Onrustig is ons hart

Met name trof me de kop dat Nederland zuchtend en puffend en feestend de zaterdag en vooral de zondag had doorgebracht. Treffender aanduiding van de verwereldlijking van ons land is bijna niet denkbaar. Voor de seculiere dagbladen in Nederland bestaat er geen kerk en Koninkrijk van God. De neutraliteit heeft een antikarakter hetgeen blijkt uit een volkomen dood zwijgen van het Evangelie en de arbeid in het Evangelie. We wisten het al maar de praktische bevestiging ervan is telkens weer pijnlijk: voor miljoenen heeft de kerk van Jezus Christus niet de minste betekenis. Voor zover er nog sprake is van godsdienstigheid, is die volledig in strijd met het tweede gebod: het gebod dat zich keert tegen de eigenwillige godsdienst.

Rust
Er is niets tegen het houden van vakantie. We hebben het nodig om van tijd tot tijd even er uit te zijn. Het werk even het werk laten. Andere mensen ontmoeten, een andere omgeving beleven. Wat valt er inderdaad veel moois aan natuurschoon in de buitenlanden te genieten. Als je daar tot rust komt, en je probeert die innerlijke rust te verwerven door een rustige omgang met Gods Woord, dan kun je spreken van de zegen van de vakantie.
Er blijft een sabbattismos, een sabbatsrust over voor het volk van God en het is heerlijk om daar een voorsmaak van te beleven. Daarvoor is een vakantie niet noodzakelijk. Het genieten van de voorsmaak van de rust die God eeuwig zal geven in het loven en prijzen van Hem, hangt niet van een vakantie af; gelukkig niet. Maar dat we daarvoor een innerlijk tot rust, tot een zekere stilheid zijn gekomen nodig hebben, is zeker. In het gejaagde leven, onder druk van veel, blijft er geen ruimte en tijd voor echte meditatie. Voor een inkeer tot de dingen, voor een inkeer tot jezelf, voor een ingaan in het Woord van God. Alleen al daarom hebben we de kerkdiensten broodnodig. God is ook de God van de rust. Misschien moet je wat ouder worden om de reikwijdte en betekenis daarvan scherper te gaan zien. Genade hangt ook samen met rust. Wie mag delen in genade, ervaart rust. Het is niet goed om altijd door te werken. Het is niet goed om gegrepen te zijn door de ambitie om zo snel mogelijk rijk te willen worden in de tegenwoordige wereld. Die ambitie zal ons vele smarten opleveren. Het bezitten van geld en goederen kan nimmer de waarde van de innerlijke rust, verkregen door de genade van de God van de rust, vervangen. Je zou dit alle harde werkers willen toeroepen. Je zou het de managers, die veel en goed werk verrichten, willen voorhouden. Denk om je eigen ziel. Ouderwetse taal, maar die is gemakkelijk in psychologische en zelfs psychiatrische termen over te zetten.

Onthaasting
Ik las een artikel in een dagblad dat de "Grote Onthaasting" eindelijk is begonnen. De Nieuwe Economie stagneert. Op de snelste trajecten treden de ernstigste vertragingen op: op de autowegen, in het vliegverkeer en langs de snelwegen van internet. Lichtelijk spottend wordt gezegd dat minister Tineke Netelenbos zo langzamerhand wel de "Moeder der Onthaasting" mag heten. Onder haar kordate leiding komt het trein- en wegverkeer steeds vaker tot stilstand. In plaats van jachten wordt het wachten. In de samenleving komt het al vaker voor: "Er zijn nog zoveel wachtenden voor u". Een alles vertragende bureaucratie verlamt de samenleving. Een moderne denker omschrijft de huidige verstedelijkte mens als "de eeuwige passant" en de "thuis-loze passagier". Voortdurend onderweg, overal even en nergens vast. Zo even gepasseerd maar nog niet aangekomen. Het mobieltje brengt het vluchtige en oppervlakkige contact met anderen tot stand maar het publieke belritueel demonstreert alleen waar zijn eenzaam en rusteloos bestaan voor staat.- In dit alles schuilen, zo wordt gezegd, doodsdrift en doodsangst. Doodsangst kan tot doodsdrift leiden. De tragische dood van Herman Brood spreekt velen aan en dat is een teken! Veel mensen voelen zich kennelijk opgesloten zitten in hun dagelijkse bestaan.

Ik denk dat dit waarheid is. Hebt u dat gevoel ook wel eens? Een beetje plat gezegd maar dan is het wel duidelijk: je kunt het niet vinden. Wat niet vinden? Dat weet je zelf niet. Zelfs mensen die goede relaties hebben, toch wel tevreden zijn met hun werk en inkomen, kennen dat. Ze missen iets. Ze gevoelen: ze missen iets wezenlijks. Maar wat? Je bent dankbaar, je bent tevreden, je spreekt je voor God uit en: toch wil dat knagende besef maar niet helemaal verdwijnen. Toch bang voor de dood? Toch bang voor iets dat zo maar je leven binnen kan komen? Niet opgewassen tegen de tijdelijkheid onder de druk van de eeuwigheid? Toch meer inwerking van de Eeuwige God in ons korte leven dar we waar willen hebben? Daarbij komt de ervaring van het niet-paradijselijke karakter van dit leven. We zoeken er naar. Ergens moet het toch helemaal goed zijn. Maar waar? Er is een besef van, maar we kunnen de deur naar het gezochte land niet vinden. Hoe houden we het vol? Hoe overleven we? Maar waarvoor overleven we? Overleven we om te kunnen overleven?

Het blijkt heel praktisch dat het leven los van God en los van Jezus Christus maar niet zijn bestemming wil komen. Tot die bestemming, waarin het hart het uitroept: Nu is het goed, o God! Onrustig is ons hart totdat het rust vindt in u, sprak de grootste denker van de oude kerk Augustinus. Het is een rake en diepe doorleefde verwoording van een grote waarheid die voor ieder mens geldt.

Waarin bestaat de rust in God?
Uit een geheel overgeven van je eigen tijdelijke bestaan aan de Heere. Uit het vurige gebed dat de Here Jezus Christus Koning van je leven zal zijn. Uit het weten van Zijn genade en liefde, dat Hij ons wil gebruiken in Zijn dienst en werk. Uit het afleren van elke gedachte dat wij nog maar iets zouden moeten presteren om voor God een klein beetje aangenaam te zijn. Wijlen Okke Jager, die de gave had om de dingen meesterlijk te verwoorden, schreef eens dat wij onze werktijd moeten bedreigen met de vakantietijd. Vakantie in de werktijd.
Dat is: innerlijk weet hebben van de rust door en in Jezus Christus. Dan kun je werken zo lang God tijd, kracht en gezondheid geeft. Dan ben je van betekenis ook al denk je dat je niet meer nuttig kunt zijn. Voor wie zou je nuttig zijn als je in het ziekenhuis ligt, als je uitgeschakeld bent, als je zelfs dement in een verzorgingstehuis bent opgenomen? In Christus zijn we altijd van betekenis. En wat een weelde te bedenken dat die betekenis niet afhangt van wat je presteert, van je staat van dienst. De christelijke instelling tegenover leven en werk is een geheel andere dan de wereldse instelling. Christus laat ons werken naar onze mogelijkheden. Maar als Hij onze gerechtigheid is voor God, is Hij ook mijn curriculum vitae: de staat van dienst. Laten we er voor waken dat we elkaar in de kerken niet opjagen met te volle agenda's.

Aan een zeker gevoel van onrust en onbehagen ontkomen we niet in dit leven. Daarvoor is de zonde te ernstig en te ingrijpend. Zonde verwondt. Zonde maakt leeg en onrustig. Het paradijs komt nog. Maar we hoeven ons niet te laten opjagen door gevoelens van onrust en onvrede, van het niet kunnen vinden van wat we diep met ons allen zoeken: werkelijk geluk, echte blijdschap, levenskunst. Jezus Christus is de grote Onthaaster. Bij hem is de onthaasting die we allen nodig hebben. En tegelijk maakt Hij ons vruchtbaar en dienstbaar op een wijze waarover we verwonderd zullen zijn en die lof en dank en aanbidding voortbrengt. Met Jezus is het nooit hopeloos. Ons geloof is tevens hoop op God. Hoe we dit in ons leven nu beleven, dat kan ieder voor zichzelf nagaan. Hoe we het in de toekomst van ons leven zullen beleven, is nu niet te zeggen. Maar de trouw van God, de genade en liefde van Jezus Christus, zijn blijvend. Met alle gevoelens van haast, gejaagdheid, onrust, onvrede, onbehagen naar Hem toe. Hij is te vinden voor wie Hem zoekt. In het christelijke leven wordt Jezus Christus op de een of andere manier transparant. Anderen moeten het geheim van Christus in ons leven kunnen opmerken. Dat is een opgave voor ons. Niet een van de nieuwe verplichtingen die we in de al volle agenda erbij moeten zetten, maar het is het geheim van het geschenk, de kracht van de genade. Wie die blijdschap, die rust en vrede, kent en beleefd heeft, wil nooit weer anders. -
In een wegzinkende maatschappij is en blijft Jezus Christus het Licht! Een ander licht is er niet, nergens. Helemaal nergens.

J. Jonkman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen