Het zaad is het Woord Gods

De geheimenissen van het Koninkrijk
De gelijkenis van de zaaier behoort tot de bekendste woorden van Jezus. Het is een alledaags verhaal. In het land hoort, als het seizoen daar is, de zaaier thuis. Wellicht gaat hij al wenende voort, als hij de zaadbuidel draagt zoals de psalm het zegt. Maar gejuich is er, wanneer hij straks de schoven in de schuur draagt. Tussen zaaiing en oogst ligt het wachten. Soms is er meer dan wachten alleen. Stemmen de dingen uit de natuur samen, dan is er verwachting. Het wenen maakt plaats voor hoop. In gedachten worden de schuren al uitgebreid. Of er grond voor die hoop is? Dat is nog maar de vraag. Hoe veel ongekende omstandigheden en oorzaken kunnen zelfs op het laatste moment een stellige verwachting in rook doen opgaan. De zaaier weet het nooit helemaal. Toch gaat hij uit en doet hij wat zijn hand vindt om te doen.

In de gelijkenis speelt dit alles als op een verborgen achtergrond mee. Het maakt de gelijkenis zelfs zwaar om te verstaan. Dat is ook de bedoeling van het spreken, niet van maar door een gelijkenis. Zo staat het er in het begin: Hij sprak tot veel volk en tot al de mensen die uit elke stad tot Hem kwamen. Echter niet met klare woorden, zoals bij de discipelen, die immers de geheimenissen van het Koninkrijk kenden. Maar door middel van dit levensechte verhaal, op het eerste gehoor eenvoudig en begrijpelijk, Jezus bracht het echter specifiek in deze vorm met de bedoeling dat de hoorders die zien niet waarnemen, en zij die horen niet begrijpen. We herkennen in die woorden (vs 10) een oordeelsspreuk uit Jesaja. Het Woord van God heeft het in zich: mensen die menen te zien, en toch niet kunnen verstaan. Mensen die horen, en toch niet vernemen.

Zo zal mijn Woord zijn...
De gelijkenis van de zaaier is de gelijkenis van het Woord. Het zaad is het Woord Gods. De landman gaat met het zaad naar onze gedachten niet zorgvuldig genoeg om. Hij strooit het met gulle hand. Ziet hij niet dat de akker vlak langs de weg loopt? Verkwist hij het zaad niet, wanneer hij toch niet zonder het te weten op steenachtige rotsbodem werpt? Hij moet toch waarlijk wel weten dat men onder de doornen geen vrucht mag verwachten? Is hij niet onbedachtzaam bezig, al te gul en vrijgevig, veel te verkwistend? De zaaier uit de gelijkenis had, naar onze ideeën zijn kostbare korrels wel met groter behoedzaamheid mogen uitstrooien. Het lijkt pure verkwisting wat hij doet.
Toch is het dit niet. Want het zaad is het Woord Gods. Het is niet het woord waarover wij beschikken. Het is het krachtige zaad der wedergeboorte. Het is dat Woord dat op een geheimnisvolle wijze de kennis werkt, waardoor straks vrucht rijpt. Dat Woord dat uit de mond Gods uitgaat en dat effectief is en gewillig tot datgene waartoe de Here het uitzendt, zodat het niet ledig tot Hem terugkeert maar zal doen wat Hem behaagt en dat zal volbengen, waartoe Hij het zendt. Het zaad is het Woord Gods. En waar het valt, daarvan weet de Here hoe hard en verhard, hoe rotsachtig en versteend, hoe doornig het er is. Nochtans gaat de zaaier uit en hij zaait dit Woord: ruim, mild, vrijgevig, onbekrompen en zonder reserve of terughoudendheid.

Prediker, zaai!
Zou de gelijkenis werkelijk bedoeld zijn om de hoorders slechts en alleen maar te klassificeren? Of zou zij ons willen oproepen om te geloven aan de tweeërlei kant van het Woord Gods: een reuke des levens ten leven of een reuke des doods ten dode? Maar dat laatste is, zo meent Calvijn terecht, niet essentieel, het is bijkomstig. Het Woord Gods wil, nu God het zendt, niet ledig terugkeren tot Hem. En wanneer het met zegen werkzaam is, wederbarend, krachtig werkend, dan is het geheimenis van het Koninkrijk open gegaan voor de hoorders, krachtens de eeuwige liefdevolle genade van God. En dit is niet het werk van de zaaier. Immers noch hij die plant, noch hij die natmaakt is iets, maar God die de wasdom geeft. En daarom mogen ook vandaag de zaaiers niet krampachtig te werk gaan.
Zij zullen immers niet eens werkelijk kunnen vaststellen hoe diep de steenachtige aarde is, of waar de rotsbodem alles met onvruchtbaarheid slaat. Laat de prediker, want dat is immers de zaaier, niet bekrompen zijn, alsof hij in staat zou zijn om te oordelen waar in werkelijkheid de bodem rijp is voor de ontvangst van het hemelse zaad, om daar dan met karige hand een enkel woordje van troost te geven. Sommigen zaaien immers niet, of zelden. Zij zijn permanent bezig om de akker te controleren, alsof zij in staat waren door hun spreken rijping te geven, voorbereiding te bewerken en wasdom te doen ontstaan. Onze taak is geen andere dan die van het werpen van het evangeliezaad, op de akker van deze wereld. Zij die ziende blind zijn en horende doof zullen geen, of slechts tijdelijke vrucht vertonen. Wij schromen niet om dit een oordeel Gods te noemen, ook al begrijpen zij het niet. Maar diegenen aan wie het gegeven is om de geheimen van het Koninkrijk te kennen, zij zullen door het goede zaad van Gods Woord vrucht dragen. Na het zaaien wachten we op het werk van de Heer van de oogst, die immers de wasdom geeft, en zo volbrengt wat Hem behaagt.

W. van 't Spijker, Apeldoorn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen