Kwartet

Herrie om Harry
Wéér herrie om Harry, voor mij uiteraard professor Kuitert. In een open brief in Trouw heeft ds. H.J. Hegger het nog weer eens geprobeerd: prof. Kuitert te doordringen van het schadelijke van zijn leer. Hij deed dat op een heel persoonlijke manier: “Wij staan beiden vlak voor de eeuwigheid. Ben jij er absoluut zeker van, dat je straks niet komt te staan voor een Rechter, die jou ter verantwoording roept?” Prof. Kuitert reageerde in dezelfde krant ongemeen fel. Ds. Hegger zou zijn boeken niet eens gelezen hebben. Nu geldt dat voor mij in elk geval. Dat wil zeggen: na Het algemeen betwijfeld christelijk geloof heb ik de moed, laat staan de lust ertoe niet meer op kunnen brengen. Wel had ik nu graag de antwoordbrief van Kuitert zelf gelezen maar die is kennelijk spoorslags als een relikwie opgeborgen in de digitale kluis van Trouw. In tegenstelling tot die van Hegger trouwens. Afgaande op citaten elders moet Heggers verwijzing naar het levenseinde voor Kuitert wel het toppunt zijn geweest. Dreigen met het oordeel van God, erger kun je het toch niet maken! Nu zou ik daarin ook nooit zo ver durven gaan als Hegger deed. Dat prof. Kuitert ‘samen met de door hem verwekte goddelozen’ verwezen zal worden naar de eeuwige duisternis, dat moet je – zeker en publique – niet eens willen suggereren. Daar gaan wij niet over.

Hemel en hel
Wat niet wegneemt, dat een finale toetsing van ons bestaan niet alleen orthodox-christelijk maar ook gewoon bijbels is: Het is de mens beschikt eenmaal te sterven en daarna het oordeel. Ook als je die tekst in zijn verband laat staan: het zoenoffer van Christus, – en ook als je gelooft, dat de wrekende Rechter zo lang mogelijk de wachtende Vader is – blijft er van het oordeel toch een diepe ernst uitgaan. In zijn eerder genoemde boek schreef prof. Kuitert trouwens zelf nog: “Haal het gericht weg, en we worden ontoerekeningsvatbare kinderen. Makkelijk, maar niet wat we zijn of willen wezen.” (175). Dat hij er nu niet meer aan wil, zou hij dat voortschrijdend inzicht willen noemen en bewogenheid met mensen, die al te vaak bang zijn gemaakt? Maar dienen wij mensen elkaar daarmee? Ik herinner mij een artikel in Trouw met de kop ‘Heimwee naar de hel’. Getuigenissen van ontkerkelijkten, die ernaar verlangen om als mens weer op het allerdiepst serieus genomen te worden. Mij trof laatst een liedje van Marco Borsato: “Als er nooit meer een morgen zou zijn / en de zon viel in slaap met de maan, / heb je enig idee wat het met je zou doen / als je nog maar één dag zou bestaan?” Een Arena vol mensen pikt dat kennelijk. Noem het voortschrijdend inzicht.

J.G. Schenau

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen