift tegen het boek van dr. B. Loonstra getiteld: „de geloofwaardigheid van de Bijbel"

Het rapport is niet ondertekend. Een inleiding geeft aan dat een kleine commissie „bestaande uit enkele predikanten en ouderlingen uit de Christelijke Gereformeerde Kerken" dit bezwaarschrift geschreven heeft, om aan zorgelijke ontwikkelingen binnen de kerken een halt toe te roepen. Wie deze kleine commissie gevormd hebben, hoe haar werkwijze was, en wat de relatie is tussen het werk van deze commissie en de vier kerkenraden, die in een brief, gezamenlijk de verzending verzorgd hebben van het stuk aan alle kerkenraden, wordt uit deze gegevens niet duidelijk. Wie zijn die enkele predikanten? Van de vier kerkenraden die het geheel mede ondertekenden zijn er twee vacant. Men moet voorlopig aannemen, dat zij, die vacante kerken geen andere predikanten in de arm hebben genomen, dan alleen hun consulenten. Zulks wordt echter uit de stukken niet duidelijk. Twee predikanten blijven dan over. Maar zij leggen een zo gewichtig stuk op tafel, dat het nauwelijks is aan te nemen, dat zij alleen de verantwoordelijkheid ervoor op zich namen. Dit nu geeft aan het geheel een gevoel van onbehagelijkheid. Het heeft iets van anonimiteit, waarop waarlijk in deze eeuw van openheid niemand op zit te wachten.
Dit geldt nog eens extra, wanneer we overwegen, dat ds. Hakvoort uit Meerkerk met zijn scriba tekent mede uit naam van de anderen, wie dat ook maar mogen zijn. Indien zij de gedachte koesteren, dat zulk strookt met de „kerkelijke weg" die zij als een raad aan het hart leggen van de kerkenraden van de Christelijke Gereformeerde Kerken, is er sprake van een misverstand. De kerkelijke weg is die van de openheid. Ik meen die hier niet aan te treffen.
De kerkelijke weg is die van de waarheid. Niemand zal beweren dat de kwestie die rond het boek van dr. Loonstra wordt opgeworpen, van geen of van weinig belang is. De rust in eigen gelederen heeft tot nu toe geprevaleerd boven de noodzaak om eindelijk eens wezenlijk op de problemen in te gaan. Alles wat buiten ons eigen kringetje er over geschreven is, is meer dan genoeg om ons te overtuigen, dat het werkelijk nostra res est, qui agitur. Het is, hoe vervelend ook, onze zaak! Omdat wij immers pretenderen gereformeerd te zijn in confessie en theologie. Onze zaak is het waarlijk, omdat, wanneer er op het punt van de Schrift geen duidelijkheid is, er nergens meer duidelijkheid zal zijn. Onze eigen zaak is het nog eens te meer, omdat een van de zwakheden van ons eigen kerkelijke leven hier zich openbaart, dit kerkelijke leven, dat voor een deel bepaald wordt door confessionele, maar ook door familiale relaties. Over complicaties gesproken. Het zou er altijd van hebben moeten komen, afgedacht van welke actie ook.
Niettemin uiten wij onze ernstige bedenkingen tegen deze actie. Indien het waar is dat het gaat om een publieke zaak, die omdat het boek van dr. Loonstra „publiekelijk" geschreven is, nu ook „publiekelijk" moet worden weersproken, zoals de brief vermeldt, laten dan de schrijvers „publiekelijk" te voorschijn treden en niet wegschuilen achter de handtekening van ds. Hakvoort van Meerkerk en diens scriba, de heer A. het Lam, als een kleine commissie (in opdracht van welk commissariaat?).
Wanneer de kerkenraden die deze actie steunen kiezen voor de kerkelijke weg, waarom gaan zij die weg dan niet zelf betreden? Die weg is: zich te wenden tot de persoon van wie men genoegdoening verwacht. Vervolgens bij afwijzing of negatief effect, zich te wenden tot de kerkenraad van die predikant, tegen wie men principiële bezwaren koestert? Om, wanneer ook hier een gesloten deur mocht blijken te zijn zich vervolgens te wenden tot de kerkelijke vergadering van de betreffende classis enz. Dit is de kerkelijke weg. Die niet geheel en al, of liever gezegd in het geheel niet strookt met die welke deze actie gaat. Zij richt zich tot alle kerkenraden, met het verzoek om op de aller kortste termijn het rapport te bespreken (men moet aannemen in een officiële kerkenraadsvergadering) en daarna een besluit dienaangaande, ondertekend door praeses en scriba (in verband met de rechtsgeldigheid van dit schrijven!) te zenden aan ds. Hakvoort, alles op korte termijn, zo spoedig mogelijk, nadrukkelijk aangevende dat die en die kerkenraad dit 50-tal bladzijden tellende bezwaarschrift van een anonieme commissie onderschrijft en mede indient. Bij wie? Namens wie? Bij welke vergadering?
Het zij toegegeven, de materie is van grote betekenis. Maar een kerkelijke actie die spreekt over een kerkelijke weg, terwijl men die zelf niet bewandelt, bezwaart de problematiek op een ongemene manier. Openbaarheid is een eerste vereiste. Deze weg is daarmee niet in overeenstemming. Onze kerken staan, wanneer het op deze manier gaat, voor de eenvoudige taak om te stellen welke en hoeveel kerkenraden nog getrouw zullen blijven aan de eenvoud van Schrift en belijdenis, zoals het in de brief heet, of aan de zuiver schriftuurlijk-bevindelijke prediking gelijk in de inleiding tot het adresloze bezwaarschrift wordt genoemd, en welke
kerkenraden daaraan niet beantwoorden, hoewel de reden om niet op deze weg te treden een geheel andere motivatie zal hebben. Deze actie is niet die welke past bij een zuivere kerkelijke weg. Wat zij mogelijk materieel beoogt, wordt niet slechts formeel maar als in strijd met kerkelijke broederlijkheid uitermate bedenkelijk.

W. van 't S.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 11 juli 1997

De Wekker | 20 Pagina's

De kerkelijke weg

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 11 juli 1997

De Wekker | 20 Pagina's