Wat een andere tijd! Na 30 jaar toch weinig veranderd?

Voorzien in vacatures
Door de classis Amsterdam was aan het Comité dat altijd de ambtsdragersconferenties voorbereidt gevraagd, aandacht te geven aan de moeite die in veel gemeenten bestaat om te voorzien in de vacatures in de kerkenraad:
a. er zijn gemeenten waar men het aantal wijken vermindert en voor elke wijk een ouderling benoemt, die 'onder zich' een aantal 'pastorale bezoekers' heeft, die de meeste bezoeken doen; de wijkouderling coördineert en activeert en doet bezoeken in bijzondere situaties;
b. er zijn gemeenten waar een uitgebreid moderamen een groot deel van de kerkenraadszaken behartigt en de andere leden zich concentreren op het bezoekwerk;
c. in sommige gemeenten kunnen vacatures alleen vervuld worden door enkelvoudige kandidaatstelling.
De inleider constateerde een noodkreet, al lijkt het probleem niet overal voor te komen. Maar dat is dan vaak daar, waar men geen verplicht aftreden kent zoals de kerkorde voorschrijft. Maar dan ligt het probleem daar verscholen.
Misschien is er sprake van een geestelijk probleem, als er weinig geestelijk leven in de gemeente is, wanneer het ambt gezien wordt als een baantje waar je voor bedanken kunt, als de kerk beleefd wordt als een club, waar je je voor geeft als je tijd en zin hebt. In zo'n geval helpt geen organisatorische oplossing. Dan is er extra geestelijk werk nodig in prediking, catechese en huisbezoek.
Maar dikwijls gaat het om een praktisch probleem: het leven is zo anders geworden. De mensen leven onder grote spanning; vrije tijd is kostbaar geworden. Men moet daar niet gering over denken.
Is een zekere herstructurering mogelijk en wenselijk? De inleider achtte enkelvoudige kandidaatstelling niet onbijbels, zie b.v. Handelingen 6; de gemeente heeft immers ook namen kunnen indienen. Omgekeerd kan bij verkiezing uit meertallen een werelds element insluipen: "We willen kunnen kiezen'. Verder, een zekere werkverdeling kan heel goed zijn: niet ieder heeft dezelfde gaven! Er komt tegenwoordig ook zo veel op de agenda's van de kerkenraad; men zucht onder de vracht stukken en dat, terwijl de noodzaak van pastoraat zo toegenomen is. Het kan anders: een kleinere 'kerkenraad beleid' of 'kerkenraad algemene zaken' zoals in grote gemeenten al gebruikelijk is, daarnaast grotere wijkteams met inschakeling van meer gemeenteleden (ook zusters) bij pastoraat en diakonaat...
De inleider werkte dit verder uit. Uw eigen kerkenraadsleden lezen het in hun lijfblad Ambtelijk Contact; u vraagt hen er maar naar. Belangrijk en hoopvol! Om te onthouden wat de inleider zei: bezoeken niet tellen maar wegen.

Weeg de inhoudelijkheid!
Het tweede onderdeel van de conferentie was gewijd aan het afscheid van de voorzitter, zoals gezegd na 30 jaar. Eerst de overdracht aan de nieuwe eerste voorzitter, br. G. van Oord uit Zwijndrecht met als tweede voorzitter br. P. van Duyvenbode uit Capelle aan den IJssel (helaas niet aanwezig). Op zichzelf al veelzeggend, dat tweemanschap! Iedereen begreep dat het terugzien en het afscheid niet zonder emotie was.
In de middagbijeenkomst vergastte br. Koole de aanwezigen op een causerie over 'Ernst en humor in 45 jaar ambtelijk bezig zijn'. Er werd ademloos en betrokken meer dan een uur lang geluisterd naar een zeer persoonlijk, diepgaand, getuigend maar ook vaak vrolijk en anekdotisch verhaal, met veel achtergronden uit Middelburg, Amsterdam en Den Haag. Ik ga u er echt niet over vertellen; de halve Wekker zou ermee gevuld zijn. U vraagt hem maar eens om zijn Mémoires te publiceren. De welbespraakte ex-voorzitter viel toch nog op een kleine onvolkomenheid te betrappen: 'Je kon een muis horen vallen!'. Eén belangrijke zin blijft bij mij haken, toen het ging over sterk of minder begaafde predikers: 'Weeg de inhoudelijkheid en vergaap je niet aan de manier waarop!'
Aan het slot van de conferentie sprak professor Velema br. Koole nog toe. Wat hebben we veel samen mogen werken, denk ook aan de drie boeken over het ambtelijke werk. Wat heb je een thema's aangedragen. Door je openingswoorden 'was vaak de Ichthuskerk een spiegelzaal van de Ridderzaal'. De toespraak liep uit op het slotwoord over 1 Petrus 4: getuige in het lijden en deelgenoot van de heerlijkheid. Bij ouder worden en moeiten gaat steeds meer leven: Gij zijt geweest, o HEER, en Gij zult wezen de zekerheid van allen die U vrezen. Geslachten gaan, geslachten zullen komen, wij zijn in uw ontferming opgenomen (Ps. 90:1 N.B.).

Oud-Beijerland, K. Boersma
(Ds. K. Boersma is emerituspredikant)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen