Gelovig leven na Pasen: de opstanding verwachten

Christus' graf en ons graf
Met de opstanding van Christus is de dood overwonnen. Rond Pasen wordt dit heerlijke wonder in alle toonaarden bezongen. Christus is uit het graf opgestaan en heeft de dood de beslissende slag te niet gebracht. Hij heeft de dood tenietgedaan en de onverderfelijkheid aan het licht gebracht. Hij heeft krachtig bewezen de Zoon van God te zijn door de opstanding uit de doden. Zijn Woord is betrouwbaar gebleken; "Ik ben de Opstanding en het Leven".
Toch leven we nog midden in de werkelijkheid van de dood. Het graf van Christus dat geopend is, betekent nog niet dat onze graven voorgoed verleden tijd zijn. We hoeven maar om ons heen te kijken in deze wereld hoe de dreiging van de dood aan alle kanten het leven van mensen beheerst. We horen van oorlogen, aanslagen, geweld, talloze slachtoffers bij natuurrampen en andere calamiteiten. De dood lijkt het in deze wereld voor het zeggen te hebben. De dood komt zo heel dichtbij. We moeten de gang naar het graf maken om een geliefde man, vrouw of kind te gaan begraven. Sinds Pasen worden er elke dag nog graven gedolven. Sinds Pasen geldt nog van ieder mens, hoe sterk, hoe rijk, hoe vol van eer in deze wereld ook: en hij stierf, en zij stierf.
Die graven zijn er niet alleen voor de ongelovigen, maar ook Gods kinderen sterven en worden begraven. Na Pasen worden we nog altijd geconfronteerd met de werkelijkheid van de dood. "Wie is er die de slaap des doods niet eens zal slapen, wie redt zijn ziel van het graf?' Het antwoord op die vraag van de psalmist is voor een ieder van ons duidelijk. Ook wij moeten sterven als de Heere Jezus nog niet is teruggekomen. De dood is een machtige vijand die nog altijd voor ieder mens een te sterke vijand is. Niemand ontkomt aan de dood.
Je vraagt je af is de dood wel een overwonnen vijand?

Nog niet
Wij zien nu nog niet dat alle dingen aan Hem onderworpen zijn. De dood is een overwonnen vijand sinds Pasen, maar hij is nog niet definitief overwonnen. Deze vijand heeft nog de gelegenheid om zijn werk te doen totdat Jezus terugkomt en volkomen zal overwinnen.
Daarom is er sinds Pasen wel wat veranderd als het gaat om de dood. Principieel is de dood een vijand die voorgoed verliezen zal tot in eeuwigheid. Christus' opstanding is de garantie voor de heerlijke opstanding van de gelovige. "Christus is de Eersteling geworden van degenen die ontslapen zijn". Christus is de Eerste, na zullen ongetwijfeld volgen die van Hem zijn. Dat is vast en zeker omdat Hij is opgestaan uit de doden. De opstanding van Christus is, zoals onze Catechismus het trefzeker uitdrukt, een zeker pand van onze zalige opstanding.
Gods kinderen sterven, maar hun graf wordt ook eens geopend. Hun opstanding uit het graf betekent de volkomen zaligheid voor hun lichaam en ziel.
Diep in het Oude Testament gaat dit Paaslicht al helder schijnen, wanneer Job kijkt in het aangezicht van de dood en hij niet anders kan vermoeden dat hij sterven gaat. "Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan; en als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen" (Job 19:25-26). Wat Job door het geloof zag in de Christus, Die komen zou, mogen we nu door het geloof zien in Hem, Die opgestaan is uit de doden en graf geopend heeft.

Christus' opstanding en onze opstanding
Paulus maakt in 1 Korinthe 15 duidelijk dat het begraven van de gelovigen zaaien betekent. We zaaien het dode lichaam in de akker met de vaste verwachting dat God het opwekt in heerlijkheid. Na Pasen komt het graf in een heel ander licht te staan. Daarom zal een gelovige zich niet laten cremeren, maar net als Christus zijn of haar lichaam zaaien in de aarde met de hoop op God, Die doden opwekt uit het graf.
Dat geeft bij alle verdriet en gemis van allen die in de Heere sterven, een geweldige troost bij het graf We kunnen staan bij het graf van onze geliefden, van wie we mogen weten dat zij in de Heere ontslapen zijn. Dan klinkt het machtige Evangelie van Pasen bij het graf: de dood is het einde niet. Het lichaam wordt gezaaid in verderfelijkheid en oneer, maar het zal opstaan in onverderfelijkheid en heerlijkheid.
Hoe kunnen we in het aangezicht van de dood zulke hoge woorden spreken? Christus' opstanding staat er garant voor. Zo geeft de Heere Jezus troost wanneer wij treuren over het verlies van hen, die in Christus ontslapen.
Nog belangrijker is dat wij zelf persoonlijk in deze troost van de opstanding van Christus delen. Die vraag is voor ons allen heel belangrijk. We zullen ook eenmaal sterven. Hebben we geleerd om het leven in deze Heere Jezus te zoeken? Laten we ernst maken met die vraag. "Want de ure komt, in dewelke allen die in de graven zijn Zijn stem zullen horen. En zullen uitgaan, die het goede gedaan hebben tot de opstanding des levens, en die het kwade gedaan hebben tot de opstanding der verdoemenis." Er is is tweeërlei opstanding. Nog biedt Hij het eeuwige leven aan.
Wie hier leeft in de geloofsverbondenheid met Christus, gaat een rijke toekomst tegemoet.
Dan is de dood het einde niet, maar een doorgang naar het eeuwige leven, waarin ook ons lichaam eenmaal zal delen. Eeuwige blijdschap zal ons deel zijn door Hem, Die opgewekt is ten derde dage.

H. Polinder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen