Een Vader had twee zonen... en nog Eén

De gelijkenis van de reddende Vader is een juweel van een gelijkenis. Het gaat er zo menselijk toe en tegelijk ook zo goddelijk. Immers vergeving is iets goddelijks. Het woord vergeving komt niet in de gelijkenis voor maar straalt er wel van af.
Als we de gelijkenis voor vandaag proberen te lezen vallen er wat dingen op. De jongste zoon heeft meer dan de oudste er bij stilgestaan wat van het familiebedrijf van hem was. Hij heeft het over „ons" vermogen en het deel, dat hem toekomt. De oudste had voor zijn gevoel nooit een geitenbokje gekregen. Voelde hij zich een knecht en geen kind? Hoe is dat met ons kerkmensen? De Vader laat de jongste zoon gaan met zijn deel. Ik had die zoon z'n deel nooit afgestaan. Ik had hem tegen proberen te houden. En als dat dan niet echt lukte hem maar laten gaan. Maar iets meekrijgen op deze manier nooit. Toch doet de Vader het. Op het familiebedrijf blijven werken met tegenzin loopt toch een keer vast. De zoon moet nog veel ontdekken. En dat is voor deze zoon via een diep dal, waar hij zelf debet aan is. Hoeveel van die jongste zonen en dochters zijn er vandaag niet?
Vaak moeten ouders de pijn in om hun kinderen zo te laten gaan. We moeten ze dan in hun recht laten en niets inkorten. Toen die jongste zoon weg was kon hij niet van zijn Vader zeggen, dat Hij hem onterfd had of zoiets. Wel zal er droefheid geweest zijn en waarschuwing en misschien ook: je mag altijd terugkomen of de deur blijft voor je open. We weten niet hoe het gegaan is. Wel missen we hier de oudste zoon. Die had er toch ook mee te maken? Zijn die vandaag niet buitengewoon belangrijk? Ze zijn van dezelfde generatie en kunnen elkaar aanvoelen. Had die oudste zoon zijn broer niet tegen kunnen houden? Als die eens wat meer met zijn broer een feestje had gebouwd? Later lees je dat die oudste broer in gedachte had met zijn vrienden een feest te houden. Niet met zijn broer? Toen de jongste terugkwam was het voor hem geen feest. Wringt daar soms de schoen vandaag ook niet? Wat kunnen kinderen van hetzelfde huis ontstellend langs elkaar heenleven wat het „thuis", wat geloofszaken betreft, terwijl ze juist zoveel voor elkaar zouden kunnen betekenen.
Die oudste broer moeten we vandaag in de kerk zoeken. Ben ik zo'n oudste broer? Blijf ik op het recente verleden van mijn teruggekeerde jongere broer vastzitten, terwijl ik vergeet dat ik bij de doopvont stond toen mijn vader en moeder dit broertje of zusje ten doop hielden? Leef ik alleen maar bij wat ik misschien nog eens zal erven en loop ik rond met een somber gezicht omdat ik toch niet echt kan of durf zeggen: het is allemaal van mij?

De jongste zoon gaat. Doet dingen waarmee nette mensen alleen maar in gedachten bezig kunnen zijn. Hij komt terug. We kennen het geweldige verhaal. De priester-schrijver Henry Nouwen schreef er een heel boek over aan de hand van een schilderij van Rembrandt met als titel: Eindelijk thuis. Goed om te lezen. De jongste zoon komt thuis. Dan wordt het echt feest. Dit is feest met echt leven in zich. Geen kater er na. Geen terugval daarna in de harde werkelijkheid of de sleur van elke dag. Ik neem aan dat de jongste zoon op het kleinere bedrijf (hij had immers zijn deel opgemaakt) weer aan het werk gegaan is. Het is nooit eerder zo zijn bedrijf geweest. Het blijft ook van z'n Vader en van zijn broer.
Nu ben ik echter verplicht Broer met een hoofdletter te schrijven. Dat is die andere: „en nog Eén" van de titel. Dat is de Here Jezus. Mogen we de Here Jezus hier zomaar naar voren halen? In de gelijkenis wordt Hij toch niet genoemd? Inderdaad wordt Hij niet genoemd. Hij vertelt wel de gelijkenis. Hij verkondigt hier. Het is zo belangrijk, dat Hij dit vertelt. In Hem is de gelijkenis waar. In Hem is die vergeving van de Vader echt realiteit. Als Jezus zelf de gelijkenis niet had verteld, zou iemand misschien kunnen zeggen: mooi verhaal, maar de wens is de vader van de gedachte van de verloren zonen. Een droom van als ze teveel op hebben. Nu dat is niet zo. Die ene Zoon van de Vader maakt de gelijkenis waar en mogelijk. Hij lijkt in zekere zin op de oudste zoon, maar is toch heel anders. Hij lijkt niet op de jongste zoon: wie zal Hem van zonden betichten? Hij is de unieke Zoon van God. Hij neemt het op voor de verloren zonen. Hij bemoedigt met de gelijkenis allen die zich afvragen of het kan en het zouden willen om alles, maar dan ook alles de Vader op te biechten.
Hij waarschuwt oudste zonen om totaal anders te gaan leven. Om echt tot geloof te komen. Dat kan niet zonder die Vader in Zijn oneindige liefde te zien. Dat kan ook niet zonder die verloren zoon te zien, die is teruggekomen. De Vader zegt aan het eind tot hem: wij moesten feest vieren en vrolijk zijn. Jezus zegt met deze gelijkenis tot de nette Joden van toen en kerkgangers van vandaag: er is alleen feest met verloren zonen, die weer terug komen. Als kerkmensen moeten we nog zoveel leren om echt feest te vieren. Als kerkmensen moeten we op de een of andere manier omgevallen zijn met onszelf en in Christus opstaan in een nieuw leven. Zo niet dan is er geen feest. Jezus vertelt deze gelijkenis om ook die oudste op Zijn feest te krijgen.

B. Witzier

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen