Op reis (Gods leiding 17)

Biddend
Sommigen gaan zonder enig gebed op pad. Ze denken er niet aan om eerst aan God te vragen of Hij hen leidt. Ze gaan „zomaar" op pad. Ze zullen wel zien waar ze uitkomen. Anderen maken stevige plannen en roosteren alles in. Maar ook zij bidden niet om Gods leiding en waar komen zij uit?
Zo groeit een hele generatie op, die zonder gebed in het leven staat en zonder gebed door het leven gaat. Men heeft God „uitgeschakeld" uit het leven van alledag. Dat noemen we secularisatie. God staat er buiten. Alles geschiedt zonder God en daarom zonder Zijn aanwezigheid en Zijn zegen.
Wanneer Israël in de woestijn is, dient het anders te leven. We lezen in de Bijbel dat het meer dan eens misgaat en dat de HEERE daarover Zijn ongenoegen laat blijken. Het „murmureren" heeft bij tijden ontzettende gevolgen!
Maar midden in de woestijn wordt ook gebeden, dagelijks gebeden. Ook in de „tent der samenkomst". Mijn bede met opgeheven handen klimt voor Uw heilig aangezicht, als reukwerk voor U toegericht, als offers die des avonds branden, zo kan Israël zingend belijden.
Op een van de momenten wordt op een opvallende wijze gebeden. De HEERE wil het volk wel verder laten trekken, maar is vanwege de hardnekkigheid van het volk, niet van plan Zelf mee te gaan. Maar dan komt Mozes smekend tot God. Zó kan hij geen stap verder en zó wil hij ook met het volk niet voortgaan. Met alle ernst en klem bidt hij: Doe ons van hier niet optrekken, als Uw aangezicht niet meegaat. Als U zelf niet meegaat... Beter nog langer mét God in de woestijn, dan één dag zónder Hem optrekken en één dag zonder Hem in het beloofde land.

De wacht waarnemen
Opvallend is dat we in dit verband lezen dat men „de wacht waarnam". Sommigen denken daarbij aan het feit dat de priesters hun werk verrichten. Dat zal wel waar zijn. In de woestijn gingen ze dagelijks door met het dienstwerk dat de HEERE hun had opgedragen. Stel je voor dat ze dat niet hadden gedaan.
Toch heeft het hier een speciale betekenis, want het wordt gezegd van héél Israël. We hebben daarbij te denken aan de wolkkolom en de vuurkolom.
Het is wel waar dat de eersten, die er op moesten letten, de priesters waren en de levieten, als hulp voor de priesters. Zij moesten letten op het vertreksein.
Voortdurend moesten zij acht geven op de wolkkolom en op de vuurkolom, om op hun plaats te blijven óf verder te gaan. Lettend op Gods aanwijzingen. Als de HEERE via de wolk zei, blijf, dan moest men pas op de plaats maken. Wanneer de HEERE zei, ga, dan moest men optrekken. Ze moesten God gehoorzaam volgen.
Dat wist men zelf niet. Men wist wel: we gaan naar het beloofde land. Maar men wist de route niet, noch het tijdstip van vertrek en aankomst. Daarin was men volstrekt afhankelijk van de HEERE. Zoals in Psalm 127 staat: zo de HEERE het huis niet bouwt, tevergeefs bouwen de bouwlieden er aan. Zo de HEERE de stad niet bewaart, tevergeefs waken de wachters.
Zo leerde God Zijn volk in de woestijn met geloofsverwachting leven. Israël volgde de HEERE.

Onze reisgids
Ja maar, hoe kunnen wij nu weten wanneer wij moeten blijven of wanneer wij verder moeten gaan. Wij hebben toch geen wolkkolom en vuurkolom, zoals Israël in de woestijn? Hoe kunnen we dan dag en nacht weten wat God wil? In Psalm 85 komen we het gebed tegen: merk op, mijn ziel wat antwoord God u geeft. Hij spreekt gewis tot elk die voor Hem leeft.
Toen iemand zei dat hij geen antwoord kreeg, moet ds. Jac. van Dijk eens gezegd hebben: maar er staat ook bij dat Hij spreekt tot elk die voor Hem leeft. En doet u dat?
Bidden we om Gods leiding, om antwoord te mogen ontvangen van God, opdat we weten welke wegen we hebben te gaan, elke dag en elk uur?
Antwoordt de HEERE dan vandaag nog?
Wij hebben toch geen teken van Gods aanwezigheid, zoals Israël in de kolom? Wij hebben toch niet zo'n reisgids?
In Exodus staat dat Israël zich legerde naar de mond des HEEREN en dat men vertrok naar Zijn mond (Numeri: 9:23). God „sprak" door de kolom! Men hield zich aan het „gesproken" woord, dat uit Gods mond uitging. Aan wat Hij zei.
Zo geeft de HEERE ons antwoord op onze vragen over wat Hij wil in Zijn Woord. We bidden toch: Uw wil geschiede!
De HEERE komt tot ons in onze dagelijkse schriftlezing, in een tekst, die sterk naar ons toekomt en die Hij voor ons neerlegt, in een vers dat we horen of zelf zingen, in een meditatie, die voor ons lijkt te zijn geschreven. Vooral in de prediking van Zijn Woord en in alles wat naar Zijn Woord is.
We hebben te letten op Zijn leiding daarin en bidden daarom des te meer:
Leer mij naar uw wil te handlen;
'k zal dan in uw waarheid wandlen.
Zo geef je de leiding van je leven uit handen, in Gods handen. Biddend met Psalm 143: uw goede Geest leide mij.

Geloofsverwachting
Je verwacht het dan zo van de HEERE alleen. Je gaat de weg van de HEERE en met de HEERE, in vast vertrouwen, in verwachting, dat Hij op deze weg met je meegaat. Waar de weg dan ook heen moge leiden.
Soms kun je meer dan eens van baan veranderen en er nog beter van worden ook, maar de HEERE keurt het niet goed. Je kunt innerlijk niet tot vrede komen met God, als je die aantrekkelijke aanbieding volgt. Want je hebt het gevoel dat de HEERE dan niet met je meegaat. Als Hij je Gids niet is...
Zo moeten we bij tijden ander werk verrichten, dan waarvoor we speciaal zijn opgeleid, omdat de HEERE onze weg „omlegt".
Zo komen we te wonen in een plaats waar de HEERE een taak voor ons heeft en ons met name voor Zijn kerk wil gebruiken, om maar iets te noemen. Maar één ding doe je: je verwacht de HEERE de hele dag, om het met Psalm 25 te zeggen. Je wilt alleen daar wonen en werken waar Hij wil. Reizen en trekken zoals Hij bepaalt. Keuzen maken, waarin Hij mét je is.
Zonder wolkkolom en vuurkolom gaat het niet. Zonder wandelen aan Gods hand kom je er niet. Zó volgen we Hem en geven ons aan Zijn leiding over.
Op deze wijze kunnen en mogen we ook ander werk zoeken, als dat nodig is. Op deze wijze mogen we ook vragen of de HEERE uitkomst geeft, op Zijn tijd en wijze. Of de HEERE midden in de woestijn Zijn vriendelijk aangezicht over ons wil laten lichten.
Bij verkering krijgen letten we er dan op of iemand de HEERE vreest, zodat we samen naar Gods wil kunnen en willen leven. Bij het ontmoeten van mensen en omgaan met anderen vragen we Hem om raad. Wat wil Hij? Beslissend is het wat Zijn wil is, zowel bij het trouwen als bij het kinderen ontvangen.
We hebben voortdurend te letten op Zijn leiding en ons te houden aan wat Hij in Zijn Woord ons voorgehouden heeft als de weg, die Hem behaagt en waarin we op Zijn zegen mogen hopen. Hij ziet immers in gunst op wie Hem vrezen en die door Zijn hand zich laten leiden. Deze twee worden in Psalm 147 wezenlijk aan elkaar verbonden.
Het de HEERE verwachten en Zijn weg gaan zien we ook ineen gevlochten in Psalm 25. En het zijn niet de enige psalmen, waarin dit voorkomt.
Zo blijven we de HEERE verwachten en hopen we op Zijn Woord.

Van Amstel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen