Geestelijke groei - in de hoop

De hoop hoort erbij
Na geloof en liefde komt vanouds de hoop ter sprake. Hangt die er niet vaak maar wat bij? Geloof en liefde zijn onmisbaar. Zonder beide kun je geen christen zijn. Welke plaats heeft de hoop dan in ons geestelijk leven? Vertrouwd als we zijn met de drieslag, zullen we de hoop niet zo maar weglaten. Dat is dan een extraatje. O ja, de hoop hoort er ook nog bij. Functioneert zij ook echt in ons leven?
Deze kritische opmerkingen maken het thema van dit artikel niet direct aantrekkelijk. Immers, als we al moeite hebben met het beoefenen van de hoop, dan zullen we wel driedubbele moeite hebben met het geestelijk groeien in de hoop. Hoe vertoont die groei zich dan? Waarin komt ze openbaar? Kunnen we die groei ook bevorderen?

De hoop en de liefde - tweelingzusters
Paulus schrijft in Romeinen 5:5 'En de hoop maakt niet beschaamd, omdat de liefde Gods in onze harten is uitgestort door de Heilige Geest, die ons gegeven is.' Dit is een opmerkelijke uitspraak. De zekerheid dat we niet tevergeefs hopen wordt hier gefundeerd in de liefde die God in onze harten heeft uitgestort.
Rust de hoop dan in onze ervaring van de liefde Gods? Dat zou men volstrekt ten onrechte zeggen. Het gaat Paulus niet om ervaring als grond van de zekerheid. Het gaat Paulus om het geschenk van Gods liefde. Dat geschenk wordt ervaren - inderdaad. Maar in die ervaring zijn wij niet de eerste persoon of het handelend subject. In dat geschenk gaat het om God, de Gever (zie het vorige artikel). Wij komen daarbij ter sprake als voorwerp van de liefde. Paulus spreekt dan ook over uitstorting van de liefde door de Heilige Geest. Paulus schrijft over Gods werk in ons. Dan zijn wij niet de eersten, noch de voornaamsten. Wij zijn het adres aan wie God Zijn liefde schenkt. God handelt. Het is Gods gave in en door de Geest.
Wie zo de liefde van God mag kennen, heeft ook wat te hopen. De hoop is verbonden met de liefde. Vindt u dat vreemd? Hebt u dat wel ooit zo gezien? Ik leid deze gedachte af uit het woordje omdat. Met de liefde van God komt de hoop mee en vooral de zekerheid dat we niet tevergeefs hopen.

Hoop richt zich op de voltooiing van Gods werk
Wie dus Gods liefde mag kennen, wordt in de hoop niet beschaamd. Die twee horen bij elkaar. En de een kan niet zonder de ander. Dat zegt het woordje want. Hoe kan dat dan? Hoe zit dat in elkaar? Waarom is de hoop zo direct aan de liefde verbonden?
Wel, Gods werk in ons leven heeft een vaste grond. De verzoening op Golgotha. Het is volbracht. Maar Gods werk is in ons leven nog niet voltooid. Het is nog niet af God werkt in Zijn liefde heen naar de voltooiing van Zijn werk. Dat is de definitieve uitwerking en afwerking van: Het is volbracht.
Zover is het nog niet. Met smart moeten we dat telkens weer constateren. Paulus heeft dat "nog niet" op verschillende plaatsen aangegeven. Ik denk vooral aan Filippenzen 3:12 "Niet, dat ik het reeds zou verkregen hebben of reeds volmaakt zou zijn, maar ik jaag ernaar of ik het ook grijpen mocht, omdat ik ook door Christus Jezus gegrepen ben." Paulus is gegrepen.

Voordat ik dit artikel ging schrijven las ik mijn dagelijkse bijbellezing het ontroerende verslag van de slag waarmee Jezus vanuit de hemel Paulus heeft geslagen. Dat wil zeggen: gegrepen (Handelingen 9: 3-9). Toen is Paulus op de weg van Christus gezet, in Zijn dienst gekomen. Dat wil niet zeggen dat hij er nu is. Neen, nu moet hij lopen om de finish te halen (Filippenzen 3:14).
De hoop straalt over dit stuk van Paulus' levensweg. De hoop richt zich op de voltooiing van het werk dat God begonnen is in Paulus' persoonlijke leven, in de gemeente van Christus en in de wereld. Op weg naar de voleinding zeker zijn van de voltooiing door Jezus Christus en de Heilige Geest.
De hoop richt zich dus op het werk dat God in Zijn zondaarsliefde is begonnen. Dat liefdeswerk loopt niet stuk op de botte werkelijkheid van ons zondige bestaan. Het wordt voltooid. Het komt af, eenmaal in volle glorie bij Jezus' wederkomst. De hoop beschaamt niet.

De hoop als het anker
Dan moet de hoop er wel zijn. De hoop ontleent haar kracht aan de liefde die God in het verzoeningswerk van Christus heeft betoond. We lezen daarvan zo prachtig in Hebreeën 6:19. De hoop als het anker der ziel, dat veilig en vast is. Dat anker vindt binnen het hemelse voorhangsel zijn ankergrond. Daar is Jezus immers, de Voorloper! Zo zeker als Hij nu reeds daar is, in volle heerlijkheid, in de troon, zo zeker zal Hij Zijn werk op aarde voltooien. Het anker van de hoop rust in Jezus Christus' plaats bij de Vader. Wat Hij uit liefde is begonnen en heeft volbracht, dat zal worden voltooid. U voelt, hoop en liefde horen bij elkaar. Mag ik ze tweelingzusters noemen? Dan in elk geval een een-eiïge tweeling, want beide gaan terug op het geloof.

Liefde en hoop horen bij elkaar
Het kan dus niet zo zijn dat we de verzoenende en verlossende liefde van God ervaren zonder dat er plaats en aandacht is voor en werk is met de hoop. Jezus Christus voltooit het werk van Zijn liefde. Zo zeker als we die liefde mogen kennen, zo zeker zijn we dan ook van de vervulling, de voltooiing van de hoop.
De hoop hoort er dus bij. De hoop zou meer in ons gebed en in onze gesprekken ter sprake moeten komen. Dat wil ook zeggen dat we meer moeten getuigen van de hoop die in ons is. Petrus gebruikt de uitdrukking: bereid zijn om verantwoording af te leggen van de hoop die in ons is (1 Petrus 3: 15).
De hoop is duidelijk gekoppeld aan de ervaring van Gods genadewerk in ons. Hopen doet uitzien naar de voltooiing, naar de volkomen vervulling van al Gods beloften.

Groeien in de hoop
Wat is nu groeien in de hoop? Ik denk aan wat Petrus zegt in zijn eerste brief (1:8,9): 'Hem hebt gij lief, zonder Hem gezien te hebben; in Hem gelooft gij zonder Hem thans te zien, en gij verheugt u met een onuitsprekelijke en verheerlijkte vreugde, daar gij het einddoel des geloofs bereikt, dat is de zaligheid der zielen.' Petrus grijpt terug op vers 3. Daar spreekt hij over wedergeboren worden tot een levende hoop. De hoop hoort er dus bij. Je kunt de wedergeboorte onder meer herkennen aan de hoop.
Het einddoel van het geloof, de zaligheid der zielen, is het voorwerp van de hoop. Het geloof heeft een spits naar de toekomst. De spits is de hoop, dat God Zijn werk zal afmaken.
Groeien in de hoop is groeien in de zekerheid van de verwachting, dat God doet wat Hij heeft beloofd. Het is groeien in de zekerheid dat wat we nu door genade in het geloof mogen beleven, straks in volle heerlijkheid ons deel wordt.
Het is goed ons zelf af te vragen of wij zo de hoop als de tweelingzuster van de liefde kennen; en of wij in de beoefening van de hoop ook groeien.

Vanuit het einde naar het heden
Vroeger dacht ik: als je zo hoopt dan doet het leven van vandaag er niet zoveel meer toe. Je kijkt daar overheen (of eraan voorbij) naar het einde.
Ik heb leren zien dat dit een onjuiste voorstelling van zaken is. Als je hoopt op de voltooiing van Gods werk, word je juist aangemoedigd om het nu vol te houden. Het gaat niet om een beweging die wij naar de toekomst maken. Het is precies omgekeerd: de verwachting van het einde, dus van de voltooiing van Gods werk, komt naar ons toe. Die verwachting geeft ons kracht om het vol te houden. Dus niet van ons uit naar het einde. Maar vanuit de zekerheid van het einde naar ons leven hier en nu.
Door de hoop onttrekken we ons niet aan het leven van vandaag. We deserteren niet. Neen, we krijgen vanuit de zekerheid van het einde (de voltooiing) juist de kracht om het vandaag vol te houden.

Onze toekomstverwachting werkt in op ons heden; vanuit ons heden ontwerpen wij niet ons toekomstbeeld en de verwachting daarvan. Ik denk aan het artikel van verleden week. De liefde begint bij God, in Zijn hart. Die liefde wordt voltooid op de dag van de verlossing. Daarom hoort de hoop er helemaal bij. Hoe vreemd het gaat, het gaat niet fout. God voltooit Zijn eens begonnen werk. Dat geeft zekerheid. Dat doet verwachten.

Het anker
Groeien in de hoop betekent dan metterdaad volhouden. Het niet opgeven, niet wanhopen. Maar zeggen en zingen: Het komt goed, want Hij komt met de volle genade van de voltooiing. Ik mag het zeker weten. Mijn levensscheepje dobbert vaak op de woelige zee van het leven. Soms denk ik dat ik in de nood ben van het vergaan, van ten onder gaan.
Maar de hoop is als een anker Ik word niet aan mijzelf overgelaten. Mijn levensschip zal niet losslaan en geen prooi van de golven worden. De hoop houdt mij verbonden met mijn Zaligmaker in de hemel. Hij is bezig Zijn werk in mij en rondom mij op aarde te voltooien. Daarom heb ik hoop voor het einde (op de lange termijn). Daarom heb ik ook hoop voor morgen en overmorgen (op de korte termijn).
De hoop maakt niet beschaamd. Want de liefde Gods in mijn hart staat er voor in, dat Hij Zijn werk afmaakt. Zijn liefde doet me daarnaar uitzien. De hoop kan niet floreren zonder de bede om Zijn komst. Maranatha, kom Heere Jezus! Dat te mogen zeggen met heel je hart, is een teken van geestelijke groei.
Hoe meer gegroeid, des te dieper, hoger en inniger die bede zal klinken.

W.H. Velema

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen