Land achter Gods rug

Land van zwarte bergen
A. den Doolaard schreef een boek getiteld: Land achter Gods rug. Een boek dat zich afspeelt in Montenegro, het land van de zwarte bergen. Een oude legende gaat dat God bij het scheppen van de aarde 3 zakken had: één met aarde, één met zaad en één met stenen. Elk land kreeg daarvan zijn deel. Tot de duivel stiekem de zak met stenen opensneed en alle stenen en alleen maar stenen vielen in Montenegro. Het land achter Gods rug; een Godverlaten oord.
Weet u wat dat is? Verlaten zijn. Het moet haast wel. Enquêtes wijzen uit dat eenzaamheid één van de grootste problemen is in onze maatschappij. Te midden van alle comfort en communicatie toch eenzaamheid bij jong en oud. Wat kan het leven dan gaan lijken op het land van de zwarte bergen: Wat overbleef zijn alleen naar stenen.

Van God verlaten
En dan dat woord van Jezus aan het kruis: 'Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten.' Hoe zul je dat zeggen, schilderen wat dat is! Hoe diep! Hoe zwaar! Inderdaad, de schare stond van verre. Dat is de gepaste afstand. En de duisternis is als een gordijn die dit drama voor onze ogen verbergt. Luther zat drie dagen en nachten over dit kruiswoord te peinzen zonder eten en drinken. Eindelijk, als uit een droom ontwakend riep hij: 'God van God verlaten, wie kan dat begrijpen!'
Onvergelijkelijk. Zeker we kunnen tal van situaties bedenken, waarvan we zeggen: Daar was God niet bij. Wat dacht u van de 2e Wereldoorlog, het bombardement op Rotterdam, een inferno, het naamloze lijden in concentratiekampen. Maar hier Golgotha. Daar spreekt alles van de hel. Het kruislijden is een helse pijniging en dood. Het is de dood van de vervloekten, de gedoemden. Je wordt uitgespuwd door de aarde, buiten de poort der gemeenschap gesmeten. Verstoten uit de hemel. Je hangt ertussenin. In niemandsland. Het land achter Gods rug. Daar wordt de poort van de hemel in het slot gegooid en daar worden de poorten der hel geopend. Daar is Jezus in de grootste folterkamer van het heelal. Nedergedaald ter helle. Dat is het kruis. Het kruis waaraan je je ergert en dat je een dwaasheid en aanstoot vindt. Het kruis. We dragen het op onze revers, plakken het als sticker op onze auto als teken van verlossing, van zege en zegen. Maar bedenk: Het kruis was voor Jezus de vloek. Golgotha is voor Hem het land achter Gods rug.

De vloek voor Hem
Jezus droeg daar de vloek voor mij. Dat is: Hij ging daar staan, waar ik moest staan: in het gericht, in de toorn van God, in de duisternis, in de Godverlatenheid. Voorwaar, onze ziekten heeft Hij gedragen en onze smarten nam Hij op zich, de straf die ons de vrede aanbrengt was op Hem. Zie, het Lam Gods dat de zonden der wereld wegdraagt tot op het kruis; tot in die grote folterkamer. Dat is zwaar. Onzegbaar. Golgotha land achter Gods rug. Wat weten wij daarvan. Wij zijn beperkt van verstand, van gevoel, verduisterd door de zonde. Maar Hij, onze Heiland, heeft dat gevoeld en doorleden op onnavolgbare wijze. Hij, Gods Zoon, altijd in zo'n nauwe verbondenheid met de Vader. 'Mijn Vader is met Mij' en 'Ik en de Vader zijn één.' Maar hangend aan het kruis, tot vloek en zonde gemaakt, ervaart Hij tot in het diepst van Zijn ziel, dat de banden met de Vader worden doorgekapt; dat de poort van de hemel dichtschuift. Jezus in de steek gelaten, verlaten van Zijn Vader! Jezus kon verdragen alle beschuldigingen. Hij zweeg. De spot en hoon. Hij zweeg. De spijkers door Zijn handen en voeten. Hij zweeg. Als een schaap stemmeloos voor zijn scheerders. Maar wanneer het zover komt; het diepste van het lijden dat Zijn God Hem verlaat, dan barst Zijn hart en mond open: Eli, Eli, lama sabachtani. Jezus grijpt naar Zijn Vader, en... de Vader is er niet! Hij werd een vloek. Hij werd door God vervloekt. Dan verschrompel je. Ps. 22: 'Ik ben een worm en geen man!'

De zegen voor ons
Jezus kwam in onze plaats op de plek achter Gods rug, Golgotha. Hij werd vervloekt, opdat Hij ons met Zijn zegen vervullen zou. Hij, Jezus werd verlaten door God, opdat wij door God aangenomen en door Hem nimmer verlaten zouden worden. Prachtige woorden. Maar bedenk, hoe diep ze zijn opgehaald. Wat een troost. Wanneer u denkt: God heeft me allang opgegeven. Wat valt er aan mij nog te redden. Vanwege Christus is daar Gods belofte: Ik zal u niet begeven en niet verlaten. Ik ben met u. Wat een troost in beproeving - als angst der hel alle troost doet missen. In aanvechting, in eenzaamheid, in de pijn, in de storm: 'O ik ben van God en mensen verlaten'. Nee! De angsten van de hel mogen dan nog wel door de haren van Gods kind heen strijken, maar toch: Nòòit alleen, nòòit verlaten! Voor Gods kinderen is het land achter Gods rug weggedaan, en gloort er door Pasen het paradijs: land van louter licht, land voor Gods aangezicht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen