Door één Geest tot één lichaam gedoopt

Bijna dertig jaar geleden rees deze vraag binnen de reformatorische studentenvereniging C.S.F.R. Ze kreeg gestalte in een appèl, dat door een negenhoofdige contio werd ondertekend. Ze behelsde een oproep tot onderling vertrouwen en eenheid.
Nu, een generatie later, is er reden tot verdriet en teleurstelling. Onderling respect is vaak ver te zoeken en van kerkelijke eenheid is geen sprake. De kerken weten zich gedragen door de Schrift en de gereformeerde belijdenis, maar zoeken elkaar niet op grond van dit gezamenlijke fundament.
Binnen de C.S.F.R. wordt deze situatie met zorg gadegeslagen. Daarbij constateren we dat de geërfde kerkelijke verdeeldheid door de jongere generatie niet begrepen wordt. Bovendien blijkt dat voor de leden van de C.S.F.R. de bestaande kerkmuren geen belemmering zijn voor gezamenlijke bijbelstudie en gesprek. Hoe schrijnend is het dan dat van deze onderlinge herkenning buiten de studentenwereld nauwelijks sprake lijkt te zijn.
Als studenten uit de gereformeerde gezindte hebben wij met elkaar over deze situatie gesproken. We hebben nagedacht over de onverminderde oproep van de Heere Jezus tot de eenheid van Zijn kudde. We hebben intensief contact gehad met predikanten uit de gereformeerde gezindte, zoekend naar wegen uit de impasse te geraken. Maar gezamenlijk stuitten we op de matheid binnen onze kerken en op de barrières voor een onderling gesprek.
Deze verlamming willen we nu te boven komen. Wij kunnen immers niet om het bijbelse appèl tot eenheid heen: „Eén lichaam is het, en één Geest, gelijkerwijs gij ook geroepen zijt tot één hoop uwer roeping; één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen. Die daar is boven allen, en door allen, en in u allen" (Ef. 4:4-6). De apostel Paulus maant tot eenheid, omdat Christus één is.
Ook in 1 Korintiërs 12 spreekt Paulus over de Kerk als het lichaam van Christus. Het lichaam kent wel vele leden, maar deze leden kunnen elkaar niet missen. Net zomin als het oog de hand overbodig kan vinden, kunnen zij die Gods stem willen gehoorzamen, elkaar negeren. Zij dienen elkaar te zoeken en te ondersteunen, „want ook wij allen zijn door één Geest tot één lichaam gedoopt" (vs. 13a).
Laten wij de bijbelse oproep tot eenheid en eensgezindheid niet terzijde schuiven. Laten wij elkaar zoeken in het gezamenlijke fundament van Schrift en belijdenis.
Wij beseffen het onderscheid tussen de diverse kerken van de gereformeerde gezindte. Wij weten van de verschillen rond de toe-eigening van het heil, resulterend in een verschillende beleving van het heilig avondmaal. Er zou meer te noemen zijn. Maar welke waarde kennen wij aan deze verschillen toe? De verschillen raken niet het belijden van de kerk, maar cirkelen rond de persoonlijke beleving van het geloof. De (nadere) reformatoren hebben op het belang van de geloofsbeleving gewezen, maar zij leerden ook dat deze niet mag resulteren in kerkelijke verdeeldheid. Als we het criterium voor eenheid in de beleving plaatsen, zijn we onschriftuurlijk en ongereformeerd bezig. Dan raken wij het zicht op het geheel van het Christus' lichaam kwijt. Alleen de Schrift en de belijdenisgeschriften kunnen de grond zijn voor ons kerk-zijn. Dit fundament kan door de diversiteit in de gereformeerde gezindte niet worden aangetast!
Zouden wij, juist in deze tijd, elkaar niet op deze grondslag kunnen vinden? In onze ontkerstenende samenleving liggen de fronten niet tussen de kerken, maar hebben wij in getrouwheid aan het Woord van onze Zaligmaker te staan voor de waarheid en de verbreiding van het bijbelse getuigenis. Een ander en gewichtiger front dus! Laten wij als kerken van gereformeerde belijdenis gezamenlijk de strijd aanbinden tegen ontkenning van Christus' verzoening, loochening van Jezus' Goddelijke natuur, uitholling van de belijdenis, kerkverlating en verwereldlijking.
Daartoe roepen wij de kerkenraden van de reformatorische kerken op, met elkaar in gesprek te gaan. Wij verzoeken hen binnen het bestek van de komende twaalf maanden eens met elkaar te spreken over wat ons bindt. Hoeveel verschillen er dan, ook op plaatselijk niveau, mogen zijn; ze wissen het gezamenlijke fundament van Schrift en belijdenis niet uit. We roepen de kerkenraden op deze verschillen niet tot drempel voor een onderling gesprek te verheffen, maar met elkaar te onderzoeken hoeveel wij gemeen hebben.
Laten wij in alle bescheidenheid proberen positief te antwoorden op de oproep van Christus in Zijn Woord om één te zijn, zoals Hij één is, als leden van één lichaam. Laten wij bidden om de Heilige Geest, dat Die ons moge leiden en ons, een ieder op zijn eigen plaats, onze verantwoordelijkheden mag leren verstaan.

Namens de C.S.F.R.,

Rogier Boogaard
Dorien Meijer
Herman Paul
Bart Wallet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen