De zondag in geding

Het vierde gebod veronachtzamen is niet alleen schadelijk voor de samenleving met zijn koopzondagen en stress, maar is ook schadelijk voor onze ziel. Het verhindert ons te leven op de adem van Gods stem. De zondag is een inkeping in de tijd waarmee we door God stilgezet worden. Die wekelijkse onderbreking herinnert ons eraan wat we echt nodig hebben. We mogen God door Zijn Geest in ons laten werken.
De inleider blijkt een groot voorstander van de catechismusprediking in de tweede dienst. De vele beloften en de vertroosting die daarin zijn opgeslagen, moeten ons glansrijk worden voorgehouden.

Opening
Op zaterdag 8 april jl. vond voor de tweede keer in de CGK te Nijkerk de jaarlijkse ambtsdragersconferentie plaats, ditmaal met als thema: ‘De zondag in geding’. Bijna 100 broeders en enkele zusters luisterden aandachtig naar de inleiding van prof. dr. G.C. den Hertog van Apeldoorn.
Voor alle broeders en zusters was er een hand-out van het referaat beschikbaar.
Voorafgaande aan het referaat opende de voorzitter, br. Van Oord, met het laten zingen van psalm 122. Hij ging voor in gebed en las uit Jeremia 17, de verzen 19-27. In zijn openingswoorden wees hij op toenemende onzekerheden in de samenleving, maar ook in de kerk: de Wet Maatschappelijk Ondersteuning (WMO), waarbij de kerk als hulpverlenende instantie wordt genoemd, maar ook niet meer dan dat; over geloof en de kracht daarvan wordt niet gesproken. Voorbede, zo was onlangs in een krant te lezen, heeft geen effect bij genezing – althans, zo meent men. Zondagsrust is een thema dat al jaren de gemoederen bezighoudt; men denke aan de uitbreiding van het aantal koopzondagen, dat telkens weer rumoer geeft op het niveau van de plaatselijke politiek. We willen vandaag nadenken over het onderwerp ‘de zondag in geding’

Referaat
De zondag staat onder druk in de samenleving zowel als in de kerk. In de samenleving door de koopzondagen waarop vele mensen gaan ‘funshoppen’, door de sociale verplichtingen die men heeft in gezins- en familieverband en de stress die ontstaat mede door de 24-uurs economie. Maar ook in de kerk is de vraag te stellen of het verdwijnen van het wettische karakter heeft geleid tot diepere beleving van de vreugde van de rustdag. Inmiddels ligt dat wettische wel wat achter ons, maar we moeten niet onderschatten hoeveel schade een wettische beleving van de zondag heeft aangericht. De teloorgang van de zondag ligt heden ten dage meer in het wegvallen van een omlijnde invulling ervan. Het heeft er veel van, dat één van de gevaren in de gelijkenis van de zaaier vandaag brandend actueel is, namelijk dat het zaad van het woord verstikt raakt onder de bezigheden en zorgen van de dag.
Als we vragen naar de bijbelse achtergrond van de zondag, moeten we hoe dan ook bij de sabbat beginnen, bij het vierde gebod dus. ‘God rustte op de zevende dag’, lezen we aan het einde van de scheppingsweek, maar pas in Exodus krijgen we te horen dat de HERE de mens ook die rust gunt en geeft. Gaandeweg wordt ons duidelijk gemaakt dat de rust een positieve spits heeft: de ‘heiliging’ van de dag voor de dienst van de HERE. Hoezeer de sabbat een dag is om te rusten, dus ook sociale betekenis heeft, we kunnen en mogen die niet losmaken van wat we in Genesis 2 lezen: de zevende dag is heilig omdat de HERE rustte, en het heilzame van deze dag voor ons is er enkel en alleen omdat de HERE de zevende dag zegende en heiligde. Daar ligt de kern van de sabbat, en van de dag die erop volgt en er voor altijd mee samenhangt: de zondag. Dankzij Christus heeft het rusten van de sabbat een nieuwe inhoud en betekenis: leven uit en met de genade van de HERE, die uit de nacht van onze schuld een nieuwe morgen tevoorschijn roept. Die wekelijkse onderbreking herinnert ons eraan wat we echt nodig hebben. Vanuit de zondag laten we God ‘alle dagen van ons leven’ door zijn Geest in ons werken. De zondag is een strekdam in de tijd. De stroom van het leven wordt opgehouden en krijgt sturing.
Het is een geweldige rijkdom, dat we niet alleen ’s zondagmorgens samenkomen, om in de ruimte gezet te worden, door het Evangelie, maar dat er ook ’s middags een dienst is, waarin we ons het een en ander uit de schat van de kerk der eeuwen laten aanreiken om het gehoorde vast te houden, om het te kunnen vasthouden. We krijgen de lijnen van de Heidelbergse Catechismus vooral ook als ondersteuning, om niet te verdwalen of uit te glijden. Waar dat niet meer gebeurt, ontbreekt het aan materiaal waarmee de Heilige Geest kan werken.

Bespreking
Na de lunchpauze nam br. Van Duijvenbode de leiding over en hadden we met elkaar een leerzame bespreking. U kunt daarover uitgebreid lezen in Ambtelijk Contact.

Na dit alles waren de slotwoorden aan ds. D. Quant. Hij las enkele woorden uit Psalm 92 en mediteerde daarover, waarna hij voorging in dankgebed. We zongen staande enkele verzen uit het Te Deum, gezang 399 ‘Wij loven U, o God, belijden U als Heer.’
Br. Van Duijvenbode dankte prof. Den Hertog, de organist, de CGK Nijkerk voor de gastvrijheid, wenste ieder en goede reis naar huis en een goede zondag en sloot de conferentie.

(P. van Duijvenbode is lid van het landelijk comité ter voorbereiding van ouderlingen- en diakenconferenties der Christelijke Gereformeerde Kerken in Nederland)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen