Najaarsconferentie voor ambtsdragers

Aan ds. Buijs zijn per briefde volgende aandachtspunten en vragen doorgegeven, die bij het comité aan de keuze voor dit onderwerp ten gronslag hebben gelegen.

„Ik beloofde u enkele aandachtspunten aan te reiken die bij de broeders van het comité aan de keuze voor dit onderwerp ten grondslag hebben gelegen. Misschien mag ik daarbij inzetten met enkele ervaringen die ik heb gehad met kerkenraden, die mij in de voorbije periode uitnodigden om met de broeders na te denken over opzet en inhoud van het huisbezoek. Daarbij stond de vraag centraal waaraan men in de ontmoeting met ouderen en jongeren kan herkennen dat bij hen van een echt levende relatie met de HEERE GOD sprake is, van oprechte verbondenheid aan de Dienst van God, van een leven waarin de Heilige Geest werkt, kortom van wie men kan zeggen dat de dingen van geloof en leven verder en dieper reiken dan de formele en traditionele binding aan de kerkelijke gemeente, met wellicht een daarbij aangepast leven in christelijke zin. Op een kortere formule teruggebracht: wanneer geldt bij kerk mensen dat het geloof in bijbelse zin werkelijk een wezenlijk bestanddeel van hun leven vormt? Verscheidene kerkenraden, in het bijzondere de broeders ouderlingen, hadden het met die vraag moeilijk. De volgende vraagpunten kwamen naar voren.

1. Van een groot deel van de gemeente geldt dat men trouw meeleeft. Men gaat consciëntieus om met de rechten en plichten die met het lidmaatschap van de gemeente samenhangen. Geen avondmaalsviering wordt overgeslagen. In verschillende verbanden is men op enigerlei wijze dienstbaar aan de gemeente. In meer dan één opzicht beantwoordt het leven aan bijbelse normen, maar bij niet weinigen is het moeilijk om in de meer persoonlijke sfeer door te spreken over de geloofsgeheimenissen en de beleving daarvan. Veel gesprekken krijgen dan maar weinig diepgang en blijven aan de oppervlakte. Hoe moet men daarmee als „opzieners van de kudde" omgaan?

2. Vroeger sprak men over kenmerken van het ware geloof, waarbij het accent heel sterk lag op wat mensen vanuit hun innerlijke beleving van de meest wezenlijke geloofszaken (verhouding zonde en genade b.v.) konden vertellen. Werd vroeger minder en wordt nu misschien meer accent gelegd op de totale uitstraling van het leven, men zou kunnen zeggen op een bevestiging van wat men zegt te belijden en te geloven in de dagelijkse levenspraktijk? Was er vroeger en is er nu op dit punt van zaken misschien een zekere eenzijdigheid?

3. In de kerken van reformatorische signatuur kent men het begrip onderscheidenlijke prediking. Onlangs is daaraan in het Noorden van ons land in een regionale ambtsdragersconferentie aandacht gegeven. We weten wat met dit begrip wordt bedoeld, maar is het wel zo'n gelukkige uitdrukking? Is het niet beter te spreken van prediking, waardoor de echt gelovige zich als gelovige herkent en waarin degene die het gepredikte heil (nog) niet tot zijn geestelijk „eigendom" mag rekenen, dat met schrik vaststelt?

4. Prediking mag geen kenmerkenprediking zijn, maar wel mag zij vanuit het Woord aanduiden wat kenmerkend is voor het leven van een christen. Wordt dat naar uw oordeel èn in het meer behoudende deel èn in wat men het meer moderne deel van onze kerken noemt wel altijd voluit gedaan? Met het woord voluit wordt hier bedoeld dat zonder ingehoudenheid alle sferen van het leven er in worden betrokken?

Namens het comité
D. Koole - voorzitter

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen