Eén van tweeën

Geschoeide voeten
Er zijn de laatste tientallen jaren vele stimulansen uitgegaan om onze voeten te schoeien met de bereidvaardigheid van het Evangelie. Ik herinner mij Project '82. Later kregen we 'Er is hoop'. Benadrukt werd, dat getuige-zijn een roeping is voor de hele gemeente. Er kwamen cursussen: 'Aanstekelijk christen-zijn', 'Vriendschapsevangelisatie', enz. Ondanks veel goeds, waarmee de Geest klaarblijkelijk heeft kunnen werken, bleef toch steeds de vraag: is dit het nu? Soms was er op onderdelen inhoudelijk bezwaar. Het interkerkelijk karakter gaf vragen. Het eigen gemeenteleven bleef buiten schot. Ook de Alpha-cursus houdt het gevaar een subcultuur naast de gemeente te creëren. Nu is er de Emmaüs-cursus. Wat ik daarvan zag, lijkt mij veelbelovend. Het missionaire is vrucht van én vraag naar echt geestelijk gemeenteleven. Ook wordt meer tijd genomen voor de 'inburgering' van nieuwkomers. Dit in aansluiting op de praktijk van het dooponderricht in de oude kerk. Naar ik vermoed, ook beter aansluitend op het eigen karakter van gevestigde kerken. Die hebben over het algemeen immers een minder lage drempel dan evangelische. Wat trouwens ook voordelen heeft: wie eenmaal binnen is, staat ook niet zomaar weer buiten.

Knikkende knieën
Of ik een keer met Dick wilde praten. Dick had door contact met een gemeentelid belangstelling voor het christelijk geloof gekregen. Zo kwam ik op een avond bij hem binnen en ging zitten. Hij zou in de keuken eerst maar koffieschenken. Van zijn huisdier moest ik me maar niks aantrekken. Onder de bank dacht ik een poes te horen. Ineens zag ik een groot, eng beest, tussen mijn voeten door, de kamer in schuifelen. Kijk, op zo'n moment blijken de strammer wordende leden toch nog aardig lenig. Ik heb het al niet op huisdieren, laat staan op zulke: een leguaan'. "Ze zijn toch niet aggressief?" vroeg ik Dick zo rustig mogelijk. "Nee hoor, als ze maar op tijd te eten krijgen". "En hoe lang is dat geleden?" vroeg ik voor de zekerheid. "Nou u het zegt, hij moet eigenlijk nodig weer wat hebben". Dick weer naar de keuken, mij achterlatend, even groen als het bewuste beest. Over dit soort ervaringen had ik in al die cursussen nooit wat gehoord. Hoe moest dit een getuigend gesprek worden? Ik had natuurlijk mijn geloof, maar dat wist die hongerige leguaan niet. Een schietgebed gaf werkelijk rust. Achteraf hoorde ik tot mijn verrassing, dat Dick een aantal dingen duidelijker was geworden. En zo zal het altijd wel blijven. Toerusting, het is nodig. Maar wat wij spreken moeten, het moet ons 'in die ure' altijd weer gegeven worden.

JGS

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen