Stilte... de Heere spreekt (1)

Stilte is schaars
Er wordt wel eens gezegd: de (post)moderne mens kan de stilte niet meer verdragen. Loop maar eens door een bedrijf of langs een bouwput; de muziek knettert je tegemoet. Of er komt in de zomertijd iemand voorbij in een auto, het raampje open en de stampende dreun van de housemuziek is op verre afstand al te horen.
Om nog maar niet te spreken van de vele jongeren die wezenloos voor zich uitstaren of vreemde bewegingen maken vanwege de walkman op hun hoofd. Ooit liep ik bij een gemeentelid binnen en ook daar klonk het geschal van Hilversum 3 mij tegen. Toen ik de betreffende zuster de vraag stelde waarom ze zo deed, zei ze onomwonden: 'Als het zo stil is, word ik gek'.
Is dat niet uiterst merkwaardig? Bang zijn voor de stilte. Je kunt het meemaken in een vakantiegebied met een schitterende natuur: je komt er hoegenaamd geen mens tegen. Maar als je door een dorp of stad in diezelfde omgeving loopt, is het lawaai niet van de lucht. Blijkbaar ontlopen mensen massaal de stilte.

Stilte is nodig
Het is erg, wanneer mensen de stilte ontvluchten. Dan kun je nooit 'tot jezelf' komen. En met dat 'tot zichzelf' komen bedoel ik dan niet zozeer 'rust vinden'. Veeleer in een diepere zin, waarbij 'tot zichzelf komen' een element is in de bekering van een zondaar. Zoals we dat lezen van de verloren zoon in Luk. 15, nadat hij was vastgelopen met dat leven buiten de vader: 'en tot zichzelf gekomen zijnde'.
Zou dat niet de diepste reden zijn waarom een natuurlijk mens - en dat zijn we van huisuit allemaal - de stilte ontvlucht? Om maar niet te hoeven nadenken, om maar geen beschuldigend geweten te horen, om maar niet tot God te hoeven komen?
Om te kunnen horen dàt de Heere spreekt en wat Hij spreekt is de stilte nodig. Als onder ons mensen al andere stemmen moeten zwijgen om elkaar te kunnen verstaan, hoeveel te meer moet dan alles zwijgen als de hoge, heilige en heerlijke God lot ons spreekt?
In verband met het gebed heeft de Heere Jezus erop gewezen dat de binnenkamer zo nodig is: het stille plekje. Onder vier ogen met de Heere. In het vervolg staan we er nog wel bij stil dat er meer plaatsen zijn waar de Heere spreekt, maar nu wil ik alle accent leggen op het stille plekje voor onszelf, waar we werkelijk alleen zijn met Hem. 'In het verborgene maakt Gij mij wijsheid bekend' (Ps. 51:8).

Stilte is een gave
Maar ben je er dan klaar mee, als het om je heen stil is; als allerlei stoorzenders tot zwijgen zijn gebracht? Nee, dat zeker niet. Dan zouden we nog maar aan de oppervlakte blijven. Er is innerlijk van alles met ons mis, waardoor we uit onszelf nooit werkelijk stil kunnen worden voor de Heere. We missen de juiste luisterhouding. Sinds de zondeval hebben we ons oor te luisteren gelegd bij de vader van de leugen. Satan kwam bij de vrouw binnen, allereerst via de oorpoort. De zonde begon bij het ontstellende feit, dat zij gehoor gaf aan zijn woorden. En omdat hij heer en meester in ons hart is geworden, lukt het ons maar niet om stil te worden voor de Heere, zodat alle stemmen van binnen zwijgen.
Herkent u dat? U leest uw Bijbel of u luistert naar een preek, maar ondertussen zitten uw gedachten heel ergens anders. Een boer vertelde mij eens: 'Ik heb onder de preek wel eens een koe verkocht'. Dan is het niet stil in ons hart. Dan pikt satan het zaad van het Evangelie weg.
Of het bruist van binnen van opstandigheid tegen de Heere, vanwege de weg die Hij met je gaat. Zoals Asaf belijden moest, dat zijn hart opgezwollen was en hij in zijn nieren geprikkeld was, ja een groot beest tegenover de Heere. Nee, dan hoor je niet wat de Heere zegt. Het rumoerige kolken van je boze hart stormt weg wat de Heere zegt.
Of we luisteren selectief; we horen alleen maar wat we graag willen horen. Je hart is niet ontvankelijk voor wat de Heere aan andere dingen te zeggen heeft.
Het kan zelfs zo zijn dat we geboeid worden door een Bijbelgedeelte of een preek daarover. Toch is dat nog niet de stille luisterhouding die de Schrift bedoelt. Hoe geboeid we ook kunnen lezen of luisteren, we kunnen het zo weer kwijt zijn en overgaan tot de orde van de dag. Het werkt niets uit; het zet geen vrucht.
Het gaat in de Schrift dan ook om een andere stilte, die geen mens uit zichzelf opbrengt, maar die het werk is van de Heilige Geest. Hij zet me stil en Hij maakt me stil. Gods Woord geeft daar vele voorbeelden van. Terwijl de goddeloze koning Manasse de woorden van de Heere maar steeds in de wind sloeg, greep de Heere hem krachtdadig in het hart. In de gevangenis te Babel is Manasse alleen met de Heere. En dan is het uit met zijn praatjes. Dan wordt hij stil voor de Heere; dan wordt hij zondaar voor God. Of denk aan Maria: ze zat daar maar zo stilletjes aan de voeten van de Heere Jezus. Hij sprak. Daar moest alles voor wijken. Ze dronk Zijn woorden in.
Wat is het groot, als het zó stil wordt van binnen, omdat de Heilige Geest het hart verbreekt, het oor opent en afstemt op de Heere. 'Mijn ziel is immers stil tot God, van Hem wacht ik een heilrijk lot'.

P.D.J. Buijs

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen