Wanneer je kind sterft....

Enorm ingrijpend is dit in je leven. Voor ouders in de eerste plaats. Maar niet minder in het gezinsleven en als de band hecht is in heel de familiekring.
Wanneer een kindje niet levend ter wereld komt, raakt het al heel je bestaan. Des te meer wanneer je je kind ziet opgroeien en de band steeds hechter wordt.
Een klein kind verliezen raak je heel je leven niet meer kwijt. Hoeveel te meer wanneer je kind aan het volwassen worden is. Naarmate het ouder wordt is het lijden doorgaans dieper voor ouders. Meer dan eens zie je dat hun leven geknakt is, hoe sterk ze ook zijn.
Een moeder zei eens: het is net alsof er een stuk uit je lichaam gescheurd is! Wie kan deze pijn peilen? Wie lijdt er zo als een vader, en vooral een moeder?

Verdriet
Groot is het verdriet dat in je leven komt. Het is dan ook ondoordacht en onbarmhartig wanneer mensen in je omgeving (tot zelfs in de kerkelijke gemeente) tegen je zeggen: heb je het nu nog niet verwerkt? Alsof er een datum gesteld kan worden aan het rouwproces, dat je doormaakt. We kunnen niet genoeg meeleven met ouders die hun kinderen moeten missen.
Verscheurend is het wanneer dit plotseling gebeurt, met een ongeval. Niet om door te komen is het wanneer je kind slachtoffer van geweldpleging is of vermoord werd.
Maar onderschat niet wat kanker teweeg brengt, vooral het vreselijke lijden dat je kind treft. Je lijdt dan zó mee dat je er onderdoor zou gaan, als God je niet vasthield.
Het moet je eigen kind maar zijn dat zo van je wordt weggenomen.
De een zal verdriet veel meer in stilte beleven, de ander moet er over praten. De een laat ook veel meer van zijn emoties merken dan de ander. Bij sommigen zie je tranen, anderen zeggen: ik wou wel dat ik kon huilen; ik stik bijna!
Als één lid lijdt, lijden allen mee, zo leert de Schrift ons. Wanneer een gemeente op haar plaats is, merken leden die zoveel verdriet doorleven, dit ook en het troost hen wanneer anderen in de gemeente intens meeleven.
Elke gemeente kent wel die situaties dat het overlijden van een jongere heel de gemeente bezig houdt, zelfs jaar en dag.
Wanneer er geen eigen pastor is, kan een ouderling of een ander lid van de gemeente veel voor de betrokkenen betekenen. Vooral de eigen herder en leraar leeft zo intens mee dat hij als het ware een stukje meegaat de dood in. De dominee die in eigen leven veel verdriet heeft meegemaakt, kan doorgaans het meest aanvoelen hoe erg het is. Maar laten we niet onderschatten wat andere ouders, die in eenzelfde situatie terecht kwamen, kunnen betekenen voor broeders en zusters die zo verdrietig zijn.

Heimwee
We zijn soms niet in staat, wanneer we zelf niet zo iets ergs van nabij meemaakten in ons gezin, te doorgronden hoe diep het verdriet is en hoezeer dit het leven beheerst. De fleur is er af, zeggen ouders nogal eens. Zelfs bij de meest blijde gebeurtenissen in hun gezinsleven blijven er de donkere randen, waar men vaak niet over spreekt om de sfeer voor anderen niet te bederven. Van binnen kan een mens jaar en dag huilen, al merk je er aan de buitenkant niets van.
Hoe dit komt? Er is heimwee. En daarvoor is geen medicijn! Wat kan het verlangen groot zijn om nog één keer een woord te wisselen met je kind, om... Het meeste wat door een mens heengaat kun je toch niet verwoorden.
En je zou ook door velen om je heen niet begrepen worden. |e moet er maar eens over ophouden, zo voel je het aan, voorzover men zoiets niet op de een of andere wijze onder woorden brengt. Daardoor wordt de pijn over het verlies eerder nog erger. De een heeft er behoefte aan bij tijden naar de begraafplaats te gaan, anderen kunnen er niet toe komen. Hen foto kan een centrale plaats innemen, maar niet minder iets dat je van degene die overleden is, ontvangen hebt. En wat kan een brief doen!

Overgave
Groot is het verschil in de manier waarop we omgaan met wat in ons leven plaatsvindt. Wanneer we niet echt gelovig leven, kan ons kind dat we moesten missen, tussen de Heere en ons in komen staan. Zodat we over niets anders kunnen spreken en denken dan over óns kind. Als dienstknecht van God kun je dan een gedeelte uit de Bijbel lezen en voorgaan in gebed, maar meteen is er weer één ding dat het leven beheerst: ons, mijn kind!
Wat een zegen wanneer ouders, die enorm veel verdriet hebben, daarmee vluchten tot de Heere en bij Hem schuilen. Dan kan het heel wat kosten om tot overgave aan Hem te komen, maar deze strijd is een heilzame strijd. Want je komt er, al is het bij stukjes en beetjes, je leert je kind in Gods handen te geven en komt zo tot rust bij Hem. De HEERE heeft gegeven, de HEERE heeft genomen, mag Job belijden wanneer hij in één keer heel zijn grote gezin verliest.
Soms is deze overgave er meteen en kunnen gelovigen zingen van Gods goedheid en trouw. Meer dan eens komt er hoe langer hoe meer de overgave aan de Heere, die rust brengt en stil doet worden onder God en bij God, zelfs in God.
Niet zonder gebed en ook niet zonder de voorbede van de gemeente. En zeker ook niet zonder pastoraat, al beseffen we ten volle dat alleen de Heere dit bewerkt in het hart van de mens. Zodat we geheel van Hem afhankelijk zijn én blijven. Want deze overgave moet er meer dan eens komen. Zodra we weer sterk ons verdriet voelen, moeten we opnieuw en met haast tot de Heere vluchten om ons verdriet weer bij Hem kwijt te raken. Hij ziet al deze moeite en Hij peilt ten diepste ons verdriet. Niet om er vervolgens mee door te lopen, maar dit in Zijn handen te geven, want Hij is nabij allen die Hem aanroepen. Al ben ik nog zo ellendig en nooddruftig. Hij denkt aan mij, mag ik dan vanuit Zijn Woord weten. En of dat troost is!

Van Amstel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen