Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Alleen achterblijven

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Alleen achterblijven

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het valt voor velen niet mee als het zomer wordt en vrijwel iedereen op vakantie gaat. Een groot deel van de christelijke gemeente is niet aanwezig in de thuisgemeente. En dan wordt het vreselijk stil. Stil omdat hulpverlening tot een minimum beperkt wordt, maar niet minder stil omdat er heel weinig mensen op bezoek komen en de dagen heel lang zijn.

Bij ziekte
Over het algemeen kunnen zieken in de gemeente op meeleven rekenen. Er zijn nogal wat kerken waarin bijzonder aandacht wordt besteed aan zieken. Vooral wanneer ernstige ziekte optreedt en niet minder wanneer leden van de gemeente in het ziekenhuis worden opgenomen. Dan verrichten we in de samenkomsten van de gemeente de voorbede voor hen. We sturen een kaart of schrijven een brief, als we niet op bezoek kunnen komen. Dit meeleven doet weldadig aan. Soms ontstaat er enige jaloezie wanneer een zieke veel kaarten met allerlei wensen ontvangt en deze boven het bed hangen. Want anderen op de zaal ontmoeten niet zoveel meeleven en krijgen niet die aandacht. Gelukkig wanneer er van de christelijke gemeente zo iets goeds uitgaat.

Echter, wanneer broeders en zusters langdurig ziek zijn verslapt de aandacht nogal eens. Al snel denken of zeggen anderen: o ja, die is ook ziek. Dan kun je er van uitgaan dat voor langdurig zieken in de gemeente minder wordt gebeden. Sommigen weten niet eens wie al zo lang is uitgeschakeld van het samenkomen met de gemeente, wie al zo lang op bed ligt, thuis of in een of ander tehuis en wie zoveel pijn lijdt. Zij moeten meer dan eens ervaren: eenzaam ben ik. Vooral als er weinig of geen familieleden meer zijn of zij niet naar je omzien.

Na overlijden
Wanneer een lid van de gemeente overlijdt is dit het mooie in de gemeente dat velen hun meeleven betonen. Niet iedereen kan aanwezig zijn in de dienst voorafgaande aan de begrafenis en niet elk lid van de gemeente kan meegaan naar de begraafplaats. Er zijn echter zoveel manieren om hartelijk mee te leven met de achtergeblevene( n). Wat kan een enkel bezoek zegenrijk werken, een enkel woord troosten en sterken. Een hartelijke briefschrijven of even bellen kan bemoedigend werken. En zo gebeurt het meer dan eens. De liefde weet de weg en de liefde geeft de toon aan.
Toch ondervinden zij die achterblijven niet steeds dit meeleven. Vandaar dat het van zo groot belang is dat er herders zijn in de gemeente, die met een vaste regelmaat deze broeders en zusters, deze kinderen opzoeken, naar hen luisteren, hen vanuit het Woord van God troosten en met hen bidden. Het gebeurt nog te vaak dat weduwen opmerken dat alleen vrouwen bij hen op bezoek komen en mannen ervaren dat vrouwen eerder wegblijven. Iemand zei dat het goed zou zijn anderen er op attent te maken dat het zo fijn is als je als weduwe bezoek ontvangt van een echtpaar. Een man geeft weer een andere invulling aan het gesprek.
Wanneer iemand alleen achter blijft, is er zoveel leed dat op den duur niet minder wordt. Vooral het heimwee wordt sterker. Wat dat betreft komt er geen einde aan het rouwen. Het lijkt in veel gevallen erop dat het op den duur zwaarder wordt en je je geliefde veel meer gaat missen. Vooral als je zelf niet zo goed bent en zelf zo vaak aan huis gebonden bent. Wie helpt je dan, wie zorgt voor je? Wie geeft je wat water wanneer je erg ziek bent en wie haalt de medicijnen, om slechts een paar dagelijks terugkerende dingen te noemen.
Het valt niet mee om alleen te zijn en heimwee te hebben naar je geliefde, te verlangen naar een enkel woord.
In de vakanties gaan ook de kinderen, als je die hebt, ver van huis. Ze bellen dan wel en je vindt dat lief van hen, maar ze kunnen het leed dat je draagt niet wegnemen.

Groeten
Het doet je goed wanneer je vanuit het vakantieverblijf van leden van de gemeente kaarten ontvangt met hartelijke groeten. Je weet het dan: ze sturen niet alleen een kaart, ze bidden ook voor me. En wat kan je dat verkwikken.
Wanneer je van een grote gemeente lid bent kun je niet verwachten dat iedereen aan je denkt. Maar vanuit de eigen wijk is veel mogelijk. Als er maar aan je gedacht wordt.
Als je ziek bent moet je er voor oppassen niet extra aandacht voor jezelf op te eisen. Maar anderzijds hebben medechristenen er wel op toe te zien dat zij hun broeders en zusters niet 'vergeten'. Want dat kan veel pijn doen in een gemeente. Je bent toch een eenheid? Waarvan geldt: als één lid lijdt lijden allen mee.
Vandaar dat het van belang is een lijstje mee te nemen naar je vakantieadres, om daar voor anderen in de gemeente te bidden en hen een groet te sturen. Hiervan geldt ook van wat we in de Bijbel lezen: wat u wilt dat u de mensen doen, doet u dat ook.
Een enkele groet, een enkel woord van meeleven kan zoveel zegen verspreiden. Een tekst op een kaart kan onder de leiding van God heel bemoedigend werken.
Het zijn vaak niet de grote dingen, maar dit eenvoudig meeleven dat als een weldaad wordt ervaren. En ook in de gemeente sterk verbindend werkt. In een enkel geval (of is dit te positief uitgedrukt) zeggen mensen: ik stuur nooit een kaart naar zieken of rouwdragenden in de gemeente. De vraag is of in dergelijke omstandigheden wel voor de betrokkenen wordt gebeden.
In onze vakantie zouden we over deze dingen eens kunnen nadenken. Ook ons best doen om het leed van anderen te verzachten.

Voorbede
Voorbede mag niet in de plaats komen van omzien naar de ander. Aan de andere kant moeten we wel bedenken dat er meer is dan op bezoek gaan. Trouwens, nogal wat mensen die veel pijn lijden en zwak zijn dienen we meer met een kort bezoek. Als we langer blijven kan het een 'bezoeking' zijn en wordt uitgezien naar ons vertrek!
Zouden we in de gemeente niet meer op onze plaats zijn wanneer we bij het afronden van ons bezoek samen bidden? Vaak durven mensen dit niet en is er schroom om het te vragen. Wat kan het in sommige situaties een zegen zijn om na ons gesprek, waarin zoveel aan de orde kwam, dit samen aan de Heere voor te leggen. We moesten in dit opzicht meer vrijmoedigheid betrachten.
In ieder geval kunnen we thuis voor anderen in de gemeente de voorbede verrichten. In ons persoonlijk gebed, maar ook aan tafel. Het hele gezin groeit zo op in de vanzelfsprekendheid van het voor elkaar bidden en zo de nood van de ander te voelen en bij de Heere te brengen. Zo zou het ook goed zijn wanneer we onze kinderen leren om een kaart te sturen aan iemand die ziek is en voor wie in de dienst is gebeden. Ze zouden ook zelf een kaart kunnen maken. Als kinderen dit van thuis uit leren, doen ze dit later zelf ook.
Maar, als mensen nu eens vergeten voor je te bidden, waar blijf je dan? Vooral als je zelf tijden hebt dat je nauwelijks bidden kunt, omdat je er te ziek voor bent of de boze je er van afhoudt of je je gedachten niet ordenen kunt? Is het dan niet hopeloos?

De Voorbidder
Juist als anderen zo tekort schieten en als we ook van onze eigen gebeden niet kunnen leven, is het zo'n enorme troost dat er Eén is Die altijd bidt. Christus is naar de hemel gegaan om altijd voor de Zijnen te bidden. Zonder onderbreken gaat Zijn gebed dag en nacht door. En wie zal eerder door de Vader worden verhoord dat Zijn eigen Zoon? In dit opzicht is het zo troostvol wat we belijden in artikel 26 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Vooral als je alleen achter blijft is het zo heilzaam dit artikel meer dan eens te lezen en daar troost uit te putten.
Het is ronduit een zegen wanneer je kunt zeggen dat er een biddende gemeente rondom je staat, maar nog veel heerlijker is het te mogen weten dat er een biddende Heiland in de hemel voor je bezig is. Voor je geestelijk heil, maar ook voor al je nood. Niemand heeft ons liever dan Hij, Die Zijn leven voor ons heeft gelaten. Zo heeft Guido de Brès het in dit gedeelte van zijn en onze belijdenis verwoord. Jezus heeft geleden en hoe! Hij is opgestaan uit de doden en leeft. Maar wat meer is, zegt Paulus in Romeinen 8: Hij bidt voor ons. En wie kan bidden als Hij?
Zo blijf je getroost achter, wanneer vrijwel iedereen uit je omgeving weggaat. Zo kun je in de eenzame vakantietijd gesterkt achterblijven. Wel uitziende en biddend om de terugkomst van mensen die je met liefde omringen, maar vooral je ogen richtend op Hem, Die dag en nacht voor je bidt. Dan ben je soms wel eenzaam, maar niet alleen.

J. Van Amstel
(Ds. J. Van Amstel is predikant van de kerk van Ede)

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 juli 2004

De Wekker | 16 Pagina's

Alleen achterblijven

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 juli 2004

De Wekker | 16 Pagina's