Deo Volente

Winterseizoen
De grote vakantie ligt inmiddels al weer enkele weken achter ons en dat betekent voor velen dat de draad van het 'gewone' leven weer wordt opgepakt. En dat geldt ook voor het werk in de kerk. Een groot aantal gemeenteleden heeft zich met de voorbereidingen voor het komende winterseizoen beziggehouden. Het resultaat van hun werkzaamheden krijgt u meestal rondom jeugdzondag onder ogen. En dan blijkt dat er weer heel wat op het programma staat. Denk alleen maar eens aan de vele vergaderingen van de kerkenraad, de jaarlijkse gemeenteavond is inmiddels ingeroosterd. De evangelisatiecommissie heeft een toerustingscursus op de agenda staan. De jeugdvereniging houdt in maart een worstenactie om de kas te spekken. De activiteitencommissie heeft een rommelmarkt gepland in juni. En ondertussen zijn de dominees al bezig met hun preekbeurten in te roosteren voor 2003.
U kent het wel. Een en al activiteit. Er moet heel wat geregeld worden. Voordat je het weet staat je agenda vol. En dat geldt ook voor de agenda van de kerk.

Organiseren?
Soms lijkt het op een kwestie van goed organiseren. Als het maar in de agenda staat. Ja, op papier weten we precies hoe het moet en hoe het hoort te zijn. Binnen de kortste keren zijn onze agenda's vol geschreven met allerlei afspraken, vergaderingen en bezoeken. Dit moet nog gedaan worden, dat moet ik nog doen, daar moet ik nog naar toe, en dan niet te vergeten al die vergaderingen die door ons bezocht moeten worden. We hebben het allemaal goed vastgelegd in onze agenda's. Zo op het eerste gezicht lijkt er geen vuiltje aan de lucht.
Maar is dat ook zo? Is het een kwestie van plannen? Of is er meer aan de hand? Ik denk het laatste, want Jakobus confronteert ons met de vraag: blijkt uit al onze plannenmakerij ook iets dat je een gelovige bent? Blijkt uit onze (kerkelijke) agenda's iets van een afhankelijk leven? Het lijkt soms zo vanzelfsprekend. We doen dit en we doen dat en daarna doen we...
Maar het is niet vanzelfsprekend.

Genade en afhankelijkheid
Ons leven is van de eerste tot de laatste seconde genade. Vandaar dat Jakobus ons iets wil meegeven. Het is niet voor niets dat hij ons wijst op de gebrokenheid en broosheid van ons bestaan. Het is pijnlijk om te constateren, maar wij zijn maar heel kleine en zondige mensen. Er hoeft niet eens zoveel te gebeuren of... Wij mensen weten niet hoe ons leven morgen zal zijn. We kunnen het wel denken, maar.. Het klinkt heel pessimistisch, maar het is eerder realistisch.
En wat doet Jakobus nu? Hij wijst ons op God, die ons leven in Zijn hand houdt. Het klinkt ons misschien vertrouwd in de oren, want we horen dit vaker. Toch is daar niet alles mee gezegd, want het is makkelijker gezegd dan gedaan. In dat opzicht is er (helaas) vaak een verschil tussen belijden en beleven.
Want blijkt uit onze (kerkelijke) plannenmakerij werkelijk dat God ons leven in Zijn hand houdt. Blijkt dat werkelijk uit onze (kerkelijke) agenda? Is ons leven werkelijk een leven in afhankelijkheid aan onze hemelse Vader?
Je kunt overal DV bij zetten. Dat is het punt niet. Het is heel gemakkelijk om overal DV bij te zetten, maar dat betekent niet automatisch dat we een leven leven in afhankelijkheid aan onze God. 'Vroom' praten hoeft niet automatisch een leven in afhankelijkheid te betekenen. Het is goed om dat maar eens heel eerlijk tegen elkaar te zeggen. Kijk maar eens wat vaker in de spiegel die het Woord van onze God voor ons wil zijn. Dan zul je het zien.

Bescheiden
Jakobus roept ons op om bescheiden te zijn. Heel bescheiden, want wij zijn maar kleine, heel kleine mensen die dag in dag uit zijn aangewezen op de genade en de trouw van onze God. Dat moeten we leren, steeds weer en steeds meer. God wil het ons leren door Zijn Woord en Geest. Een leven in afhankelijkheid aan Hem. Ja, dat is de houding, die de Here bij Zijn kinderen wil zien. Alle misplaatste zelfvertrouwen van ons moet weg, om enkel op de Here te vertrouwen Die ons leven draagt, dag aan dag. Het leven van onze Heiland was 'Deo Volente'. In alles hield Hij rekening met zijn hemelse Vader. 'Niet mijn wil, maar uw wil geschiede...' Een mens kan natuurlijk niet leven als hij geen plannen maakt. Je mag plannen maken, en dat moet je vooral blijven doen. Het verkeerde zit 'm niet in het plannen-maken, maar in de wijze waarop. Houden wij rekening met onze God en Vader in wiens dienst je staat en wiens wil je wilt doen?
"Indien de Here wil..."
Dat is de ootmoedige belijdenis die God van ons allen vraagt. Laten we door de genade van God tot het besef komen dat we niet zonder God kunnen. Laten we zo het nieuwe winterseizoen ingaan. Wij mogen werken, wij mogen plannen maken, wij mogen vergaderen, wij mogen feestvieren, maar wel in afhankelijkheid aan de Here.

A.C. van der Wekken, Leusden-Zuid

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen