Droefheid naar Gods wil (Bijbelstudies over de 2e brief aan de Korintiërs 9)

Herkenbaar
De 2e Korintebrief is wel Paulus' persoonlijkste brief genoemd - en als we terugkijken op de hoofdstukken 1-7 van de brief, kunnen we dat begrijpen. Maar er is meer. Ik weet niet hoe het u is vergaan, maar ik dacht dat er veel te herkennen viel in wat de Korintiërs te berde brachten. Hun vraag aan Paulus, hun verwijt kwam voort uit een drang om resultaat te zien naar wereldse maatstaf - daarom vonden ze de dwaalleraars, de superapostelen, zulke indrukwekkende lieden. En dan was Paulus maar een oninteressante kerel . klein en ziek, niet begaafd in het spreken. En hun hang naar ervaring - er moesten tastbare bewijzen komen dat Cod in hun leven bezig was. Maar dan werd die ervaring iets om elkaar op te beoordelen - het geschenk werd losgemaakt van de Gever en de waarde van de verschillende geschenken werd onderling vergeleken.
Heel herkenbaar - die gemeente van Korinte. Als je sommige dingen in die brief leest, dan denk je: dat gaat over ons en onze tijd. Wij leven in een cultuur waarin snelle resultaten getoond moeten worden: een minister moet binnen 3 maanden resultaat boeken en anders kan hij opstappen, de universitaire studie wordt teruggebracht tot 3 jaar voor een doctoraal. Zo is onze wereld geworden: weinig geduld. Korte berichten in de krant met grote foto's en weinig tekst ... Er zit iets hijgerigs en iets gejaagds in onze samenleving - en die lucht ademen we in, óók als kerkmensen. Zou het ook te maken kunnen hebben met het verdwijnen van het zicht op het leven na dit leven? Stempelt dat jouw leven nog? Vergeten we dat niet heel gemakkelijk en zetten we dan al onze kaarten op een 'goed' leven in deze wereld?

Droefheid
In dit gedeelte hecht Paulus het eerste gedeelte van zijn brief dus af Hij komt nog weer terug op het incident dat de aanleiding vormde voor zijn tranenbrief en hij gaat er nog kort even op in. Dankbaar is hij over de berichten die Titus hem brengt vanuit de gemeente.
Dankbaar dat de gemeente naar hem verlangt en bedroefd is over hoe de dingen gelopen zijn. Hij is blij met de wending ten goede die de scherpe brief bewerkt heeft. Paulus heeft geen spijt van zijn briefen ook niet van de droefheid die die brief veroorzaakt heeft.
Sterker zelfs: hij is blij erover dat die droefheid een droefheid was naar Gods wil. Een droefheid dus, zoals God dat bedoelt bij mensen.
God die droefheid bedoelt bij mensen? We zouden kunnen denken dat Paulus hier bevestigt wat velen buiten de kerk ook zeggen: de kerk is 'somber'. Een somber verhaal over de mens, je bent schuldig en kunt niets. We moeten dan echter niet over het hoofd zien dat Paulus het hier heeft over twee soorten van droefheid: droefheid naar Gods wil en droefheid van de wereld. De droefheid is dus verondersteld. Die gemeente van Korinte is bedroefd over wat er mis gegaan is in het contact met Paulus. Ze hebben in hem God zelf met zijn evangelie afgewezen, dat hebben ze inmiddels wel begrepen van Paulus. En dan kun je dus - als ik Paulus goed begrijp - op twee manieren omgaan met dat berouw. Op de manier van de wereld en op de manier zoals God dat wil. Ook in de wereld zien we mensen aanlopen tegen schuld en tekort - ook in de wereld zie je berouw: denk alleen maar aan Srebrenica.
De droefheid van de wereld brengt de dood ... dat is een droefheid zonder perspectief je ziet dat het verkeerd gegaan is, maar je kunt het onmogelijk wegnemen. De droefheid van de wereld wijst geen weg. Het brengt je bij je tekort - maar laat je daar dan ook staan!

Naar Gods wil
En dan komt Paulus te spreken over de droefheid naar Gods wil - die brengt een mens tot inkeer tot heil. Opvallend is dat alleen het evangelie écht een weg eruit wijst! En hoe kan dat?
Omdat de Here kan wat mensen niet kunnen: een onderscheid maken tussen zonde en de zondaar. In de wereld geldt: eens een dief, altijd een dief. In het evangelie wordt de schuld weggenomen en mag ik een nieuw leven aanvangen in Christus. Paulus spreekt deze woorden tegen de achtergrond van alles wat we in de brief al gehoord hebben: wie in Christus is, is een nieuwe schepping. En precies daar is het evangelie anders, de droefheid die God bij mensen wil zien, is een droefheid over mijn leven zoals ik dat zonder God wil leven met mezelf als middelpunt van het heelal. De droefheid zoals God die wil zien bij ons, is niet een droefheid als eindstation. God zet ons daar niet neer om ons daar te laten staan, maar Hij brengt ons bij Christus! En in Hem ontvangen we dan een nieuw leven dat uitwerkt in bekering. De droefheid naar Gods wil, is een droefheid over het oude leven, dat in Christus heeft afgedaan.
Dat is dus het verschil tussen de droefheid van de wereld en de droefheid naar Gods wil. De droefheid van de wereld brengt je bij jezelf is een donkere tunnel zonder eind. De droefheid van het evangelie brengt je bij Christus, doet een mens gaan tot Christus. De droefheid zoals God die bedoelt, is een droefheid die tot bekering brengt - een bekering tot Hem die ons leven is.

Vragen:

1. Herken je de manier waarop hier gesproken wordt over onze tijd? Hoe zou dat het geloofsleven beïnvloeden? Heb je nog geduld bij bijbellezen en bijbelstudie, of moet ook dat snel resultaat bieden? Is de christelijke toekomstverwachting voor jou medebepalend bij het maken van plannen?

2. De droefheid zoals God die bedoelt - duidelijk is geworden dat dat allerminst somber is, maar juist bevrijdend; God kan wat niemand kan: een onderscheid maken tussen mij en mijn zonde. In onze samenleving is omgaan met schuld ook een grote vraag (Srebrenica, maar ook in het klein). Hoe kan het dan dat toch zoveel mensen het evangelie niet aanvaarden?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen