Hij leidt door de gebrokenheid van óns leven (De troost van Jezus’ mens-zijn in het lijden 3)

‘Pionier’ is de achtergrond van de uitdrukking ‘de overste Leidsman hunner zaligheid’ uit Hebreeën 2: 10. Iemand die naar een onontgonnen gebied trekt om daar een geheel nieuw koninkrijk te vestigen. De uitdrukking ‘de overste Leidsman hunner zaligheid’ staat in een context waarin de schrijver de contouren van het nieuwe koninkrijk schildert. Het is het koninkrijk van ‘de toekomende wereld’ (Hebr. 2: 5). De intocht van de tweede Adam in de hemel, luidde de grondlegging van de nieuwe schepping van hemel en aarde in. Op de fundamenten van dit nieuwe koninkrijk oefent Jezus Zijn koninklijke heerschappij uit. Dit heeft een troostvolle betekenis voor Zijn kinderen in hun lijden. Hij is hun Leidsman door dít leven. Hij is tevens hun Leidsman tot het eeuwige leven.

Leidsman door dít leven
Al Gods kinderen ondervinden lijden. Deze stelling wordt in Heb 2: 5-18 verdedigd. Lijden behoort tot de gevolgen van onze zondeval. In het lijden plukken we de wrange vruchten van de doornen en distels, waarmee de aarde door onze zonde bezaaid is. Er is echter wel verschil tussen het lijden van iemand die de Heere niet vreest en het lijden van Gods kind. Het verschil komt openbaar in het antwoord op de vraag wat de zin van het lijden is. Is het lijden een doel op zichzelf of is het lijden de weg tot Gods heerlijkheid? Jezus’ kruis en opstanding maakt het lijden tot onderdeel van het kindschap Gods. Christus’ kruis werpt geen donkere schaduw over het lijden. Het kruis biedt uitzicht in het lijden. Jezus’ lijden en sterven heeft de weg van lijden tot heerlijkheid opengelegd. Als Eersteling op de lijdenswegweg tot Gods heerlijkheid heeft Jezus daadwerkelijk ondervonden wat al Gods kinderen in navolging van Hem zullen ervaren. De door Hem opgedane ervaring wendt Hij nu aan om Zijn volk naar het Vaderhuis te gidsen (Hebr. 2: 10). Het ondervinden van Jezus’ leiding in ons lijden wordt uitsluitend in navolging van de kruisdragende Jezus genoten (Hebr. 12: 1-17). Op deze lijdensweg heeft Jezus uit het lijden ook gehoorzaamheid geleerd. Gehoorzaamheid door in het lijden de wil van Zijn Vader te volbrengen (Hebr. 5: 8). Hier ligt een kardinaal verschil tussen Christus en Zijn kerk. In Zijn lijden bleef Jezus dé Leider! Illustratief is de geschiedenis met Simon van Cyrene. Jezus wil het kruis dragen; Simon wordt gedwongen. Hij draagt het kruis achter Jezus. Zo ziet Simon het einde van zijn lijdensweg niet. Wèl voelt hij het kruis op zijn schouders drukken. Echter wanneer Simon vooruit kijkt, ziet hij Jezus’ striemen op Zijn gekromde rug onder het kruis. In het zien op Christus’ lijdzaamheid tijdens het dragen van Zijn kruis wordt mijn opstand in het lijden opengelegd en afgebroken. Zó verandert mijn waarom in Zijn daarom. Het zien op de wijze waarop Jezus Zijn kruis droeg, geeft alleen door navolging zin en richting aan mijn lijden. Dan wordt het gebed uit het Doopsformulier praktijk: ‘opdat het zijn kruis, Hem dagelijks navolgende, vrolijk dragen moge.’

Leidsman tot het eeuwige leven
Lijden is hét middel bij uitstek dat Christus gebruikt om Zijn kinderen van wereldburger in pelgrim te veranderen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het niet tot mijn eer strekt wanneer de Heere het lijden verkiest om mijn leven hemelsgezind te maken. Deze goede God is het waard om gediend te worden! Maar ik waardeer doorgaans het goed van deze wereld boven het goed van de toekomende wereld. Op soms pijnlijke wijze onthecht de Heere mij van de aarde en richt mijn ogen op Zijn heerlijkheid. In het geheiligde lijden oriënteert Christus Zijn Kerk op God. Ook hierin gaan Gods kinderen steeds meer het beeld van Christus vertonen. Van meet af aan heeft de Zoon van God zich op aarde niet thuis gevoeld. Nog niet eens de smart van het lijden, maar vooral het zien op de vreugde die Hem wachtte, dreef Jezus op Zijn lijdensweg voort. Het uitzicht om na het kruisdragen aan de rechterhand van Zijn Vader plaats te nemen, verschafte Jezus een diepe vreugde. Bij deze vreugde viel de zwaarte van Zijn lijden in het niet (Hebr. 12: 2). Jezus’ Vaderhuis is Boven en daarom lag Jezus’ hart Boven. De vreugde die Jezus tijdens Zijn lijden voortdurend voor Zijn eigen ogen heeft gesteld, stelt Hij nu voor de ogen van Zijn kinderen. Deze vreugde is het ongestoord genieten van God; daarop wordt door Hem hun hart gericht. Denk aan Stefanus in zijn lijden. De godsdienst verdroeg hem net als Zijn Meester niet langer meer in hun midden. Ten overstaan van zijn bloeddorstige moordenaars, worden Stefanus’ ogen naar de hemel getrokken. In blijdschap roept hij het uit: “Ik zie Jezus, staande ter rechterhand Gods!” Door Gods Geest gewerkt ziet hij Jezus delend in Vaders heerlijkheid. Met dit uitzicht sterft Stefanus in Jezus’ armen, opdat zij beiden in de nieuwe schepping van God zouden genieten.

C.P. de Boer
(Ds. C.P. de Boer is predikant te Werkendam.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen