Eén van tweeën

De handen van een Indiase
Aan het begin van de lijdenstijd werd de World Press Photo van 2004 gekozen. Een foto heeft een groot voordeel boven een film. Het beeld staat stil en dwingt jou ook stil te staan. De winnaar toont een groot verlies: een vrouw in de Indiase deelstaat Tamil Nadu rouwt om een familielid, dat omkwam bij de tsunami (zie pagina 324). Diep voorovergebogen ligt zij bij haar geliefde, van wie op de foto alleen een bebloede en gekneusde arm zichtbaar is. Scherp contrasteert het fleurige geelgroen en paars van haar kleding met het nog modderige slijk, waarop zij haar hoofd heeft neergelegd. Wat vooral indruk maakt is de wanhoop, die ligt uitgedrukt in haar handen: de palmen omhoog, de vingers gespreid. Het grote ‘waarom?’ werd in Azië minder gehoord, dan wij in het Westen zouden verwachten maar dat het ook daar werd beleefd, zeggen deze handen. Of misschien is het meer een: hoe lang nog?, want daarvan spraken de christenen in het rampgebied. Opvallend was, dat de Volkskrant bij de winnende foto schreef: een ‘welhaast bijbels beeld’ van rouw en pijn. Het gaat hier dan ook om de krant van een volk, dat werkelijk doorleefde pijn en rouw ‘buiten beeld’ heeft gedrongen. Aan de andere kant ook wel weer mooi, dat zo’n krant zijn lezers voor de diepste realiteit van het leven naar de Bijbel verwijst.

Membra Jezus nostri
We staan nu aan het eind van de lijdenstijd. Er is geen foto van de lijdende Christus. Films hebben, hoe indringend ook, een te vluchtig effect. We hebben wel schilderijen. Ik heb wel eens een uurtje gestaan voor Rubens’ kruisoprichting en -afname van de Christus, in de kathedraal van Antwerpen. Een uurtje stilstaan en kijken blijkt je ontzag te kunnen voeden voor jaren. En we hebben muziek. Velen beluisteren de onovertroffen Passionen van Bach. Zelf heb ik deze weken nogal eens de klanken tot mij laten komen van Dietrich Buxtehude, een leermeester van Bach. Hij schreef onder andere Membra Jesu Nostri (de ledematen van onze Jezus). Een serie van zeven korte cantates, waarin achtereenvolgens worden bezongen voeten, knieën, handen, zijde, borst, hart en gezicht van de gekruisigde Christus. Het is wel een beetje mystiek allemaal. Buxtehude schijnt, zoals velen in zijn tijd, geïnspireerd te zijn geweest door Bernard van Clairvaux. Maar dat hoeft niet te storen. Als je zo, als het ware onderaan het kruis staande, je via de ledematen laat leiden van beneden naar boven. Tot aan de mond van onze Jezus, die riep: het is volbracht! En zo kan Hij nu ook de handen van zo’n vrouw in India zachtjes in de Zijne nemen.

J.G. Schenau

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen