Hij spreekt uit de gebrokenheid van óns leven (De troost van Jezus’ mens-zijn in het lijden 2)

Zo kiest Johannes voor een bruiloft als aanvang voor zijn beschrijving van Jezus’ openbare optreden. Tijdens deze bruiloft is ook Jezus blij gestemd. Toch staat de evangelist hier niet bij stil. Wel geeft hij in het vervolg van zijn beschrijving van Jezus’ leven aandacht aan Jezus’ vermoeid zijn (4: 6), huilen (11: 35), vergrimt zijn (11: 38), zwijgen (19: 9), dorst (19: 28) en sterven (19: 30). Onder andere hierdoor wordt duidelijk dat Jezus’ lijden waarachtig en betrouwbaar is geweest. Jezus’ lijden is geen gespeeld spel, maar bittere werkelijkheid.

Erekroon en doornenkroon
Ook Hebreeën geeft uitvoerig aandacht aan Jezus’ emoties in zijn lijden. In Hebr. 2: 5-10 tekent de schrijver met behulp van Psalm 8 Jezus’ hoge afkomst. ‘Wat is de mens dat Gij zijner gedenkt, of des mensen zoon dat Gij hem bezoekt? U hebt hem een weinig minder gemaakt dan de engelen; met heerlijkheid en eer hebt Gij hem gekroond…’ Opmerkelijk is echter dat Jezus’ erekroon in de hemel aan Zijn doornenkroon op aarde gelijkgesteld wordt. ‘Maar wij zien Jezus met heerlijkheid en eer gekroond, Die een weinig minder dan de engelen geworden was, vanwege het lijden des doods, opdat Hij door de genade Gods voor allen de dood smaken zou (2: 9).’ Erekroon en doornenkroon, ze schuiven ineen en vormen samen dè kroon op Jezus’ Middelaarswerk.

Erekroon
‘De dood smaken zou.’ De uitleg van deze woorden pakt verkeerd uit wanneer de uitdrukking ‘de dood smaken’ letterlijk wordt opgevat. De uitdrukking wil figuurlijk worden verstaan. Zoals wij dat ook wel eens zeggen: “Je moet er eerst zijn geweest, de sfeer hebben geproefd om echt te weten wat er leeft.” Zo bedoelt Hebreeën het ook. Jezus is werkelijk in de dood geweest. Hij heeft de verstikkende sfeer van de dood geproefd. In Zijn sterven heeft Jezus de dood doorleefd. Met deze ervaring staat de opgestane Jezus aan de rechterhand van Zijn Vader. Hij weet van binnenuit wat angst, verdriet, pijn, smaad, lijden en sterven is. Aan de rechterhand van Zijn vader wendt Hij deze kennis aan om Zijn ambt van Voorspreker uit te oefenen. Hij hoort niet alleen de angstkreet, maar herkent deze angst uit Zijn eigen leven, wanneer Zijn kind op aarde het uitroept: “’k Kom Heere in angst tot U gevloden.” Hij was in Gethsémané zeer beangst (Matth. 26: 37). Uw nood herkent Hij wèl vanuit Zijn eigen leven, wanneer u in uw zielennood door niemand wordt begrepen en u zich in de woorden van Ps. 142 herkent: “Ik zag uit ter rechterhand, en zie, zo was er niemand die mij kende; er was geen ontvlieden voor mij, niemand zorgde voor mijn ziel.” Zijn deze woorden immers niet door Hem op Golgotha tot in de diepten van de hel doorleefd?! Aan de rechterhand van Zijn Vader staat Jezus de Hogepriester om vanuit Zijn eigen lijden en sterven aan Zijn Vader te vertellen waarom Gods kinderen in hun lijden en sterven tot God roepen. Ook is Hij in staat om te vertolken wat zij met hun geroep bedoelen.

Doornenkroon
Jezus’ kennis van ons lijden en sterven wendt Hij ook aan om op de meest bekwame wijze Hogepriester voor Zijn kinderen te zijn. Wie ondervindt in het dagelijkse leven niet hoe moeilijk spreken en luisteren is? Echt spreken, zodat we precies kunnen verwoorden wat we vanuit ons leven bedoelen te zeggen. Zolang het over algemene onderwerpen gaat, lukt het ons aardig. Maar lukt het ook wanneer ik moet of wil spreken over mijn verdriet, mijn eenzaamheid, ja wie ik ten diepste in mijn lijden ben en hoe ik mijn lijden ervaar? Schieten dan niet woorden tekort? Trouwens wie van ons is in staat om ècht te luisteren? Luisteren met maar één streven: om zich met de ander te vereenzelvigen. Hoe geheel anders is dit met Jezus de Hogepriester. Hij verstaat ons wanneer wij niet verder komen dan een half woord, een snik, een oogopslag, een veelzeggend zwijgen. Hoe luisterde Hij naar die eenzame Samaritaanse vrouw, zodat zij het uiteindelijk in blijdschap aan haar dorpsgenoten vertelde: ‘Kom, zie een Mens, Die mij gezegd heeft alles wat ik gedaan heb; is Deze niet de Christus?’ (Joh 4: 29). Deze Hogepriester hoort dus meer dan dat u in eerste instantie tegen Hem zegt! Hij luistert tussen de regels van uw levensverhaal door en hoort achter uw klacht ook de diepte van uw schuld tegenover God. Wanneer u op de puinhopen van uw leven uw beklag bij God doet, zwijgt u van nature over de oorzaak van deze puinhoop. Al luisterend, vragend en onderwijzend legt Jezus daar wèl de vinger bij. Heeft Jezus al eens Zijn vinger op de zere plek van uw leven gelegd? Wat doet dat pijn, maar wat geeft dat ook veel vreugde! Pijn vanwege de ondervinding dat dit lijden nu mijn schuld is. Het is mijn leven, mijn lijden, het gevolg van mijn schuld bij God. Maar ook vreugde wanneer ik tevens de hand van Jezus’ vinger mag zien. Dan zie ik een lidteken; teken van Zijn lijden aangedaan door mijn handen. Vreugde wanneer ik vervolgens in Jezus’ ogen mag blikken. Ogen die zonder woorden tot mij zeggen: ‘Uw schuld werd Mijn schuld, uw lijden Mijn lijden, uw leven Mijn leven.’ Diepe vreugde wanneer mijn ogen door Jezus’ ogen worden gevangen en Jezus’ liefdesblik een lach schept, door de tranen heen…

(Ds. C.P. de Boer is predikant te Werkendam.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen