Het oordeel over ons leven is aan God

Het Evangelie
Het eerste en het laatste wat te zeggen is, is dat het oordeel over ons leven aan God is. Deze uitspraak is in zijn algemeenheid van belang opdat wij het lichtvaardig oordelen over de eeuwige staat van een ander zullen afleren. Laten wij ons in dit opzicht maar bezig houden met hoe onze eigen eeuwige toekomst er uit zal zien. Ieder is voor zich geroepen de vrede met God door het bloed van Christus te zoeken en in geloof te aanvaarden.

Toch is hier niet alles mee gezegd. Want de Bijbel spreekt heel duidelijk over een eeuwig wel en een eeuwig wee. Wij komen niet verder dan allereerst te wijzen op Gods genade voor zondaren in Christus. De prediking is allereerst prediking van het Evangelie. "Want wee mij, indien ik het Evangelie niet verkondig", schrijft Paulus in 1 Corinthiërs 9:16. Christus bracht Zelf het Evangelie aan de mensen en Hij is ook inhoud van de goede boodschap. Dit Evangelie is er voor zondaren en goddelozen. Zij worden geroepen tot de omkeer tot God. Kort maar krachtig geeft Marcus de prediking van Jezus weer (1:15): "De tijd is vervuld en het Koninkrijk Gods is nabij gekomen. Bekeert u en gelooft het Evangelie". Door het geloof in Jezus Christus ontvangt een mens vergeving van zonden. Hij wordt in een nieuwe levensruimte geplaatst. Hij verkrijgt vrijheid van de gebondenheid door de zonde al blijft de strijd tegen de zonde een levenslange opgave voor iedere gelovige. We komen in dit leven aan de zonde niet voorbij en op dit punt moeten we waken tegen een te lichtvaardige voorstelling van zaken alsof we de zonde gemakkelijk de baas kunnen. Maar het geloof in Jezus Christus verbreekt wel de macht en de heerschappij van de zonde.

Vergeving van zonden
Nu is het duidelijk dat suïcide (zelfmoord) zonde is. In de Bijbel vinden we niet een directe veroordeling van de zelfmoord maar toch is het zonder meer duidelijk dat zij door God verboden is en door Hem wordt verfoeid. Over de zelfmoordenaars in de Bijbel - in de gevarieerdheid van de situaties noem ik Abimelech (Richteren 9:50-57), Saul en zijn wapendrager (1 Samuel 31:1-6, 1 Kronieken 10), Achitofel (2 Samuel 17:23), Judas (Mattheüs 27:3-5, Handelingen 1:18, 25 - wordt niets goeds gezegd maar ook niets kwaads. Van Judas wordt gezegd dat hij "naar zijn eigen plaats is gegaan": (Hand. 1:25) en dat hij, de zoon van het verderf, verloren is gegaan (Johannes 17:12). Het zesde gebod, dat zo veel betekent als: "U zult niet wederrechtelijk doden" ontneemt de ruimte zichzelf van het leven te beroven.

Er kan voor niemand behoud zijn zonder vergeving van zonden. De vergeving van zonden is geschenk van Gods genade, in het Evangelie van Jezus Christus. Zij wordt ontvangen in de weg van bekering en geloof De goddeloze wordt door het geloof gerechtvaardigd, om niet: dat is zonder enige tegenprestatie. Suïcide is als zonde te benoemen. Er zal vergeving van die laatste zonde moeten zijn willen we kunnen spreken van behoud. Kan iemand in de allerlaatste momenten van zijn leven die vergeving ontvangen? Of is dat overvragen? In het licht van het onherroepelijke van de dood spreken bepaalde laatste daden en woorden van mensen, die gaan sterven, dikwijls meer dan wat ze tijdens hun gehele leven hebben gedaan en gesproken. En wat is het rijk en troostend voor de nabestaanden als iemand in het geloof en met een rijk getuigenis is heengegaan. Maar we moeten er toch wat voorzichtig mee zijn om zo veel waarde te hechten aan laatste daden en woorden van mensen.
We zullen eenmaal voor God rekenschap moeten afleggen van ons hele leven. Van al onze daden en woorden. Wie in geloof heeft geleefd en gewerkt, mag weten van de totale vergeving van alle zonden. Dat neemt niet weg dat we onze zonden zullen ontmoeten als we voor God gesteld worden. Voor die gedachte is te vrezen! Deze gedachte doet niets af van de heerlijke boodschap van het Evangelie van de vergeving van de zonden maar zegt ons wel dat alles wat we doen en laten niet waardevrij is en door God beoordeeld wordt. Een kind van God ontmoet zijn zonden als beleden en vergeven zonden. Dit alles zegt ons hoe radicaal de genade van God is.

Hierbij is ook te bedenken dat niemand ooit al zijn en haar zonden zal kennen. David bidt in Psalm 19:13 of God hem van de verborgen afdwalingen wil vrijspreken. In Psalm 25:7 vraagt hij: "Gedenk niet de zonden van mijn jeugd". In Psalm 139 bidt hij om doorgronding van zijn hart. De vergeving strekt zich voor de gelovige ook uit over die zonden die hij zelf in dit leven niet op het spoor is gekomen. Daarom zal ons gebed om vergeving zich ook uitstrekken tot die zonden waarvan alleen God weet en we zullen vragen of de Heere ons daaraan wil ontdekken.

Laatste zonde
Kan iemand om de laatste zonde die niet beleden is en waarvoor niet bewust vergeving kan worden ontvangen, verloren gaan? Gaat een kind van God verloren om een laatste zonde? De Heere kent ons hart. Hij doorgrondt onze geest. Hij kent de diepten van onze ziel. Met betrekking tot het onderwerp zelfmoord is te zeggen dat er lichamelijke ziekten zijn waarvan de dodelijke afloop niet is te keren. Zo zijn er ook ziekten van de geest (psychische ziekten) waarbij alle pogingen om suïcidale afloop te voorkomen en de patiënt te doen herstellen, vruchteloos zijn. Iedere psychiater maakt het meermalen mee dat het gevecht verloren is. Het gat kan zo diep zijn, de levenslucht zo zwart en verstikkend, dat een mens er niet meer tegen op kan. Dat rechtvaardigt suïcide niet, het doet ons wel uiterst voorzichtig zijn in ons oordeel.

En kan iemand die zichzelf het leven beneemt, toch niet in de allerlaatste momenten, als in een laatste flits en schreeuw, tot God roepen? Wie weet precies wat er zich in de laatste momenten van het leven kan afspelen? Bekend is dat mensen die de dood op zich zagen afkomen maar die op het nippertje voorbijging, hun leven als in een versnelde film aan zich kunnen zien voorbijflitsen.

De centrale vraag is: Hoe hebben wij geleefd? Was er in ons leven de omgang met de Heere? Zochten wij onze kracht en troost in Zijn Woord? Baden wij om de Heilige Geest? Hebben wij gedurende ons leven om vergeving van alle zonden gevraagd? Zelfs van de toekomstige zonden?! Hebben wij onze aardse toekomst wel eens aan God opgedragen met het oog op de mogelijkheid van ernstig (geestelijk) gehandicapt te worden door een hersenbloeding of een andere ingrijpende ziekte of ongeluk? Met het oog op het dement kunnen raken? Wat moeten we dan van al die jaren zeggen waarin een mens geen geestelijke macht meer over zichzelf heeft? Als mogelijk onze persoonlijkheid zo kan veranderen dat we nauwelijks nog zijn die we waren in de jaren van de kracht van ons leven? Is er voor zulke laatste levensfasen dan geen genade en barmhartigheid van God? Dat zal toch geen christen willen beweren.

Als mensen, die door welke omstandigheden ook, zo ver zijn gekomen dat ze zichzelf het leven hebben benomen, en ze hebben gedurende hun leven, mogelijk met alle moeiten en zorgen en pijnen daarin, er blijk van gegeven dat ze toch een band aan de Here Jezus Christus hadden, dan komt ons een negatief oordeel over hen niet toe. Dan mogen we zelfs niet zeggen dat ze verloren zijn gegaan. Aan niemand van ons is het laatste oordeel. We hebben te waarschuwen tegen onbekeerlijkheid, onboetvaardigheid, ongeloof, maar tegelijk op te roepen om ons leven vast te maken aan Jezus Christus.

Pastoraal bezig zijn
De vraag of iemand die suïcide heeft gepleegd, verloren gaat, is met name voor de nabestaanden prangend. We zullen op pastorale wijze met hun vragen en nood moeten omgaan. Samen het aangezicht van God zoeken. Samen de hand en het hart van de Goede Herder proberen te vinden. En laat niemand met stelligheid zeggen dat zo iets hem of haar nooit zal overkomen. Want we moeten allen vastgehouden worden. We wijzen elkaar en onszelf op de eigen en gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. Maar daar is niet alles mee gezegd. De grens van de eigen verantwoordelijkheid kan zo maar bereikt zijn. En we schieten dan toch over de grens heen. Maar dan mag met David in Psalm 139 gezegd worden, dat God overal is. Een mens mag ook wel eens vrezen voor zichzelf Want de dingen liggen niet zo vast en zeker in dit ongewisse leven. Vandaag sterk en krachtig, morgen zwak en hulpeloos. Wij hoeven daar gelukkig niet op vooruit te lopen, maar God geve ons dat wij het ernstig zoeken om van dag tot dag met de Heere en met onze naasten te leven. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Wij bevelen ons leven in Gods handen aan. En wij geven vorm en inhoud aan onze dagen vanuit de eigen verantwoordelijkheid die wij stellen in het licht van het kruis en de opstanding van Jezus Christus. De hoop op Zijn heerlijk Koninkrijk mag ons voort doen gaan. Christus is de hoop der heerlijkheid (Colossenzen 1:27). En we leggen onze ongewisse aardse toekomst in Zijn handen met het gebed dat Hij ons tot het allerlaatste einde draagt in Zijn voorbede. En dat Hij ons wil opvangen in leven en in sterven. Genade is nooit halve genade.

J. Jonkman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen